Οι επιστολές του Μιχάλη Λεμπιδάκη

Συγκλονιστικές είναι οι επιστολές του Μιχάλη Λεμπιδάκη, τις οποίες έστελνε από την απομόνωση της φυλακής των απαγωγέων του στους δικούς του ανθρώπους, τις οποίες αποκαλύπτουν σήμερα οι εφημερίδες «ΠΑΤΡΙΣ» και “ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ” του Ηρακλείου.
Επιστολές που δείχνουν τη δύναμη του ανδρός ο οποίος κάτω από τέτοιες συνθήκες στις οποίες ζούσε είχε το θάρρος να δίνει δύναμη στους γονείς, στον αδελφό, στη σύζυγο και στα παιδιά του.
Μέσα από τις τρεις επιστολές, φαίνονται πέρα από τη γενναιότητα, την ευγένεια του χαρακτήρα, το ήθος και τη σχέση του γράφοντος με τους δικούς του ανθρώπους, και οι συνθήκες που βίωνε, προσπαθώντας όμως να μην μεταφέρει τον «εφιάλτη» του σε ανθρώπους που αγαπά και αγωνιούν για τη ζωή του.
Οι επιστολές αυτές, οι οποίες βρίσκονται στη Διεύθυνση Εγκληματολογικών Ερευνών, γράφτηκαν από τον ίδιο (αναγνωρίστηκε ο γραφικός του χαρακτήρας από την πρώτη στιγμή) και σφραγίστηκαν με το αίμα του.

Σε μία από τις επιστολές γράφει:
«Οι μέρες στην απομόνωση δεν περνούν»
«Αγαπημένοι μου γονείς, Κατερινούλα, παιδιά μου, Μανόλη,
Είμαι ζωντανός, τρέφομαι καλά, όμως οι μέρες στην απομόνωση δεν περνούν.
Με ρωτάνε αν έλαβα το μήνυμα του H… Δε θυμάμαι σε ποιο μήνυμα αναφέρεστε. Περάσαμε θαυμάσια το προηγούμενο Πα/Σα/Κο/ στο Montabaur με την Κατερίνα, στη γιορτή για τα 50 χρόνια, με τους 100 περ. καλεσμένους των 4 φίλων που γιόρταζαν. Το μινωικό κόσμημα φαίνεται να άρεσε στη γυναίκα του…
Παρακαλώ, αν μπορείτε κάντε λίγο γρήγορα. Μου λένε, να μην κάνετε πολλές διαπραγματεύσεις κι άλλα «κόλπα».
Πειστήρια θα πάρετε ακόμα μια φορά μόνο. Οι άνθρωποι που είναι εδώ που με κρατάνε, μου φέρονται καλά. Μη γίνει κάποιο λάθος παρακαλώ.
Να θυμάστε συνθηματικό Α.Β.
Σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ. Αντιλαμβάνομαι
τον πόνο, την αγωνία και τις δυσκολίες σας».

Συγκλονιστική είναι και μια επιστολή του Μιχάλη Λεμπιδάκη, με παραλήπτες τα παιδιά του και η οποία φέρει ημερομηνία 22 Αυγούστου :
«Αγόρια μου,
Καταλαβαίνω τη μεγάλη δοκιμασία που περάσατε. Μου δείχνει πως την ευτυχία στη ζωή δεν πρέπει να τη θεωρούμε δεδομένη και πρέπει να έχουμε ψυχική δύναμη για τα δύσκολα που μπορεί να έρθουν…Θέλω να πιστεύω πως παρά το μεγάλο σοκ και την αγωνία σας μπορέσατε να ανταποκριθείτε στα μαθήματά σας.
Και ότι σταθήκατε στη μανούλα, τον παππού, τη γιαγιά, τον θείο δίνοντάς τους κουράγιο με τη νεανική σας αισιοδοξία. Αγωνιώ να βρεθώ δίπλα σας για να μου πείτε τα σχέδιά σας και να συζητήσουμε γι αυτά. Ελπίζω και εύχομαι να χουμε λίγο χρόνο μαζί τον Σεπτέμβρη όπου, όποτε και για ό,τι θέλετε να κάνουμε. Σας σκέφτομαι και σας αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Θέλω να σας δω να προοδεύετε να δημιουργείτε μα πάνω απ’ όλα να στε ασφαλείς και ευτυχισμένοι άνθρωποι αγαπητοί στην κοινωνία.
Ο μπαμπάς σας»