Κομοτηνή: Οι υλοτόμοι της Ροδόπης

Κρατούν τα πριόνια στα χέρια και ρίχνουν στη γη τις πελώριες λεύκες.Σχηματίζουν «ντάνες» με τους κορμούς των δέντρων. «Οι έμποροι τα θέλουν «βουβά» (μεγάλα για σανίδια)») εξηγούν και συνεχίζουν να κουβαλούν στα χέρια ό,τι ξύλο μπορούν να σηκώσουν, τα άλλα με το τρακτέρ ή τα μουλάρια. Είναι οι Υλοτόμοι της Ροδόπης.

Κάτοικοι του ορεινού Κέχρου, όπως ο κος Ντικμάν Ντενίζ Σαμπρή, στα πενήντα του χρόνια πια ξέρει καλά τις δυσκολίες του επαγγέλματος. «Ήμουν δώδεκα ετών όταν πήγα κοντά στους υλοτόμους, στην αρχή για τις μικροδουλειές και μετά με τα δικά μου μουλάρια» σημειώνει δηλώνοντας Υλοτόμος και Κτηνοτρόφος. Πιο εκεί τον ακούει με προσοχή ο Νιχάν, ένα ευγενικό, ψηλό παλικάρι, πρόθυμο για κάθε δουλειά, με το πριόνι ή με τα μουλάρια. «Οκτώ χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά. Άλλη επιλογή δεν είχα. Την αγαπάω τη δουλειά του υλοτόμου, αλλά δυστυχώς το μεροκάματο είναι μικρό» δηλώνει μην κρύβοντας την αγωνία του για το μέλλον «δεν ξέρω πόσο θα αντέξουμε» σημειώνει περιμένοντας καλύτερες μέρες.

Τρεις συνεταιρισμοί, συνολικά 60 υλοτόμοι στα ορεινά του Κέχρου δίνουν τη δική τους “μάχη” να κρατήσουν ζωντανή μια δουλειά που παραπαίει. «Παλιότερα οι δημόσιες επενδύσεις για την υλοτομία ανερχόταν στο ένα εκατομμύριο ευρώ, τώρα το ποσό έχει μειωθεί στις 50 με 60.000 ευρώ » δηλώνει ο κος Αμπντουραχήμ σημειώνοντας πως οι νέοι δείχνουν ενδιαφέρον, δουλειά,όμως, δεν υπάρχει, παρά το γεγονός ότι η ξυλεία αφθονεί ακόμη.

Συνεχίζουν ασταμάτητα το κόψιμο, το κουβάλημα, την τοποθέτηση των κορμών στις «ντάνες». Σε μια φωτιά που καίει δίπλα σε μια «ντάνα» ζεσταίνουν τα παγωμένά τους δάχτυλα.Κάνουν βιαστικά ένα τσιγάρο κι επιστρέφουν και παλι δίπλα στους κορμούς. Είναι οι Υλοτόμοι της Ροδόπης, ορεσίβιοι με ψυχή και πάθος για τη δουλειά και τον τόπο τους.
Φώτο:Οι υλοτόμοι σε δράση Φωτογράφος:Μαρία Νικολάου