Κομοτηνή: Από το Καζακστάν στην Ελλάδα

Από το Καζακστάν στην Ελλάδα βρέθηκε η Σοφία Κωστίδου. Ήταν το 1984 όταν έκανε με την οικογένειά της μια νέα αρχή αναζητώντας στην πατρίδα καταφύγιο και στήριξη. « Ήταν δύσκολα, αλλά τα καταφέραμε.» δηλώνει σήμερα σκεπτόμενη τις δύσκολες πρώτες μέρες τις μετανάστευσης. «Ήρθαμε στην Πατρίδα μας, στην Ελλάδα και αυτό μας έκανε χαρούμενους» σημειώνει. Εδώ, στην Ελλάδα, στη Θράκη μεγάλωσε και σπούδασε τα τέσσερα της παιδιά. Εδώ παλεύει και σήμερα με τη σκούπα και το φαράσι στα χέρια.

Στον “ρυθμό” των συμβάσεων
Συμβασιούχος στο Τμήμα Καθαριότητας ζει στον “ρυθμό” των ολιγόμηνων συμβάσεων, όπως λέει και εξηγεί ότι η ανασφάλεια η δική της και των συναδέλφων της είναι μεγάλη. «Κάθε φορά που πλησιάζει η στιγμή της ολοκλήρωσης της σύμβασης η αγωνία, η στεναχώρια, η λύπη επιστρέφουν» δηλώνει χαρακτηριστικά. Την συναντήσαμε στην οδό Σισμάνογλου, με τη σκούπα στα χέρια . «Δύσκολη δουλειά;» την ρωτάμε για να την ακούσουμε να απάντα «Όταν ο υδράργυρος ανεβαίνει , ναι είναι πολύ δύσκολη». Ξεκινά νωρίς, τελειώνει το μεσημέρι και συμπληρώνει κάποιες ώρες δουλειάς εργαζόμενη και το Σάββατο. «Αν δεν προσέξεις την περίοδο του καύσωνα, μπορεί και να έχεις σοβαρό πρόβλημα με την υγεία σου, είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι οι περισσότεροι » δηλώνει και γελά.

Η ανεργία των παιδιών της το μεγαλύτερο πρόβλημα
Μεγαλύτερο πρόβλημα η ανεργία των παιδιών. «Σπούδασαν, αλλά παραμένουν άνεργα» δηλώνει μην κρύβοντας την πίκρα της. Τόσο η ίδια, όσο και οι συμβασιούχοι συνάδελφοι της, μ’ αυτή τη δουλειά προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες και τα έξοδα των οικογενειών τους. «Μια μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια θα έβαζε και την καθημερινότητά μας σε μια σειρά» δηλώνει σπεύδοντας να προσθέσει «υπάρχουν , όμως, και οι χρόνια άνεργοι, οπότε και γι αυτή τη δουλειά λέμε Δόξα το Θεό .» Το ανεπάντεχο διάλειμμα τελειώνει το ίδιο και η κουβέντα μαζί της. Η κυρία Σοφία επιστρέφει στην οδό Σισμάνογλου σκουπίζοντας και μαζεύοντας ό,τι διερχόμενοι άφησαν πίσω τους.
Φώτο: Σοφία Κωστίδου Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου