Πρόκειται για μία δραστήρια θεατρική ομάδα που ήδη εδώ και μία δεκαετία, απελευθερώνει τη δημιουργικότητά της και για την οποία μίλησε στο ert.gr η Λάγια Μαστρογιαννίδου, σκηνοθέτης της Θεατρικής Ομάδας Σχολείων Αίγινας.
-Πότε ιδρύθηκε η θεατρική ομάδα και ποιοι ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην ίδρυσή της;
– Η θεατρική ομάδα σχολείων Αίγινας ιδρύθηκε το Σεπτέμβρη του 2005, από μαθητές του ΓΕΛ και ΕΠΑΛ Αίγινας.
Η πρόθεσή μας ήταν να ενώσουμε τα δύο σχολεία και να μπούνε οι μαθητές μας κι εμείς σε διαδικασίες έκθεσης και ανακάλυψης επιθυμιών, δυνατοτήτων, συναισθημάτων που υπάρχουν μέσα μας, προσμένοντας την αφορμή να εκδηλωθούν.
Με τα χρόνια η ομάδα μας άλλαζε, ωρίμαζε. Έπαψε να αποτελείται μόνο από μαθητές, γιατί οι απόφοιτοι δεν την εγκατέλειπαν.
Οι στόχοι μας, χρόνο με το χρόνο, γίνονταν πιο ευδιάκριτοι και πιο μεστοί.
Δεν κάνουμε θέατρο για να θρέψουμε τη ματαιοδοξία μας, ούτε για να γίνουμε καλοί ηθοποιοί. Δεν είναι αυτοσκοπός μας η άψογη παράσταση.
Χρησιμοποιούμε το θέατρο σαν αφορμή για να εκφράσουμε και να μοιραστούμε τις αγωνίες μας, τις απογοητεύσεις μας, τους φόβους μας, αλλά και την καθαρή ματιά, την ελπίδα για καλύτερη ζωή, την πίστη στη δύναμή μας, την αγάπη που μας ενώνει.
Κάνουμε θέατρο για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Όταν εστιάζουμε στην αλήθεια της ψυχής μας, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να μας ανταμείψει.
-Πόσο η τοπική κοινωνία (από απλούς πολίτες έως συγκροτημένους φορείς) στηρίζει τη δράση της θεατρικής ομάδας;
-Οι πολίτες της Αίγινας, από την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν την προσπάθειά μας και μας στήριξαν. Δεν υπήρχε περίπτωση να ζητήσουμε από φίλους και γνωστούς οτιδήποτε και να μην ανταποκριθούν.
Ο Δήμος Αίγινας ανέλαβε για δύο χρόνια τη χρηματοδότηση της παράστασης, αλλά αυτό διακόπηκε βίαια και κάπως άγαρμπα.
Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή της ανέχειας, με πρωτοβουλία του Γιάννη Σανταντώνιο, καλλιτέχνες της Αίγινας μας χάρισαν έργα τους για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της παράστασης.
Φορείς της Αίγινας, όπως ο Μορφωτικός Σύλλογος «ο Καποδίστριας», ο Σύλλογος Γυναικών Αίγινας, το Θεατρικό Εργαστήρι «Ορμίσκος» μας στήριξαν κυρίως τεχνικά, όποτε χρειάστηκε.
-Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να διοργανώνει ο Δήμος Αίγινας το φεστιβάλ θεάτρου. Πόσο έχει βοηθήσει στη θεατρική παιδεία των κατοίκων του νησιού και πόσο διευκολύνει τη λειτουργία της θεατρικής Ομάδας των Σχολείων της Αίγινας;
-Σίγουρα το Φεστιβάλ Θεάτρου προσφέρει στους Αιγινήτες τη δυνατότητα να δουν επαγγελματικές παραστάσεις και να έρθουν σε επαφή με διαφορετικά είδη θεάτρου.
Αλλά κι αυτός ο θεσμός, αν δε θέλουμε να σβήσει, πρέπει να στηριχτεί πιο ουσιαστικά.
Ηθοποιοί και τεχνικοί του Φεστιβάλ φιλοξενούνται στα σπίτια μας κι έχουμε όλη την καλή διάθεση να το κάνουμε, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί να επιβιώσει το Φεστιβάλ, αν δεν καθιερωθεί μια πιο σταθερή οικονομική στήριξη από την Πολιτεία.
Όσον αφορά το αν έχει επηρεάσει το Φεστιβάλ Θεάτρου τη λειτουργία της ομάδας μας, δεν είμαι σίγουρη.
Η ομάδα προϋπήρχε του Φεστιβάλ και είχε βάλει ισχυρές βάσεις στο γιατί κάνουμε θέατρο και τι ζητάμε να ανακαλύψουμε μέσα από αυτή τη διαδικασία. Ίσως να παρακίνησε κάποια παιδιά να έρθουν στην ομάδα μας και να το αγνοώ.
Από την άλλη μεριά, κάποια παιδιά από την ομάδα μας που ασχολούνται επαγγελματικά με το θέατρο, για παράδειγμα ο Βαγγέλης Πιτσιλός, βοηθούν στη στήριξη του θεσμού και συμμετέχουν σε αυτόν.
