Ο δύο φορές βραβευμένος με Πούλιτζερ Άλκης Κωνσταντινίδης μιλάει στο ert.gr για το φωτορεπορτάζ και τον φόβο που νιώθεις όταν δουλεύεις σε εμπόλεμες περιοχές, τις διακρίσεις, τις φωτογραφίες στα social media καθώς και για τον Γιάννη Μπεχράκη, τον άνθρωπο που θα τον εμπνέει πάντα…
Συνέντευξη στην Αλεξάνδρα Δέδου
Τον Απρίλιο του 2019 ο φωτορεπόρτερ Άλκης Κωνσταντινίδης, μέλος της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου Ελλάδος, κερδίζει (για δεύτερη φορά) το βραβείο Πούλιτζερ στην κατηγορία «Βreaking News Photography», ως μέλος της ενδεκαμελούς φωτογραφικής ομάδας του Reuters που κάλυψε την προσφυγική κρίση στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ. Η πρώτη διάκριση του 35χρονου Έλληνα φωτορεπόρτερ είχε έρθει το 2016, όταν σε συνεργασία με τον Γιάννη Μπεχράκη και τον Αλέξανδρο Αβραμίδη, και ως μέλη βέβαια της ομάδας του Reuters, βραβεύτηκαν για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης.
Λίγες μέρες μετά την ανακοίνωση των βραβείων Πούλιτζερ, η Αλεξάνδρα Δέδου συνάντησε και μίλησε με τον Άλκη Κωνσταντινίδη στο Αετοπούλειο-Πολιτιστικό Κέντρο Χαλανδρίου όπου ήταν καλεσμένος του Εργαστηρίου Φωτογραφίας του Δήμου προκειμένου να παρουσιάσει τη δουλειά του και να απαντήσει στις ερωτήσεις του κοινού.
«Το συγκεκριμένο βραβείο (σ.σ.: του 2019) αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους στόχους που μπορεί να θέσει κάθε φωτορεπόρτερ στην αρχή της καριέρας του. H πρώτη βράβευση ήταν ένα όνειρο που πραγματοποιήθηκε, η δεύτερη ήταν κάτι το εξωπραγματικό», τονίζει στο ert.gr ο καταξιωμένος φωτορεπόρτερ σχετικά με τα δύο βραβεία.
Η πρώτη επαφή του Άλκη με τη φωτογραφία συνέβη στην ηλικία των 15 ετών, όταν έπεσε στα χέρια του ένα περιοδικό της εποχής και συγκεκριμένα ένα κυριακάτικο ένθετο, το οποίο περιείχε ένα φωτορεπορτάζ του Γιάννη Μπεχράκη από το Κόσοβο. Ήδη ο ίδιος είχε εκφράσει την αγάπη του για τη φωτογραφία, αλλά εκείνη ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι βρήκε την κατεύθυνσή του.
Ο Γιάννης Μπεχράκης, ο βραβευμένος με Πούλιτζερ το 2016 φωτορεπόρτερ και επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα που έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 2019, αποτελεί για τον Άλκη Κωνσταντινίδη κίνητρο και έμπνευση. «Ο Μπεχράκης ήταν αυτός που ουσιαστικά μας άνοιξε τον δρόμο στο να πιστέψουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και στο εξωτερικό ως Έλληνες φωτορεπόρτερ. Αυτό άλλωστε είναι φανερό τα τελευταία 15 χρόνια, αφού αρκετοί συνάδελφοι και φωτογράφοι έχουν αναδειχθεί στο εξωτερικό», δηλώνει ο Κωνσταντινίδης. «Αυτό άλλωστε πιστοποιείται, όχι τόσο από τις διακρίσεις, αλλά κυρίως από την καλή απόδοση και την ακόμη καλύτερη φωτογραφία. Αυτή είναι εξάλλου που σταθεροποιεί τον καθένας από εμάς ξεχωριστά σε μια υψηλή θέση στην παγκόσμια αγορά», προσθέτει.
Ο Άλκης Κωνσταντινίδης προτιμάει να καταγράφει τα γεγονότα που συμβαίνουν σε δύσκολα προσβάσιμα μέρη για τον μέσο αναγνώστη και αισθάνεται τυχερός που μπορεί με τη δική του προσωπική αισθητική και προσέγγιση να τα μεταφέρει στο κοινό όπως τα έχει ζήσει. «Όταν έχεις δημιουργήσει μια πολύ καλή εικόνα που αναδεικνύει κάτι παραπάνω από τις υπόλοιπες, το νιώθεις! Σ’ αυτό το επάγγελμα αυτές είναι οι μικρές ικανοποιήσεις στο τέλος της ημέρας. Ίσως να μοιάζει σαν μια ιδανική και ονειρική δουλειά με κυρίαρχο στοιχείο την περιπέτεια, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ κουραστική και ψυχοφθόρα», λέει ο φωτορεπόρτερ.
«To συγκεκριμένο επάγγελμα, όπως έχει ήδη αναφερθεί, σε εισάγει σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης και σε εμπειρίες που αλλάζουν την οπτική σου για τη ζωή. Συμπερασματικά όσα βλέπεις σε συγκλονίζουν, μένουν μέσα σου, καταλαμβάνουν ένα μικρό κομμάτι του εαυτού σου και τα κουβαλάς για πάντα. Υπάρχουν κάποιες σκηνές για παράδειγμα τις οποίες δεν μπορώ να ξεχάσω, ταυτόχρονα όμως δεν μπορώ να αφήσω και τον εαυτό μου να κυριευτεί από αυτές. Και αυτό διότι μετά δεν θα έχω τη δύναμη να αποδώσω εγώ ο ίδιος» αναφέρει ο Έλληνας φωτορεπόρτερ.
Ο Άλκης Κωνσταντινίδης κάνει φωτορεπορτάζ σε εμπόλεμες (κυρίως) περιοχές του πλανήτη. Πώς είναι άραγε να εργάζεται κανείς σε συνθήκες όπου κυριαρχεί ο φόβος του θανάτου; «Ο φόβος δεν σε νικάει απ΄ το να σηκώσεις τη μηχανή. Αντίθετα το να σηκώσεις τη μηχανή, σε βοηθάει να ξεπεράσεις τον φόβο που αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Ο μόνος λόγος που μπορεί να με οδηγήσει στο να μην σηκώσω τη κάμερά μου είναι ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια αυτού που είναι απέναντί μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Εκατομμύρια ερασιτεχνικές (αλλά και μη) φωτογραφίες ανεβαίνουν καθημερινά στα social media και η εικόνα που απαθανατίζει τη στιγμή πρωταγωνιστεί αυτή την εποχή περισσότερο από ποτέ. «Αυτή η έντονη ενασχόληση του κοινού με τη φωτογραφία δεν με κάνει να αισθάνομαι φόβο ως επαγγελματίας. Πολλές φορές μάλιστα έχει βοηθήσει τη δουλειά μας καθώς ένα γεγονός που ίσως να μην έτυχε να καλυφθεί από επαγγελματίες φωτορεπόρτερ τη στιγμή της εξέλιξής του, γνωστοποιείται και δημοσιοποιείται λόγω μίας ερασιτεχνικής φωτογραφίας. Έτσι αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ.: οι ερασιτέχνες φωτογράφοι) ουσιαστικά καταφέρνουν να είναι οι πρώτοι αυτόπτες μάρτυρες και ταυτόχρονα ανταποκριτές».
Για τον Άλκη Κωνσταντινίδη, αν και το βραβείο Πούλιτζερ αποτελεί αδιαμφισβήτητα μία σπουδαία κατάκτηση, οι διακρίσεις δεν αποτελούν τον κυρίαρχο στόχο καθώς η βασική του επιδίωξη είναι η διαρκής βελτίωση σε αυτό που κάνει. Ελπίζει πως θα συνεχίσει να καλύπτει «θέματα τα οποία πραγματικά αξίζουν να ειπωθούν».
* Η κεντρική φωτογραφία είναι από την πρόσκληση του Άλκη Κωνσταντινίδη στο Εργαστήριο Φωτογραφίας του Δήμου Χαλανδρίου που επιμελείται ο φωτογράφος Θανάσης Σταυράκης “Φωτογραφία Δρόμου και Δημιουργία Φωτο-Ιστορίας”, τη Μ. Δευτέρα 22 Απριλίου 2019, στο Αετοπούλειο – Πολιτιστικό Κέντρο.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος