«Κόμμα αλλάζουμε, ομάδα ποτέ ή όταν ο Μίκης Θεοδωράκης συνάντησε το ποδόσφαιρο»

Η πολύχρονη δημοσιογραφική διαδρομή του Γιάννη Γεωργάκη και η διεισδυτική του ματιά, είναι η εγγύηση για την ποιότητα του βιβλίου που μόλις κυκλοφόρησε.

Ο Γιάννης Γεωργάκης βασιζόμενος στο μοναδικής αξίας αρχείο του βετεράνου ποδοσφαιριστή Νίκου Μάλλιαρη, γνωστοποιεί στο ελληνικό κοινό το άρρηκτο συναισθηματικό δέσιμο του εμβληματικού Έλληνα μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη με την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και, φυσικά, με τον Ολυμπιακό, καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. Τονίζει τις σημαντικές προσπάθειες σύνδεσης του «αθλήματος των αθλημάτων» με τον πολιτισμό και την τέχνη από ποδοσφαιρικούς παράγοντες της χώρα μας ενώ, παράλληλα, θίγει καυτά ζητήματα του παγκόσμιου φαινομένου που λέγεται ποδόσφαιρο, όπως η εμπορευματοποίηση του αθλήματος, η βία και η παραβατικότητα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο

«Πρώτα παίζεις μπάλα και επιλέγεις ομάδα και μετά γίνεσαι γιατρός, δικηγόρος ή αποκτάς οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα, ή και κόμμα», παρατήρησε εύστοχα ο Μίκης Θεοδωράκης. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, στην Ελλάδα, ένα μέρος της υψηλής διανόησης θεωρεί το ποδόσφαιρο «όπιο του λαουτζίκου». Όταν ο Μαρξ έγραφε το 1844 ό τι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού, ήθελε να καταδείξει πως ο άνθρωπος πρέπει να διεκδικεί την πραγματική ευτυχία και όχι την απατηλή. Το ποδόσφαιρο εμφανίστηκε αιώνες μετά τις επίσημες θρησκείες, ωστόσο, σε λιγότερο από εκατό έτη, εξελίχτηκε σε παγκόσμια κοσμική θρησκεία, με το σύνολο των πιστών του να ξεπερνάει το αριθμητικό σύνολο του ποιμνίου των κορυφαίων θρησκειών. Το κοινό στοιχείο ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και στη θρησκεία είναι ότι διαθέτουν πιστούς οπαδούς, λατρεύονται σε «ναούς» και στηρίζονται στο ίδιο δόγμα, το «πίστευε και μη ερεύνα» […]

«Ο ελληνικός λαός ζει με το ποδόσφαιρο. Η ομάδα του είναι ιδανικό, είναι όραμα, είναι η πίστη του», θα πει ο Μίκης Θεοδωράκης στο «Χίλτον». Ωστόσο, στις μέρες μας, όχι μονάχα το ποδόσφαιρο, αλλά και τέχνες, ελέγχονται σε μεγάλο βαθμό από εξουσίες που δεν σέβονται τον δημιουργό, τον άνθρωπο, τις αξίες. Όμως, η ανάθεση της διαχείρισης της ζωής μας στους κάθε λογής δημαγωγούς, τυχοδιώκτες και διεφθαρμένους μήπως είναι έργο αποκλειστικά δικό μας; […]