Υπάρχει λοιπόν αλληλεπίδραση κι ας μην είναι ορατή.
-Ποιες είναι οι δυσκολίες που καλείται να ξεπεράσει μία ερασιτεχνική προσπάθεια;
– Οι δυσκολίες που καλούμαστε να ξεπεράσουμε είναι πολλές, αλλά αν έχεις μάθει να δουλεύεις κάτω από δύσκολες συνθήκες, ξέρεις πως τίποτα δεν είναι αξεπέραστο. Θέλει βέβαια δύναμη και πείσμα.
Η πρώτη δυσκολία που συναντάμε, στο πρώτο μας μάζεμα, είναι να βρεθούν κοινοί χρόνοι. Τα παιδιά είναι πάρα πολύ φορτωμένα κι όσα δεν τρέχουν σε οχτακόσια φροντιστήρια, εργάζονται. Οι πρόβες είναι τουλάχιστον τρίωρες, οπότε καταλαβαίνετε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε μέρες και ώρες κοινές. Έχουμε αναγκαστεί πολλές φορές να κάνουμε μεταμεσονύκτιες πρόβες.
Όσον αφορά τη διαδικασία της πρόβας, υπάρχει η δυσκολία της έκθεσης. Έχουμε καταφέρει όμως αργά και μαλακά, να απελευθερώνονται τα παιδιά από αγκυλώσεις που τους έχουν επιβληθεί και να χαίρονται τη μαγεία του «ανοίγματος» και του μοιράσματος. Εξάλλου αυτό έχουν ανάγκη. Ευτυχώς είναι ακόμη παιδιά, χωρίς την αυστηρή δομή του ακλόνητου ενήλικα.
Όσον αφορά τις οικονομικές δυσκολίες που είναι μόνιμες, πάντα βρίσκουμε τον τρόπο να τις αντιμετωπίζουμε. Μοναδικό μας έσοδο είναι το κουτί στην είσοδο του θεάτρου τις μέρες των παραστάσεών μας.
Η μεγαλύτερη όμως δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, είναι ο χώρος για τις πρόβες μας. Κάνουμε πρόβες στο διάδρομο του σχολείου, φυσικά χωρίς θέρμανση και με τα παράθυρα να μην κλείνουν. Το χειμώνα τα παιδιά δεν τολμούν να βγάλουν τα μπουφάν τους και τη χρονιά που πέρασε αρρώσταινε το ένα μετά το άλλο.
Δε νομίζω να είναι υπερβολική απαίτηση να έχουμε ένα χώρο στοιχειωδώς ανθρώπινο, για να μπορούμε να λειτουργούμε χωρίς να υποφέρουμε.
-Υπάρχουν κατάλληλοι χώροι στην Αίγινα για την οργάνωση θεατρικών παραστάσεων;
-Ο μοναδικός χώρος στην Αίγινα που μπορεί να φιλοξενήσει παράσταση, είναι το Δημοτικό Θέατρο. Και μπορεί να το κάνει γιατί έχει σκηνή, καθίσματα, φώτα, ήχο, αλλά ταυτόχρονα έχει μια σκεπή που κάποια στιγμή θα πέσει στο κεφάλι μας, ξεφλουδισμένους τοίχους, πεσμάνους σοβάδες, επικίνδυνες εσωτερικές σκάλες, κακή ηλεκτρολογική εγκατάσταση κι ένα σωρό άλλα προβλήματα που καλείται να λύσει κάθε ομάδα που το χρησιμοποιεί.
Το θεατράκι αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα κόσμημα για την Αίγινα, καταρρέει, υπενθυμίζοντας σε όλους μας την ανικανότητα των υπευθύνων να συντηρήσουν και να αναβαθμίσουν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου μας.
Στο ΕΠΑΛ της Αίγινας υπάρχει ένα αμφιθέατρο που αν είχε φτιαχτεί σωστά, θα προσέφερε έναν ακόμα χώρο γι να φιλοξενηθούν παραστάσεις, αλλά δυστυχώς κι αυτό είναι άκρως ακατάλληλο. Άθλια ακουστική, με αντίλαλο που δημιουργεί πονοκέφαλο κι εκνευρισμό.
Το καλοκαίρι χρησιμοποιείται η αυλή του δεύτερου Δημοτικού Σχολείου, που μεταμορφώνεται σε ένα ζεστό ανοιχτό θεατράκι. Δεν μπορεί να θεωρηθεί όμως σαν ένας σταθερός θεατρικός χώρος.
Γενικά, από κατάλληλους χώρους για οργάνωση παραστάσεων πάσχουμε.
-Υπάρχει συνεργασία με άλλες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες εκτός νησιού;
-Για πέντε συνεχόμενες χρονιές, 2007 – 2011, συμμετείχαμε στο Φεστιβάλ Μαθητικού Θεάτρου που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά. Ήταν εξαιρετική εμπειρία για την ομάδα μας. Μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε δουλειές άλλων μαθητικών ομάδων, να δείξουμε τη δικά μας, να αλληλεπιδράσουμε με ανθρώπους που έχουμε κοινούς στόχους και να ανταλλάξουμε απόψεις κι εμπειρίες.
Δυστυχώς την επόμενη χρονιά, έπαψε η διοργάνωση να προσφέρει στην ομάδα μας μετακίνηση και διαμονή, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατο να ανταπεξέλθουμε στα έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Την ουσιαστικότερη επαφή όμως, την έχουμε με τη Θεατρική Ομάδα DUENDE Ραχών Ικαρίας. Βαθιά σχέση καρδιάς ενώνει τις δυο ομάδες, που ξεδιπλώνεται κάθε φορά που ανταμώνουμε, όλο και ισχυρότερα.
Κάθε φορά που βρισκόμαστε στήνουμε ένα μίνι φεστιβάλ για να χαρούμε ο ένας τον άλλο, να γλεντήσουμε τον κοινό μας πόθο, να αγαπηθούμε.
Έχουμε ταξιδέψει τρεις φορές στην Ικαρία κι έχουμε φιλοξενήσει μια φορά στην Αίγινα, τους φίλους και συνοδοιπόρους μας Καριώτες.
Σε κάθε μας συνάντηση δονούμαστε από ισχυρά συναισθήματα που μας ανοίγουν δρόμους, μας ελευθερώνουν την ψυχή, μας υποδεικνύουν τον τρόπο να ζούμε μια ζωή που πραγματικά αξίζει να ζει κανείς.
Όπως λέει κι ο Μανώλης σ ένα μονολογάκι της φετινής μας δουλειάς, που γράψαμε για τους φίλους της DUENDE:
«…κι ένα βράδυ, που κοιμόμασταν όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο… ξύπνησα… και είπα: Είμαι τόσο ευτυχισμένος που θα μπορούσα να πεθάνω αυτή τη στιγμή… γιατί είμαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγαπώ και μ αγαπούν. Τίποτα πολύ πολύ καλό ή πολύ πολύ κακό δεν κρατάει για πολύ… περνάει… αλλά ξανάρχεται…»
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους αγαπημένους μας Καριώτες για τις στιγμές που μας χαρίζουν.
Δύο λόγια για την πορεία της ομάδας:
Η Θεατρική Ομάδα Σχολείων Αίγινας ξεκίνησε τη λειτουργία της τη σχολική χρονιά 2005 – 2006. Τον Απρίλιο του 2006 παρουσίασε τα «Παραμυθιάσματα» της Έλενας Ακρίτα, μια παρωδία γνωστών παραμυθιών. Την επόμενη χρονιά επιλέχτηκε το θεατρικό έργο του Μποστ, «Μαρία Πενταγιώτισσα» παραφρασμένο ως «Μαρία Περδικιώτισσα». Τη σχολική χρονιά 2007 – 2008, η θεατρική παρέα μας διάλεξε το πολυπρόσωπο και γοητευτικό παραμύθι από τη Σύμη «Το Σκλαβί», σε θεατρική διασκευή της Ξένιας Καλογεροπούλου.
Την επόμενη χρονιά επιλέξαμε το θεατρικό έργο του Μάικ Κένι «Το αγόρι με τη βαλίτσα». Το σχολικό έτος 2009 – 2010 δουλέψαμε το έργο του Τζωρτζ Όργουελ «Η φάρμα των ζώων» και την επόμενη χρονιά ασχοληθήκαμε για δεύτερη φορά με τον Μποστ, ανεβάζοντας τη «Μήδεια».
Τη σχολική χρονιά 2011 – 2012 ασχοληθήκαμε με το θεατρικό έργο του Ευγένιου Σβαρτς «ο Δράκος». Μεσολάβησαν δύο χρονιές που ασχοληθήκαμε μόνο με το θεατρικό εργαστήρι και τη σχολική χρονιά που πέρασε ανεβάσαμε το «Δεν» μια σύνθεση θεατρικών κειμένων, ποίησης, σκέψεων και σκηνών ηχηρής σιωπής που προέκυψαν από όλη μας την πορεία. Η παράσταση βασίστηκε στα παρακάτω κείμενα: «Εγώ δεν» του Βασίλη Αλεξάκη, «Η ευτυχισμένη γάτα» του Αζίζ Νεσίν, «Νοσοκομείο ο Άγιος» του Νίκου Ναζίρη, «Ω τι κόσμος μπαμπά του Κώστα Μουρσελά, «Ποιος ανακάλυψε την Αμερική» της Χρύσας Σπηλιώτη, «Κυρία Μαργαρίτα» του Ρομπέρτο Ατάυντε, «Κέρβερος» του Γιάννη Στίγκα, «Πληθυντικός αριθμός» της Κικής Δημουλά, «Είμαστε παιδιά του πόθου» του Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Φωτο: αρχείο θεατρικής ομάδας σχολείων Αίγινας
Συνέντευξη: Νάσος Μπράτσος
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος