Αυτό το καλοκαίρι ο Χρήστος Παπαδόπουλος επέστρεψε στην «αγκαλιά» της πόλης του, της Κομοτηνής περισσότερο σίγουρος από κάθε άλλη φορά ότι η ενασχόληση με το θέατρο είναι ο δρόμος του. Παίρνει τις δικές του ανάσες κοντά στην οικογένεια του και στους παιδικούς του φίλους κι εξηγεί πώς από την Πληροφορική βρέθηκε στο θεατρικό σανίδι.
«Η αρχή έγινε με την θεατρική ερασιτεχνική σχολή του Πανεπιστημίου. Έλεγα «Θέατρο; Εγώ ποτέ!» Ποτέ δεν πίστευα ότι θα βγω και θα εκτεθώ πάνω σε μια σκηνή. Ήμουν παιδί της μουσικής. Αλλά ξεκίνησα μ’ αυτή την ομάδα. Με βοήθησε πάρα πολύ το ομαδικό πνεύμα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, αυτές οι συνθήκες. Και πηγαίνοντας σε κάποια θεατρικά εργαστήρια της Θεσσαλονίκης «ψήθηκα» πιο πολύ. Μετά προέκυψε η πρώτη συνεργασία με τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη σε μια παράσταση στη Θεσσαλονίκη το «Κάτω από το Γαλατόδασος» του Ντίλαν Τόμας. Εκεί ήταν το τελειωτικό «χτύπημα ». Είπα, εδώ είμαι, εδώ θα κάτσω και συνεχίζω. Στο Θέατρο ξυπνούν ένστικτα τα οποία στην καθημερινή ζωή κοιμούνται. Όταν βγαίνεις σε μια σκηνή, είναι σαν ξυπνάει μέσα σου ένα ζώο, μια αίσθηση ζωής σε πλημμυρίζει» δηλώνει με μια ξεχωριστή λάμψη στα μάτια.
Φέτος για εκείνον έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα. «Ξεκίνησα να δουλεύω τον Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη σε διάφορες δουλειές. Μετά ήρθε αυτή η πρόταση από τον Δαμιανό Κωνσταντινίδη κι έμεινα λίγο άφωνος, όταν με ρώτησε «αν θέλω να παίξω στο Φεστιβάλ Αθηνών;» «Φυσικά και θέλω» απάντησα κι έτσι έγινε». Μιλώντας γι’ αυτή την ξεχωριστή συνεργασία κάνει λόγο για ένα θεατρικό έπος, μια παράσταση τεσσάρων ωρών, μια απίστευτη παράσταση! «Ίσως, το καλύτερο έργο του Ζαν Ζενέ. Στην Ελλάδα δεν είχε ανέβει ποτέ. Λίγοι το αγγίζουν. Ένα έργο με 96 χαρακτήρες και 16 ηθοποιούς».
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος ερμήνευσε τρεις ρόλους που του άφησαν μια πανέμορφη γεύση. «Συνεργάστηκα με μια καταπληκτική ομάδα δεκαπέντε ηθοποιών οι οποίοι λειτούργησαν σαν δάσκαλοι για μένα. Είχαν μεγάλη εμπειρία στις πλάτες τους κι έκατσα κι εγώ σαν τον μαθητούδι να μάθω από αυτούς σε ένα χώρο που τώρα μπήκα, οπότε ήταν κέρδος για μένα ό,τι κι αν συνέβαινε, όσο κι αν μας ζόριζαν οι πρόβες. Ήταν μια εμπειρία που δεν θα την ξεχάσω ποτέ κι ελπίζω να οδηγήσει σε μια ανάλογη συνέχεια για το μέλλον» δηλώνει και ήδη ετοιμάζεται για την νέα του δουλειά με τον Κωστή Βοζίκη, μια δραματοποιημένη αφήγηση παραμυθιών του Τριβιζά, με τίτλο: «Εμπρός λοιπόν όλοι μαζί». Από τον Σεπτέμβρη θα παρουσιαστεί στη Θεσσαλονίκη και σε γύρω πόλεις.
Περισσότερο βέβαιος από ποτέ, πως μέσω των ομάδων, μέσω της συλλογικότητας μόνο μπορεί να έρθει το καλύτερο σημειώνει πώς «Αν βλέπω κάτι στις θεατρικές μου δουλειές είναι η ομαδικότητα. Η σύμπνοια που υπάρχει για ένα κοινό στόχο» δηλώνει και συγκινεί τους γονείς, τον Αλέκο Παπαδόπουλο και την Δώρα Κάσσα, που από την πρώτη στιγμή αγκάλιασαν τις προσπάθειες του. «Η μητέρα μου είναι ένα πρόσωπο που με συγκινεί καθημερινά, ό,τι κι αν λέει, ό,τι κι αν κάνει. Όταν είδε την παράσταση ήταν φανερά συγκινημένη . Μάλιστα επέλεξε να μου πει μια φράση από το έργο του Ζαν Ζενέ στο έργο «Τα παραβάν» όπου μου μιλάει η μητέρα μου στο έργο, η κ Δήμητρα Χατούπη και μου λέει «Μην κάνεις πίσω Σαϊντ» που σήμαινε να τραβήξω τον ίδιο μου το δρόμο. Αυτό μου είπε κι εκείνη.»
Φώτο:Χρήστος Παπαδόπουλος Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος