Ο αέρας φυσούσε δυνατά, ακούγονταν σαν ένα παράπονο που δεν έλεγε να κοπάσει. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα παράπονα των κτηνοτρόφων. Την τελευταία δεκαετία πολλοί έφτασαν ακόμη και να εγκαταλείψουν τα κοπάδια τους. Εκεί, στο βοσκοτόπι του Γλυκονερίου άλλοτε, το ένα κοπάδι αντάμωνε με άλλο και οι κτηνοτρόφοι αντάλλασσαν κουβέντες μεταξύ τους. Σήμερα δεν συναντά κανείς παρά τρία κοπάδια μικρών ζώων όλα κι όλα. Το ένα είναι της κας Μαρίας Χαϊνη. Είναι η μοναδική γυναίκα κτηνοτρόφος στο Γλυκονέρι. Η ίδια στεκόταν στην άκρη του δρόμου και τα 90 κατσίκια του κοπαδιού της είχαν απλωθεί τριγύρω.
« Η δουλειά μας είναι κουραστική και γίνεται ακόμη πιο κουραστική λόγω των προβλημάτων» μας είπε κι όταν σιγουρεύτηκε ότι το κοπάδι της δεν θα απομακρυνθεί στάθηκε να μας πει δυο λόγια: «Τα προϊόντα μας τα πουλάμε φθηνά. Δεν υπάρχουν βιομηχανίες να πάμε το γάλα. Εγώ συγκεκριμένα δεν μπόρεσα να το δώσω πουθενά , έχω παρακαλέσει πολλές γαλακτοβιομηχανίες, αλλά δεν το παίρνουν λόγω κρίσης. Είναι μεγάλη η προσφορά και χαμηλή η ζήτηση.»
Την ρωτάμε τι το κάνει το γάλα; Και μας κοιτά για λίγο σιωπηλή με παράπονο. « Ταΐζω τα κατσικάκια, έκανα τυρί, δεν μπορώ να βρω κάποιον να το αγοράσει , οπότε το πετάω. Αρμέγω κανονικά και το πετάω. Βγάζω 40-50 κιλά την ημέρα και το πετάω, το χύνω. Τι να το κάνω; Αφού δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Οι γαλακτοβιομηχανίες λένε: «δεν υπάρχουν παγολεκάνες», «δεν χρειαζόμαστε γάλα» και άλλα τέτοια. Τι να κάνω παραπάνω; Δεν είμαι και η μοναδική που αντιμετωπίζει το πρόβλημα, περίπου οι μισοί κτηνοτρόφοι δεν μπορούν να δώσουν το γάλα τους.»
Ένα άλλο παράπονο της κτηνοτρόφου είναι ότι αυτοί οι οποίοι δεν μπορούν να πουλήσουν το γάλα τους δεν δικαιούνται και καμία οικονομική ενίσχυση σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους που παραδίδουν γάλα κανονικά. «Παίρνουν ενίσχυση αυτοί που δίνουν γάλα. Εμείς γιατί να μην πάρουμε; Δεν θα έπρεπε να παίρνουμε κάποια αποζημίωση; Γιατί γίνεται αυτή η εξαίρεση; Δεν είναι αδικία; Δεν κάνουμε την ίδια δουλειά; Δεν νιώθουμε την ίδια κούραση; Δεν κάνουμε τα ίδια έξοδα;» αναρωτιέται και στηρίζεται στο ξύλο που κρατά στα χέρια της. Η κούραση εμφανής και οι δυσκολίες του επαγγέλματος έχουν αφήσει τα σημάδια τους στο πρόσωπό της.
«Ξεκινάω το πρωί στις έξι και γυρίζω το βράδυ στις οκτώ και μισή. Όλη την ημέρα είμαι πίσω από το κοπάδι, το σπίτι δεν με βλέπει καθόλου. Το φαγητό το τρώω στο πόδι. Και τι κάνουμε; Τίποτα.» λέει και φεύγοντας για να ακολουθήσει το κοπάδι της που απομακρύνεται προσθέτει « « Έσβησε» η κτηνοτροφία. Πάει! Ιδίως αυτά τα χρόνια της κρίσης δεν κάνουμε τίποτα.»
Φώτο: Η Μαρία Χαϊνη με το κοπάδι της ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος