«Το ανάθεμα» του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου συστήνεται στο Ναύπλιο

Το βιβλίο του συγγραφέα και σκηνοθέτη Γρηγόρη Χαλιακόπουλου, «Το Ανάθεμα: η Νάντια της Γιόλακας» παρουσιάζεται την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018, στις 19:00, στο Βουλευτικό του Ναυπλίου.

Κατά την παρουσίαση του βιβλίου την οποία συνδιοργανώνουν ο Δήμος Ναυπλιέων, ο Δ.Ο.Π.Π.Α.Τ. και ο εκδοτικός οίκος Άγκυρα, αναμένεται να μιλήσουν ο Γιώργος Κόνδης, εκπαιδευτικός/κοινωνιολόγος, και η φιλόλογος/θεατρολόγος/συγγραφέας, Καλλιόπη Καλποδήμου.

Η ιστορία έχει ως εξής: Μια κατάρα έχει πέσει πάνω στην όμορφη πόλη της Βαλεριάνας. Αρχικά κουφαίνονται οι ηλικιωμένες γυναίκες και ακολούθως τυφλώνονται τα νέα κορίτσια. Είναι η τιμωρία για τα σοβαρά σφάλματα και τις ερωτικές ανομίες των κατοίκων αυτής της πόλης. Και όμως, υπάρχει λύση για την πολυπόθητη κάθαρση. Η δημόσια εξομολόγηση όλων των πολιτών στην κεντρική πλατεία. Ο πατέρας Ιερεμίας ανακρίνει τον καθένα αμαρτωλό ξεχωριστά, ενώ η υπόθεση παίρνει διεθνείς διαστάσεις. Ο διασυρμός είναι μεγάλος. Η Μπία, μια πρώην κωφάλαλη, αναλαμβάνει ως νέος Χριστός να βγάλει από το αδιέξοδο τους συμπολίτες της. Με δική της πρωτοβουλία σηκώνει στις πλάτες της τις αμαρτίες και τα κρίματα όλων. Υπάρχει, όμως, ένα καλά κρυμμένο μυστικό που ανατρέπει όλα τα δεδομένα και αναστατώνει το πλήθος πού επί μήνες βιώνει στην πλατεία τον εξευτελισμό και την διαπόμπευσή του. Και αυτό το γνωρίζει μόνο η Νάντια της Γιόλακας!

«Έρχομαι από μέρες που πρέπει ν’ αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω… και μπήγω την μύτη της ομπρέλας μου στο χώμα και συνομιλώ με τις εποχές». Τούτους τους στίχους του Τ. Λειβαδίτη υποψιάζομαι είχε κατά νου ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος, όταν βουτούσε τη μύτη της δικής του πένας στο μελάνι για να γράψει ένα αντι-μυθιστόρημα για τους αποπομπαίους, τους παρίες και τα περιθώρια, αναπτύσσοντας τη δική του διαλεκτική θεωρία του βλέπειν και όχι του θεάσθαι. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Ανάθεμα: Η Νάντια της Γιόλακας», όπου ο συγγραφέας «χτίζει» τη δική του ουτοπική πόλη, τη Βαλεριάνα. Οι κάτοικοί της: άνθρωποι ρηχοί, κάλπικοι, υποκριτές, ανίεροι, κόλακες, εγωπαθείς, κερδομανείς αλλά, κυρίως, αναμάρτητοι! Και μέσα σε όλους, μια γυναίκα, η μόνη που «βλέπει», την ηθική φρίκη και αντιστέκεται. Η «όραση» όμως της ηρωίδας είναι ά-τοπη μέσα σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η τυφλότητα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και γι΄ αυτό πρέπει να εκδιωχθεί. Το παράδοξο εδώ είναι ότι η «αμαρτωλή», ως άλλος αμνός του Θεού, οικειοθελώς δέχεται να σηκώσει την αμαρτία του κόσμου. Ο Χαλιακόπουλος τολμά να αποκαθηλώσει την ψεύτικη ηθική του καθωσπρεπισμού κάθε κοινωνίας, που πρεσβεύει το «ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος». Έτσι, γράφει το δικό του αιρετικό ευαγγέλιο για τους μικρούς, ανώνυμους Χριστούς που δεν νίπτουν τας χείρας τους και συντάσσεται μαζί με κάθε «αναθεματισμένο», αναδεικνύοντας το ανάθεμα με την κυριολεκτική του χρήση, δηλαδή ως ανύψωση κάποιου ξεχωριστού πράγματος. Ένα βιβλίο που πέφτει σαν τσεκούρι και σπάει την παγωμένη θάλασσα μέσα μας, όπως θα έλεγε ο Κάφκα», δηλώνει στο ert.gr η Καλλιόπη Καλποδήμου.

