Ο Δημήτρης Αναγνώστου τα τελευταία 25 χρόνια μοιράζονταν κάθε στιγμή της ζωής του, με την σύντροφο του. Τις τελευταίες μέρες προσπαθεί να συνηθίσει την απουσία της, καθώς κατέληξε στα πενήντα της μόλις χρόνια, μετά από ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο.
Κι, όμως, την δύσκολη ώρα βρήκε το κουράγιο να σκεφτεί τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας και χάρισε τα όργανα της δίνοντας ζωή σε πέντε συνανθρώπους μας. «Ήταν μονόδρομος» δηλώνει και εξηγεί μιλώντας στην ΕΡΤ Κομοτηνής πως τις ώρες εκείνες δεν σκέφτηκε τίποτα άλλο. «Πέσαμε σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή. Μέσα από όλο το δράμα που βίωσα το έκανα χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Είχα πάρει την απόφαση να δώσουμε τα όργανα σε ανθρώπους που τα χρειάζονται πράγμα το οποίο έγινε. » δηλώνει και εξηγεί «όλοι οι άνθρωποι που θα βρεθούν σ’ αυτή τη θέση θα πρέπει να κάνουν ακριβώς το ίδιο. Πρέπει να βοηθηθούν κάποιοι άνθρωποι, είναι δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει, θα πρέπει να ξεχάσουν όλους τους ενδοιασμούς χωρίς να σκεφτούν κάτι παραπάνω.»
Είμαστε όλοι εν δυνάμει δότες
Είμαστε όλοι εν δυνάμει δότες, εφόσον δεν έχουμε κάνει αρνητική δήλωση, όμως, απαιτείται και η συναίνεση της οικογένειάς μας, προκειμένου να θεωρηθούμε δότες οργάνων στην πράξη. Συναίνεση που στέλνει μεγάλο μήνυμα αλληλεγγύης, προσφοράς,ζωής… Ωστόσο, δεν έρχεται πάντα. «Οι μεταμοσχεύσεις στην Ελλάδα, δεν είναι αυτό που περιμέναμε. Η αναμονή των ανθρώπων που περιμένουν κάποιο όργανο είναι πάρα πολύ μεγάλη. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα προλάβουν να πάρουν μόσχευμα.» δηλώνει ο διευθυντής μονάδας τεχνητού νεφρού του νοσοκομείου Κομοτηνής, κος Κώστας Μαυροματίδης σημειώνοντας πως το κυριότερο που πρέπει να διορθωθεί είναι η οργάνωση στις Μονάδες Εντατικής.
Η χώρα μας είχε τη χειρότερη επίδοση στον τομέα των μεταμοσχεύσεων το έτος 2015 με μόλις 3,5 δότες ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Ενώ ένας ασθενής σε μια άλλη χώρα που περιμένει μόσχευμα θα έχει μια μέση αναμονή περίπου έξι μήνες, στην Ελλάδα θα πρέπει να περιμένει 7-8 χρόνια. Τι φταίει και έχουμε τόσο χαμηλά ποσοστά δωρεάς οργάνων; Ελλιπής ενημέρωση των πολιτών και των αρμόδιων φορέων από τη μια, αλλά και καχυποψία των οικογενειών των εν δυνάμει δοτών από την άλλη διαιωνίζει αυτή τη συμπεριφορά. «Υπάρχουν άρρωστοι που έχουν βγει από τη λίστα αναμονής γιατί έχουν κουραστεί να πηγαίνουν και να κάνουν εξετάσεις τις οποίες προβλέπεται περιμένοντας ένα μόσχευμα. Κουράζονται κι εγκαταλείπουν την προσπάθεια.»
Ασθενείς, όπως αυτοί που συναντά καθημερινά στη μονάδα αιμοκάθαρσης η νεφροπαθής Χαρίκλεια Καρυώτη ταλαιπωρούνται χρόνια. Είκοσι χρόνια νεφροπαθής η ίδια γνωρίζει πόσο σημαντική είναι η δωρεά οργάνων. «Να γίνουν όλοι δωρητές οργάνων, γιατί να το φάει το «χώμα» και να μην το πάρει ένας νέος να ζήσει; » αναρωτιέται σημειώνοντας πως εκείνη στα 72 χρόνια δεν σκέφτεται καν την λήψη νεφρού, αλλά, όπως σημειώνει «άνθρωποι που φεύγουν είναι «αμαρτία» να μην αξιοποιούνται τα όργανα τους.»
Η δωρεά οργάνων είναι μια γνήσια πράξη ανθρωπισμού και πολιτισμού από όλους μας. Μια εθελοντική ενέργεια κοινωνικής ευαισθησίας. Οι νέοι κυρίως σε ηλικία αρχίζουν σιγά –σιγά να το βλέπουν έτσι. «Ας ενημερωθούμε όλοι. Ας συζητήσουμε με την οικογένειά μας ένα τέτοιο ενδεχόμενο χωρίς προκαταλήψεις, διότι η πιθανότητά να χρειαστούμε εμείς οι ίδιοι, κάποια στιγμή στη ζωή μας, ένα μόσχευμα είναι πολύ μεγαλύτερη από την να δωρίσουμε τα όργανα μας μετά θάνατον.» σημειώνουν στέλνοντας το δικό τους μήνυμα.
Φώτο-ρεπορτάζ-κείμενο:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος