Η πρώτη Δευτέρα του Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρας Κατοικίας. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι κάτοικοι της Καμπότζης βγαίνουν στους δρόμους. Και κάθε χρόνο, διεκδικούν το ίδιο πράγμα: τέλος στις εξώσεις και προστασία στη διαμάχη τους με τις ιδιωτικές “εταιρίες ανάπτυξης”.
Χιλιάδες οικογένειες έχουν οδηγηθεί με τη βία έξω από τα σπίτια τους τα τελευταία χρόνια. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ζουν με αυτή την απειλή. Εκχωρήσεις γης, προγράμματα “εξωραϊσμού πόλεων”, έργα από ιδιώτες -μεταξύ των οποίων σχέδια τουριστικής ανάπτυξης- και κερδοσκοπικά παιχνίδια με τη γη είναι οι βασικές αιτίες των εξώσεων, σύμφωνα με έκθεση που υπέβαλε η οργάνωση για τη Γη και την Κατοικία της Καμπότζης στον ΟΗΕ το 2009. Γράφουν οι συντάκτες της:
Η απουσία ασφάλειας στο πλαίσιο της ενδημικής διαφθοράς και η ταχύτατη εισροή επενδύσεων και οικονομικής ανάπτυξης, έχει οδηγήσει σε μια κρίση γύρω από τα δικαιώματα στη γη στην Καμπότζη.
Και συνεχίζουν:
Υποκινητές των αναγκαστικών εξώσεων σε όλη τη χώρα είναι, μεταξύ άλλων, ιδιώτες με καλές διασυνδέσεις, εγχώριες και ξένες εταιρίες, και κυβερνητικές αρχές, ανάμεσά τους και οι ένοπλες δυνάμεις της Καμπότζης. Η κυβέρνηση όχι απλώς αποτυγχάνει να παράσχει προστασία από τις υποχρεωτικές εξώσεις, αλλά οι αρχές συχνά αναμιγνύονται ενεργά στην παράνομη κατάσχεση γης.
Η περίπτωση της κοινότητας Shambok Chap
[blocktext align=”right”]Από το 1990, το 11% του πληθυσμού της Πνομ Πενχ εκτιμάται ότι έχει υποστεί έξωση ή έχει μετεγκατασταθεί σε περιοχές που δεν έχουν υποδομές και πρόσβαση σε δημόσια αγαθά[/blocktext]Τον Μάιο του 2006 χίλιες πεντακόσιες οικογένειες ζούσαν σε έναν οικισμό στο κέντρο της Πνομ Πενχ. “Φωλιά του Σπουργιτιού” σημαίνει το όνομα της κοινότητας. Μια μέρα, οι κάτοικοι είδαν να καταφθάνουν δυνάμεις ασφαλείας με όπλα και συσκευές ηλεκτρικής εκκένωσης. Μια ιδιωτική εταιρία είχε υποστηρίξει ότι της ανήκε το συγκεκριμένο κομμάτι γης. Δύο μήνες κράτησε η διαδικασία της βίαιης απομάκρυνσης των κατοίκων. Δικαστική εντολή δεν υπήρξε. Η εταιρία δεν παρουσίασε ποτέ κανένα στοιχείο ιδιοκτησίας. Πολλές οικογένειες μετεγκαταστάθηκαν σε έναν ορυζώνα, 22 χιλιόμετρα μακριά από την προηγούμενη κατοικία τους. Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για στοιχειώδεις υποδομές. Το 2007 σε μια επιδημία δάγγειου πυρετού πέθαναν περισσότερα από 30 παιδιά. Οι τιμές γης συνεχώς ανεβαίνουν και δεν είναι απίθανο οι κάτοικοι να υποχρεωθούν σε νέα μετακίνηση.
Ο χώρος της κοινότητας παρέμενε άδειος μέχρι τη στιγμή που γραφόταν η έκθεση για τον ΟΗΕ.
[blocktext align=”right”]Τι είναι οι αναγκαστικές εξώσειςΈκαψαν το σπίτι μου. Τώρα μένω σε έναν μουσαμά στο πεζοδρόμιο (χωρικός που απομακρύνθηκε βίαια από το σπίτι του – από έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας)
“Όταν άνθρωποι εξαναγκάζονται να αφήσουν τα σπίτια και τη γη τους ενάντια στη θέλησή ους, με μικρή ή καθόλου προειδοποίηση, συχνά με την απειλή ή τη χρήση βίας” Διεθνής Αμνηστία [/blocktext]Το χωριό Mittapheap 4, ή αλλιώς, «Η Καμένη Γέφυρα»
Το 2007 εκατό οικογένειες απομακρύνθηκαν αναγκαστικά από το χωριό τους στην περιοχή Σιχανουκβίλ. Πολλοί ζούσαν εκεί από τις δεκαετίες του 1980 και ’90. Τη γη διεκδίκησε κατά ισχυρισμό της η σύζυγος ανώτερου συμβούλου ενός υψηλόβαθμου κυβερνητικού στελέχους. Η 20η Απριλίου έγινε μέρα – σύμβολο της διαμάχης για τη γη στην Καμπότζη. 50 στρατιώτες, 50 μέλη της βασιλικής εθνοφρουράς και 50 αστυνομικοί οπλισμένοι με ΑΚ-47, συσκευές ηλεκτρικής εκκένωσης και ξύλινα ρόπαλα έφτασαν στο χωριό με τρία φορτηγά της αστυνομίας, έναν εκσκαφέα και δύο υδροφόρες γεμάτες νερό και βενζίνη. Άρχισαν να πυροβολούν στο έδαφος και πάνω από τα κεφάλια των χωρικών. Άνθρωποι που προσπαθούσαν να σώσουν τα σπίτια τους ξυλοκοπήθηκαν. Πέντε γυναίκες τραυματίστηκαν και πολλοί άντρες έπεσαν αναίσθητοι. Αστυνομικοί και στρατιώτες άρπαξαν ό,τι αντικείμενο αξίας βρήκαν στα σπίτια. Μετά έβαλαν φωτιά στα σπίτια και τα έκαψαν, μαζί με τα ρούχα και τα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα.
Η λίμνη Boeung Kak
Στους χάρτες της Πνομ Πενχ, η λίμνη Boeung Kak εμφανίζεται ακόμη ως ένα τεράστιο γαλάζιο μονοπάτι. Με μια μικρή διαφορά: τα νερά της αποτελούν πια μακρινή ανάμνηση.
Καλυμμένη σχεδόν ολόκληρη με άμμο, «ετοιμάστηκε» να στεγάσει συγκροτήματα κατοικιών και εμπορικά κέντρα. Το 2007 η κυβέρνηση της Καμπότζης έκανε συμφωνία με μια ιδιωτική εταιρία. Παραχώρησε τη λίμνη για 99 χρόνια έναντι 79 εκατομμυρίων δολαρίων. Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: 4.000 οικογένειες ζούσαν τριγύρω από τη λίμνη. Πολλές τρέφονταν από αυτή, καλλιεργώντας λαχανικά και σαλιγκάρια. Πολύτιμη πηγή νερού για την πόλη, η λίμνη θεωρούταν μεγάλης περιβαλλοντικής σημασίας. 3.500 οικογένειες υπολογίζεται ότι αναγκάστηκαν να φύγουν από την περιοχή. Δέχονταν απειλές και εκφοβισμούς από την αστυνομία και εκπροσώπους της εταιρίας. Μετά από κινητοποιήσεις τοπικών ομάδων και διεθνών οργανώσεων, οι 800 οικογένειες που είχαν απομείνει πήραν κάποιους τίτλους ιδιοκτησίας.
Η οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα της Καμπότζης Adhoc λέει “οι κάτοικοι και οι κοινότητες συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο τα δικαιώματά τους, και όλο και πιο πολύ ζητούν λογοδοσία και δικαιοσύνη”. Και, ίσως, διαπιστώνοντας ότι “τα δικαστήρια της Καμπότζης είναι ισχυρά με τους αδύναμους, και αδύναμα με τους ισχυρούς”, κινητοποιούνται και οργανώνονται οι ίδιοι. Γνωρίζοντας -και αγνοώντας- τον κίνδυνο.
Πηγές: United Nations Human Rights, Adhoc, Asian Correspondent, RFA, Wikipedia, Locoa, Ki-media, CN, The Investigative Fund, Amnesty International
Φωτ.: ΑΠΕ/ΜΠΕ
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος