Ο Joachim Latarjet είναι ένας Ελληνο-γάλλος συγγραφέας, συνθέτης, σκηνοθέτης και μουσικός. Στο τελευταίο του έργο που έχει τίτλο Ήθελε να πεθάνει και να πάει στο Παρίσι, ο πολυσχιδής καλλιτέχνης μαζί με τη θεατρική του ομάδα Oh! Oui, μιλάει για την εξορία, τη μνήμη και τη γλώσσα, με σημείο εκκίνησης την ιστορία της μητέρας του η οποία του αρνήθηκε κατά κάποιο τρόπο την ελληνική κουλτούρα και γλώσσα.
«Πάντα αναρωτιόμουν γιατί μου αρνήθηκε αυτή τη γλώσσα, αυτή την κουλτούρα, ποιες ιστορίες ώθησαν τη μητέρα μου να αποστασιοποιηθεί από την καταγωγή της και εν μέρει την πολιτιστική μας κληρονομιά. Και γιατί, παρόλα αυτά, πάντα ένιωθα Έλληνας, γιατί το σώμα μου δονείται όταν ακούω ελληνική μουσική».
Η ιστορία της μητέρας του ξεκινά στη Θεσσαλονίκη του 1966 όταν σε ηλικία 14 ετών, οι γονείς της την στέλνουν να ζήσει στη Λυών με μια γαλλική οικογένεια, γεγονός που τη σημαδεύει για όλη της τη ζωή. «Με το να μην μου μιλά ελληνικά κράτησε τους γονείς της μακριά από μένα, γεγονός που σίγουρα τους πλήγωσε. Έτσι, ίσως η γλώσσα να είναι ένα μέσο εκδίκησης. Πιστεύω πως δεν θα είμαι ποτέ εντελώς Έλληνας, όσο και να προσπαθώ να μιλήσω αυτή τη γλώσσα, κι αυτό με μελαγχολεί».
Ο Latarjet επιλέγει δυο ηθοποιούς για να ερμηνεύσουν την μητέρα του. Μια Ελληνίδα που την υποδύεται η Δάφνη Κουτσάφτη και μια Γαλλίδα (Alexandra Fleischer). Δεν είναι δυο διαφορετικές γυναίκες αλλά η ίδια. Η Ελληνίδα συμβολίζει τη μνήμη και μια άλλη ζωή. Η Γαλλίδα έχει χάσει την έντονη προφορά της κι έχει αφαιρέσει όλα τα ίχνη της χώρας καταγωγής της. Το ταξίδι αυτό και η μεταμόρφωση της μητέρας του, στέκεται αφορμή για τον συγγραφέα να διερευνήσει τη δική του σχέση με μια χώρα που αισθάνεται δική του και ξένη ταυτόχρονα. «Αποκαλύπτοντας αυτή την ιστορία, ερμηνεύοντάς την, επανεφεύροντάς την, ταξιδεύω σε αυτή την άλλη χώρα που επιθυμώ όπως και τη δική μου».
Ο Ελληνο-γάλλος καλλιτέχνης δε διστάζει να μιλήσει για τα κλισέ και τα στερεότυπα με τα οποία ήρθε αρχικά αντιμέτωπη η μητέρα του στην ξένη χώρα. «Εμπνευστήκαμε πολύ από τον Ζορμπά, ένα υπέροχο βιβλίο και μια ωραία ταινία, και συνάμα κλισέ! Η μητέρα μου ήταν πάντα υπερήφανη που ήταν Ελληνο-γαλλίδα. Όταν έφτασε στη Γαλλία, όλοι της ζητούσαν να χορέψει συρτάκι και παρόλο που δεν της άρεσε, το έκανε. Έτσι η μητέρα μου, για να την αγαπήσουν οι νέοι της φίλοι, έπρεπε να υποδυθεί την «πραγματική» Ελληνίδα, να γίνει ένας θηλυκός Ζορμπάς!»
Η παράσταση μπλέκει επιτυχώς τη μουσική των γλωσσών και των αναμνήσεων. «Η μουσική ήταν πάντα η γλώσσα μου, αυτή με την οποία εκφράζω αυτό που νιώθω και είναι αυτή που με συνδέει με την Ελλάδα, πριν από τις λέξεις και τις ιστορίες», εξηγεί ο Joachim Latarjet.
*Η παράσταση δημιουργήθηκε στο πλαίσιο προγράμματος residency του διεθνούς κέντρου καλλιτεχνικής δημιουργίας Les Subsistances στη Λυών το οποίο είναι και συμπαραγωγός.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος