Μια νέα έκθεση στο Musée d’Orsay στο Παρίσι, παρουσιάζει περίπου 50 έργα σε ένα πανόραμα που αποκαλύπτει ένα σημαντικό κεφάλαιο της γλυπτικής, άγνωστο στο ευρύ κοινό: τα πολύχρωμα γλυπτά. Έως τις 9 Σεπτεμβρίου 2018, η έκθεση με τίτλο «Χρωματιστά: Πολύχρωμη γλυπτική στη Γαλλία από το 1850 έως το 1910», αναδεικνύει το έργο ορισμένων καλλιτεχνών του 19ου αιώνα που τόλμησαν να προσθέσουν χρώμα στο μάρμαρο.
Μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα χρησιμοποιούνταν σχεδόν αποκλειστικά το λευκό και οι πατίνες από χαλκό. Αρχικά, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις από εικαστικούς και αρχαιολόγους, όταν καλλιτέχνες όπως ο Charles Cordier, άρχισαν να ειδικεύονται στην τεχνική. Σταδιακά όμως το χρώμα άρχισε να καθιερώνεται, λόγω του διακοσμητικού του χαρακτήρα καθώς και τα κινήματα του συμβολισμού και της art nouveau, που επικρατούσαν τη δεκαετία του 1880. Το χρώμα υπήρξε αγαπημένο στοιχείο των Jean-Léon Gérôme, Louis-Ernest Barrias, Jean Carriès, Paul Gauguin κ.ά.
"Pour la première fois en France, le musée d’Orsay consacre une exposition à la sculpture polychrome du XIXe siècle. Un parcours détonnant, qui révèle un pan lgtps négligé de la création artistique". Présentation de l'expo #EnCouleurs par @Cdesarts. ➡️https://t.co/bhPkznN9wT pic.twitter.com/EwsmJTQ6NR
— Musée d'Orsay (@MuseeOrsay) June 21, 2018
Η έκθεση παρουσιάζει επίσης και κάποια ελάχιστα γνωστά έργα του 17ου αιώνα από άψογα λευκή πέτρα ενώ παράλληλα εξηγεί πώς η Ακαδημία είχε απαγορέψει το χρώμα στα γλυπτά. Τον 19ο αιώνα, οι καλλιτέχνες άρχισαν να επιστρέφουν στο χρώμα, αντλώντας έμπνευση από τα αρχαία γλυπτά. Η ποικιλία των χρησιμοποιούμενων υλικών μαρτυρά μια συχνά εξευγενισμένη έρευνα η οποία συχνά παράγει εκπληκτικά αισθητικά αποτελέσματα. Βαμμένα κεριά και μάρμαρα, συναρμολογημένα χρωματιστά μάρμαρα, επιχρυσωμένα και ασημένια χάλκινα, αποτελούν μια νέα τάση στη γαλλική γλυπτική και μαρτυρούν τον πειραματισμό ορισμένων καλλιτεχνών.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος