Από τα εννέα της χρόνια ξεκίνησε να εργάζεται στην λαϊκή αγορά. Στον πάγκο της μητέρας της έμαθε τους κανόνες της αγοράς. «Ήταν ωραία γιατί είχα τη δική της προστασία» δηλώνει τώρα. Την συναντήσαμε στο café που εργάζεται, πίσω από τον πάγκο να ετοιμάζει καφέδες, να ανταποκρίνεται στις παραγγελίες, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Στη συνέχεια, όπως λέει, εργάστηκε ως αισθητικός. «Κι εκεί είδα πολλά.” Μετά ακολούθησε εργασία σε καφετέριες, σε εστιατόρια, σε καταστήματα ένδυσης, σε ζαχαροπλαστεία.
«Πήγαινα βιογραφικά και έβρισκα δουλειά με πολύ κόπο, γιατί δεν σε παίρνουν εύκολα, όλοι ζητούν προϋπηρεσία. Όμως, πώς να έχεις προϋπηρεσία στα 19;» αναρωτιέται και σημειώνει ότι χρειάστηκε πολύ επιμονή και υπομονή από την πλευρά της. «Στη Θεσσαλονίκη βρίσκεις πιο εύκολα κάπου να εργασθείς. Εδώ πιο δύσκολα επειδή είναι μικρή πόλη η Κομοτηνή, είναι όλοι στάνταρτ, δεν αλλάζει το προσωπικό εύκολα.»
Κοίταζα να είμαι εντάξει εγώ απέναντι στους άλλους. Αλλά όσο πιο εντάξει είσαι τόσο χειρότερα. Ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα, καθώς ο κάθε εργοδότης κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί να μην είσαι δηλωμένος, να μην πληρώνεσαι τα βασικά, να κάνεις υπερωρίες κ.α. Δύσκολα θα βρεις κάποιον που θα είναι εντάξει απέναντι σου, κάπου θα σε εκμεταλλευτεί. Οπότε κοιτάς να κάνεις τη δουλειά σου και να φεύγεις.»
Την ρωτάμε αν χρειάστηκε να δουλέψει ανασφάλιστη; Κι στο άκουσμα της ερώτησης γελά «Δουλεύεις κι ανασφάλιστη για λόγους ανάγκης. Όπως έτυχε να δουλέψεις και να μην πληρωθείς, τα «δοκιμαστικά» που λένε. «Έλα για “δοκιμαστικό”, έλα ξανά αύριο, έλα ξανά αύριο και κάνεις δέκα “δοκιμαστικά” και σου λένε «δεν μου κάνεις». Τέτοιοι εργοδότες έχουν κάθε μέρα σχεδόν και άλλο προσωπικό και τη βγάζουν, έτσι, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, δεν τους ελέγχει κανείς.»
Είναι συχνές τέτοιου είδους συμπεριφορές; Ρωτήσαμε την νεαρή εργαζόμενη «Νομίζω ότι έτσι είναι πια, έτσι πάει κι όσο αντέξεις. Δεν έχει κάτι το ιδανικό κάπου.» απάντησε προσθέτοντας πως « Ο καθένας ψάχνει πόσο αντέχει και προσαρμόζεται. Όταν ήρθε μια φορά επιτροπή για έλεγχο, μας έκρυψαν για να μην μας βρουν γιατί δουλεύαμε ανασφάλιστοι. Ήταν εργασία σε επιχείρηση κερδοφόρα. Εννοείται πως όλα γίνονται με τις δικές μας πλάτες και εις βάρος μας.»
Τέλος, δεν παραλείπει να προτρέψει τους εργαζόμενους που εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα να απαιτούν. «Να απαιτούν πάντα γιατί όσο δεν απαιτείς σε πατάνε. Τώρα απαιτώ. Δουλειά να ναι και ό,τι ναι, λέγανε και να που φτάσαμε. Οπότε, πρέπει να απαιτούμε αφού ο άλλος κερδίζει από εσένα εσύ γιατί όχι;»
Φώτο: ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος