Της Βικτωρίας Καβουριάρη
Είμαι επιρρεπής.
Στο πώς κόβεται το νήμα. Από το φύσημα του αέρα, το μίσος παρανοϊκών, μια γάτα που παίζει…
Στην καθαρή τύχη που σε κρατάει στη ζωή, όσο κι αν δεν αμέλησες, όσο κι αν φρόντισες…
Στην απλή σύμπτωση όπως βαστάς το κινητό. Σαν τον Γάλλο προχθές στο Παρίσι που η σφαίρα βρήκε τη συσκευή του έτσι όπως μιλούσε…
Είμαι επιρρεπής στους Μεγάλους Σιωπηλούς, που μίλησαν σπάνια ή ποτέ. Σαν την Αναγνωστάκη, τη Μαστοράκη, τον Χειμωνά, τον Ελύτη, τη Χατζηλαζάρου, τον Παϊσιο, Κούρδισσες του Κομπάνι που τις άφησαν μόνες τους να πολεμάνε το Κτήνος…
Είμαι επιρρεπής στους “ανώνυμους”, στους αφανείς που επιμένουν κόντρα σε όλους τους καιρούς, κόντρα σε όλους τους θυμούς, χωρίς καμία λογική μυαλού αλλά ψυχής.
Αυτόν που βγάζει απ’ τα φουσκωτά πρόσφυγες, αυτόν που μαγειρεύει κάθε μέρα για να φάνε κι ας ξέρει ότι δεν θα χει να περάσει ώσπου να τελειώσει ο μήνας…
Στον Αντουάν Λερί που ακόμη και αν δεν τον προφέρω σωστά, αν δεν γινόταν το τρομοκρατικό της Παρασκευής και έχανε τη γυναίκα του, δε θα μαθαίναμε τι μεγαλείο κρύβει, παρά τον πόνο…
Σ’ έναν Γάλλο μουσουλμάνο οδηγό ταξί που βρέθηκε σε ένα από τα σημεία των επιθέσεων, παρέλαβε επιβάτες που έψαχναν αλλόφρονες τρόπο να φύγουν κι ο ίδιος έκλαιγε και μαζί ντρεπόταν για το κακό που έκαναν ομόθρησκοι, μπορεί και ομοεθνείς του, σα να θελε να πει συγνώμη…
Σ’ ένα νεαρό (Ludovic Boumbas) που έγινε ασπίδα για μια κοπέλα (Chloe Clement) και τελικά δολοφόνησαν αυτόν…
Στα σκισμένα δάχτυλα του τσαρουχοποιού στην Προεδρική Φρουρά που φτιάχνει απ΄τα 15 του παπούτσια και πια τα τσαρούχια των Ευζώνων, τις μπότες των Κρητικών και των Ποντίων, τα δερμάτινα καθίσματα, ζώνες κι ό,τι άλλο χρειαστεί, χωρίς ούτε ένα γάλα για πρωινό που κάποτε μοίραζαν στο στρατό…
Θυμήθηκα μια μεσήλικη κυρία πριν 4-5 χρόνια στο Παγκράτι. Καλοκαίρι. Έτυχε να φάμε μια παρέα φίλων έξω μια-δυο φορές και περνούσε προσφέροντας γαρδένιες σε ασημόχαρτο με μια καρφίτσα με χρωματιστό κεφάλι. Απίστευτης ευγένειας, αισθητικής, αξιοπρέπειας, μεγαλείου και η ίδια και ο τρόπος της, το πρόσωπο, η φωνή της και τα λουλούδια της.
Σαν όλα να χώρεσαν στο χρωματιστό κεφάλι μιας καρφίτσας.
Το πιο μεγάλο, λαμπερό, πολύτιμο διαμάντι του κόσμου…
Βικτωρία Καβουριάρη, 18/11/2015
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος