Ο Γιώργος Συμπάρδης γράφει στις “Βιβλιοπαρουσιάσεις”

ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Στο Θησείο, όπου έμενα για ένα μεγάλο διάστημα παλιά, άκουγα για τα συσσίτια που είχε οργανώσει και πρόσφερε στους αναγκεμένους κατοίκους της περιοχής η ενορία ενός ναού κάτω από το Αστεροσκοπείο. Άκουγα πολλά καλά για τον εφημέριο του ναού, έναν νεαρό λευίτη, καθώς και για την παρέα των φιλάνθρωπων κυριών που τον περιστοίχιζε και τον βοηθούσε. Πολύ πριν ξεσπάσει η τωρινή κρίση γινόταν αυτό.

Την ίδια εποχή ένα φιλικό μου ζευγάρι που κατοικούσε στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και που απ’ όσο γνώριζα, μέχρι τότε δεν θρησκευόταν, άρχισε ξαφνικά να εκκλησιάζεται και μάλιστα τακτικά. Όχι σε έναν ναό κάπου εκεί κοντά, αλλά σε μιαν άλλη συνοικία, μακριά, στον Ταύρο, αν θυμάμαι καλά, ή στο Ρουφ. Αιτία και πάλι, όπως αντελήφθην, ένας ιερέας και μια μεγάλη συντροφιά κυρίων και κυριών που τον περιέβαλλε.

Από έναν τέτοιο κύκλο ανθρώπων και από τον χώρο της εκκλησίας αναδύονται οι Μεγάλες γυναίκες. Και μολονότι η Σοφία Ματρόζου, η κεντρική ηρωίδα τους, στον ίδιο χώρο επιστρέφει στο τέλος της νουβέλας, αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι η διαδρομή της. Η σχέση της με τον Σταύρο, έναν κατά πολύ νεότερό της παραβατικό νεαρό, το αίνιγμα της ταυτότητας του νεαρού και η απορία της για τα δικά της αταύτιστα αισθήματα· τα φαντάσματα της μοναξιάς της και τα διλήμματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη όταν της προσφέρεται ένα δαχτυλίδι κι εκείνη προσφέρει τροφή και στέγη, όταν πλένει και σιδερώνει τα ρούχα του νεαρού και στη συνέχεια βιώνει τη ζήλεια και την διάψευση των προσδοκιών της: την «απιστία» και τους τριγμούς μιας σχέσης που μοιάζει πολύ με γάμο.

Η εκμετάλλευση των νεότερων από τους μεγαλύτερους όπως και η αντίστροφη εκμετάλλευση, η ανάγκη να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε και η εξουσία που ασκείται από τα αγαπημένα πρόσωπα, είναι ορισμένα από τα ζητήματα που βρίσκονται στο κέντρο της αφήγησης. Το σύγχρονο φαινόμενο της ιδεολογικοποίησης των παραβατικών συμπεριφορών, επίσης. Ο Σταύρος, ο νεαρός ήρωας της νουβέλας, καταφέρεται κατά του κοινωνικού περιβάλλοντος (του «μπουρδέλου» όπως το αποκαλεί) και αρνείται την προέλευσή του, αφού ακόμη και το όνομά του μας λέει ότι θέλει και πρόκειται να αλλάξει, και την ίδια στιγμή επαίρεται και δικαιολογεί τις κλοπές στις οποίες φέρεται να είναι αναμειγμένος.

Και για το τέλος μια προειδοποίηση προς τον αναγνώστη. Στο λογοτεχνικό είδος της νουβέλας γενικά και στις «Μεγάλες γυναίκες» ειδικότερα, όπου η συμπυκνωμένη αφήγηση «τρέχει», όπως λέμε, και θέλεις να δεις «τι γίνεται παρακάτω», μερικά από τα παραπάνω ζητήματα περνάνε απαρατήρητα κι αυτό τελικά αποβαίνει ενδεχομένως εις βάρος και της ανάγνωσης και της νουβέλας.

Γιώργος Συμπάρδης

Η νουβέλα του Γιώργου Συμπάρδη Μεγάλες γυναίκες (2015) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο (σελ.: 112, τιμή: 9,90 €).

Καλλιτεχνική επιμέλεια εξωφύλλου: Redoine Amzlan

Συνέντευξη του συγγραφέα στην εκπομπή «Σημείο ART» μπορείτε να ακούσετε εδώ.

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΥΜΠΑΡΔΗΣ γεννήθηκε το 1945 στην Ελευσίνα και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε νομικά σε Αθήνα και Λονδίνο και σκηνοθεσία κινηματογράφου. Το 1987 δημοσίευσε τη νουβέλα Μέντιουμ και το 1998 το μυθιστόρημα Ο άχρηστος Δημήτρης. Για το μυθιστόρημά του Υπόσχεση γάμου (2011) τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος, το Βραβείο Πεζογραφίας Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών και το Βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Κλεψύδρα. Έχει τιμηθεί με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη (2013).