Από την πλευρά του ο Γιώργος Κόνδης τονίζει στο ert.gr: «Πέρασε καιρός από τότε που συνέβη αυτό το γεγονός και κάποιοι λένε πως όλα αυτά… είναι μια ιστορία που τη σκαρφίστηκε το μυαλό ενός φαντασιόπληκτου συγγραφέα! Αλλά τι φαντασία! Ο Γρηγόρης Χαλιακόπουλος καταφέρνει να δημιουργήσει μια ιστορία με εξαιρετικούς συνδυασμούς ανάμεσα στο ιερό και το κοσμικό, το ατομικό και το συλλογικό, το παλιό και το νέο, το προσωπικό και το δημόσιο, οδηγώντας τον αναγνώστη στη σταδιακή αναγνώριση ατομικών και ομαδικών συμπεριφορών που αναπαράγουν στον χρόνο την κατάρα που βαραίνει την κοινωνία του και το ανάθεμα ως έσχατη λύση εξορκισμού της. Το μυθιστόρημά του προσφέρει απίθανες στιγμές γέλιου και ταυτόχρονα τον προκαλεί να συλλογιστεί και να προβληματιστεί για το πριν, το τώρα και το μετά της παρουσίας του στα χώματα αυτού του τόπου… της Βαλεριάνας».

Λίγα λόγια από τον συγγραφέα του βιβλίου

«Ανέκαθεν είχα μια συμπάθεια, για να μην πω ροπή, προς κάθε τι το αυτονομημένο και μοναχικό. Ιδιαίτερα, με ενδιέφεραν οι άνθρωποι του περιθωρίου. Από την εφηβική μου ηλικία «συμμαχούσα» με οτιδήποτε ήταν εκτός του ορθού δρόμου. Δεν είναι τυχαίο, ότι το πρώτο μου διήγημα «Τα φώτα της Πόρσε», γράφτηκε για έναν γείτονά μου, που έκλεβε φορτηγά για να πάει βόλτα και μετά τα εγκατέλειπε. Τον συλλάμβαναν, δικαζόταν, φυλακιζόταν, αποφυλακιζόταν και ξανάκλεβε. Όλα αυτά εξ’ αιτίας ενός παλιού παιδικού του απωθημένου. Τον επισκεπτόμουν στη φυλακή και μισούσα τα κάγκελα, σε σημείο που ήθελα να τα ανατινάξω. Μια μέρα στις φυλακές της Αίγινας, με τα σύρματα να μας χωρίζουν στο επισκεπτήριο, μου είπε: «Γρηγόρη, μια χάρη θέλω από σένα, να μου προσέχεις τον Πάκο, το σκυλάκι μου. Τον αγαπώ πολύ». Αυτός ο άνθρωπος για μια ολόκληρη πόλη αποτελούσε περιθώριο. Για μένα τον ορισμό της ευαισθησίας! Γι’ αυτό και σ’ αυτό το βιβλίο, «Το Ανάθεμα», η ηρωίδα μου είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος μιας πόλης όπου αναλαμβάνει σαν θηλυκός Χριστός να πάρει πάνω της όλα τα αμαρτήματα των συμπολιτών της που έχουν συνηθίσει να ζουν στην επίφαση και τη δήθεν συμπεριφορά».