“Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα άδειο κουτί πίτσας”: γράφει η Έρση Νιαώτη

ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Η προσπάθεια να είναι κανείς φυσιολογικός, και μπουκάλια νερό. Γιατί το νερό βοηθάει.

Η ζωή ενός ανθρώπου με σύντροφο τις διατροφικές διαταραχές. Μια διαδρομή είκοσι ετών μέσα σε κάποιες σελίδες. Πλήρης καταγραφή στιγμών έξαρσης της νόσου, και αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής.

Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σε ένα άδειο κουτί πίτσας. Το βιβλίο είναι σκληρό και αστείο όπως ακριβώς η ζωή και η καθημερινότητά μας.

Δεν είναι σαφές ότι έχει αίσιο τέλος.

Βρέθηκα ξαφνικά να γράφω, να συνεχίζω, να σταματάω για μέρες μέχρι να υπάρξει στο μυαλό μου η σύνδεση, η ιδέα, μια λέξη που θα με οδηγήσει στην επόμενη σελίδα. Καταλαβαίνω πότε πρέπει να σταματήσω να γράφω. Πότε θα αρχίσω να γράφω κλισέ και να χρησιμοποιώ τις ευκολίες μου.
Το βιβλίο είναι βασισμένο σε προσωπικά βιώματα. Αλλά δεν με απασχολεί να λειτουργήσει ψυχαναλυτικά. Δεν αποτελεί την ψυχανάλυσή μου, ούτε μου λύνει τα εκάστοτε προβλήματα.
Απλώς, ίσως κάποιοι άνθρωποι το διαβάσουν και κατανοήσουν το βύθισμα που δημιουργούν οι διατροφικές διαταραχές στους πάσχοντες. Την βαθιά θλίψη που επιφέρουν. Αλλά και το σκοτεινό χιούμορ που κρύβει η παραδοχή των στιγμών αυτών με την γελοιότητά τους.

Η προσπάθεια να είναι κανείς φυσιολογικός απαιτεί πολύ χρόνο. Χρειάζεται τρομακτική ικανότητα να ζεις την μία μέρα μετά την άλλη ως ένας νορμάλ άνθρωπος. Είναι αλήθεια. Φυσικά υπάρχει κάποια ελπίδα θεραπείας, άνθρωποι τα έχουν καταφέρει, άλλοι άνθρωποι ζουν με τις διατροφικές διαταραχές αλλά ταυτόχρονα εργάζονται, έχουν σχέσεις, φίλους, παρέες, οικογένεια. Κάποιοι το κρύβουν, κάποιοι το παραδέχονται, περνάνε από τους κύκλους της ανορεξίας και της βουλιμίας ξανά και ξανά. Άλλες μέρες είναι καλύτερες, άλλες δύσκολες πολύ.

Δεν είναι απλό να μιλάς και να γράφεις για τέτοιου τύπου θέματα. Αλλά δεν πειράζει που δεν είναι απλό. Δεν είναι και πυρηνική φυσική, φυσικά. Κάθε άνθρωπος που γράφει έχει μέσα του πάντα κάποια βασικά θέματα με τα οποία θέλει να ασχοληθεί. Αυτό ήταν και είναι ένα από τα δικά μου θέματα. Δεν νομίζω ότι το έχω εξαντλήσει. Ίσως από την άλλη να μην είχε ενδιαφέρον να γράφω συνέχεια για ανθρώπους που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές.

Δεν ξέρω, πάντως σκέφτομαι ότι ακόμα γυρίζει το θέμα και επανέρχεται σε κάποια του μορφή και σε άλλα μου κείμενα: Η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και το σώμα του. Αυτό είναι το δύσκολο.

Έρση Νιαώτη

Ο θεατρικός μονόλογος της Έρσης Νιαώτη με τίτλο Κοιμήθηκα με τα μαλλιά μου μέσα σ’ ένα άδειο κουτί πίτσας κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο (σελ.: 72, τιμή: 8,90 €).

Το έργο παρουσιάστηκε τη φετινή θεατρική σαιζόν στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία και ερμηνεία της Στέλλας Κρούσκα. Οι παραστάσεις πλαισιώθηκαν από μια σειρά συζητήσεων για το φλέγον ζήτημα των διατροφικών διαταραχών, με τη συμμετοχή επιστημόνων και επαγγελματιών που προσέγγισαν το θέμα από ποικίλες πλευρές: διατροφή, ψυχολογία, πρότυπα, τρόποι αντιμετώπισης.

Η ΕΡΣΗ ΝΙΑΩΤΗ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1979. Είναι απόφοιτη του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Σύγχρονου Θεάτρου, με ΜΑ in Performance από το Goldsmiths University of London.
Αγαπάει τον γάτο της, τα βιβλία, τις πρόβες, το διάβασμα σε μικρά καφέ και μπαρ, τις φωτογραφίες και την τυχαιότητα.
Έχει εργαστεί ως ηθοποιός, δασκάλα Θεατρικής Αγωγής και βοηθός σκηνοθέτη.
Έργα της για μεγάλους και παιδιά έχουν ανέβει σε αθηναϊκές και όχι μόνο σκηνές.
Το βιβλίο 9 Παραμύθια και μια ξύλινη κουτάλα, που έγραψε με την αδελφή της Ιωάννα Νιαώτη, έχει τιμηθεί με το διεθνές βραβείο Gourmand 2012 (Best of Greece, literature and illustration).