Το διαχρονικό τραγούδι «Bella Ciao» έγινε παγκόσμια γνωστό κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, από τους παρτιζάνους της ιταλικής Αντίστασης. Έκτοτε, έχει διασκευαστεί από πολλούς καλλιτέχνες και τραγουδιέται ακόμα και σήμερα σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Από νοσταλγική μπαλάντα της Οδησσού σε λαϊκό κομματικό ύμνο…
Στο μακρύ του ταξίδι το “Bella Ciao” πέρασε από χώρες και καταστάσεις και ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να ταυτοποιήσει με σιγουριά τον δημιουργό του. Λέγεται πως εμπνευστής του ήταν ένας Rώσος ακορντεονίστας, ο Mishka Ziganoff, που γεννήθηκε στα τέλη του 1800 και ηχογράφησε αυτόν τον ρυθμό το 1919.
Αυτή τη μελωδία την ίδια περίοδο σιγοτραγούδησαν οι εργάτριες της βόρειας Ιταλίας στις ρυζοφυτείες της Terre d’Acqua στη Μπολόνια, για να ξορκίσουν τις δύσκολες συνθήκες εργασίας.
Το “Bella Ciao” έγινε παγκόσμια γνωστό κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι παρτιζάνοι της ιταλικής αντίστασης έπαιρναν δύναμη απ’ τους στίχους του.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το τραγούδι χρησιμοποιήθηκε από την ευρωπαϊκή αριστερά ως ύμνος στην ελευθερία και την αντίσταση.
Η σύγχρονη νεολαία του δυτικού κόσμου, όμως, το ανακάλυψε εξαιτίας της ισπανικής σειράς “La Casa de Papel”: Μια ομάδα κλέφτες οργανώνουν ληστεία στο Ισπανικό Νομισματοκοπείο. Μια ληστεία που περιλαμβάνει όλα τα χαρακτηριστικά της απαλλοτρίωσης, της αντίστασης και της νίκης ενός ταξικού αγωνιστή απέναντι στο σύστημα.
Σε αντίθεση με τους ιδεολόγους ληστές της Μαδρίτης, οι λουόμενοι της Μυκόνου φέτος το καλοκαίρι το χόρεψαν με τα κοκτέιλ στο χέρι πάνω στις ξαπλώστρες των δεκάδων ευρώ -παρότι δεν ήταν αυτή η πρώτη φορά που τσαλακώθηκε ο συμβολισμός του συγκεκριμένου τραγουδιού: έχει χρησιμοποιηθεί διεθνώς, προεκλογικά, από διάφορα κόμματα, έχει δεχτεί άπειρες παραλλαγές κι έχει συντροφέψει κάθε είδους εκδηλώσεις –το έχουν τραγουδήσει από οικολόγοι για να διαμαρτυρηθούν για την κλιματική αλλαγή μέχρι οπαδοί του ακροδεξιού Σαλβίνι.
Μέσα στα χρόνια το “Bella Ciao” άλλαξε στίχους και ρυθμό, μεταφράστηκε σε κάθε γλώσσα –-μεταξύ άλλων στα αραβικά, τα καταλανικά, τα κέλτικα, τα κινέζικα, τα θιβετιανά- και χρησιμοποιήθηκε από εκτοπιζόμενους λαούς και μειονότητες που βάλλονται.
Το φώναξαν Κούρδοι διαδηλωτές σε πορεία διαμαρτυρίας στην Κολωνία, το τραγούδησαν οι Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας, οπαδοί των ζαπατίστας της Τσιάπας, οι μαχητές στο Κομπάνι την ώρα της μάχης για την υπεράσπισης της περιοχής τους.
Μάλλον γι’ αυτό παραμένει, μέχρι και σήμερα, ένα τραγούδι που ανήκει σε όλους: από τους αντάρτες των βουνών και τους πρόσφυγες, μέχρι τους σεναριογράφους των επιτυχιών και τους τουρίστες.
Πηγή: ΕΡΤ
Ρεπορτάζ: Κάτια Αντωνιάδη
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος