Κομοτηνή: «Δεν μπορεί ένα ατύχημα να σε καθηλώσει»

Την στρατιωτική του θητεία την υπηρέτησε ως τσολιάς στο Προεδρικό Μέγαρο. Ήταν τα χρόνια της νιότης του, ανέμελα, όμορφα με πολλά όνειρα για την ζωή που είχε μπροστά του. Μέχρι την στιγμή που συνέβη εκείνο το τροχαίο, που τον καθήλωσε σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Μετά από τριάντα χρόνια ο Μηνάς Ξενόπουλος εξακολουθεί να «στέκεται στο ύψος του» παραδίδοντας μαθήματα αγωνιστικότητας παρακάμπτοντας τα όποια προβλήματα προκαλεί η αναπηρία του, αλλά και αρκετά συχνά και η ίδια η πολιτεία με τις καθυστερήσεις της.

«Στάθηκα τυχερός στην ατυχία μου γιατί θα μπορούσα να πάθω και μεγαλύτερη ζημιά κι αυτό το συνειδητοποίησα νωρίς και πήρα δύναμη» δηλώνει και εξηγεί ότι μερικές φορές σηκώνεται από το αμαξίδιο και με την βοήθεια δύο υποστηρικτικών μέσων μπορεί να κάνει κάποια βήματα. «Συνεχίζω τον αγώνα, δεν το βάζω κάτω. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα, αλλά με την πάροδο του χρόνου και με την στήριξη των μελών της οικογενείας μου μπόρεσα να αντεπεξέλθω και να είμαι χρήσιμος στην κοινωνία. »

Θυμάται τις πρώτες μέρες μετά το ατύχημα και περιγράφει με συγκίνηση εκείνο τον καιρό. «Φανταστείτε ένα νέο παιδί, δύο μέτρα, να καθηλώνεται σε αμαξίδιο. Πώς μπορεί να νιώθει; Όμως προσαρμόζεσαι θέλεις δεν θέλεις και συνεχίζεις» δηλώνει. Δραστηριοποιήθηκε στο Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων στη Δράμα στο χώρο της Διοίκησης και στη συνέχεια στο Σωματείο Ατόμων με Αναπηρία προσφέροντας από την πολύτιμη εμπειρία του στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

«Δεν μπορεί μια κακιά στιγμή, ένα ατύχημα, ακόμη κι όταν είναι σοβαρό να σε καθηλώσει μέσα στο σπίτι, μέσα στα τέσσερα ντουβάρια.» δηλώνει ο κος Ξενόπουλος και σημειώνει πως «θα πρέπει να βγεις έξω και να συνεχίσεις τον αγώνα.» Όσον αφορά στην ετοιμότητα της πολιτείας; Ο κος Ξενόπουλος δεν κρύβει τα λόγια του «Τριάντα χρόνια τώρα βλέπω να γίνονται βήματα για την αναπηρία, αλλά χρειάζονται περισσότερα. Χρειάζεται ακόμη πολύ δουλειά.»
Φώτο:Μηνάς Ξενόπουλος ρεπορτάζ-κείμενο- φωτοραφία:Μαρία Νικολάου