“Μικρής κλίμακας ορυχεία χρυσού”. Στη νομοθεσία των Φιλιππίνων, αυτό σημαίνει εξόρυξη είτε χωρίς είτε με απλά μηχανήματα και πολύ εργατικό δυναμικό. Στην πράξη σημαίνει παιδιά να δουλεύουν σε ασταθείς σήραγγες σε βάθος 25 μέτρων, με κίνδυνο κατάρρευσης οποιαδήποτε στιγμή. Σημαίνει, επίσης, παιδιά να ψάχνουν για χρυσό κάτω από τα νερά με σωλήνες για οξυγόνο στο στόμα τους. Και σημαίνει παιδιά να επεξεργάζονται χρυσό με υδράργυρο, ένα τοξικό μέταλλο, με το ρίσκο της ανεπανόρθωτης βλάβης στην υγεία τους από δηλητηρίαση.
Τα στοιχεία -και τις εικόνες- φέρνει στο φως έκθεση του Παρατηρητήριου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Human Rights Watch).
«Jacob», 17 Την πρώτη φορά που μπήκα μέσα, ήμουν 14 χρόνων. Φοβόμουν. Σκεφτόμουν συνεχώς τι θα μου συνέβαινε αν κάτι πήγαινε στραβά.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο 17χρονος Νελ Περνεσίτα μπήκε σε ένα λατομείο στην επαρχία των Φιλιππίνων Camarines Norte για να βρει χρυσό και να πάρει λίγα δολάρια ως αμοιβή. Θα ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά. Αλλά ο Νελ δεν επέστρεψε ποτέ στην επιφάνεια της γης. Πέθανε από ασφυξία κάτω από αυτή. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Γιόβεν, κατέβηκε για να τον σώσει. Όταν κανένας από τους δύο δεν επέστρεψε, ο τρίτος αδελφός τους μπήκε στο ορυχείο. Τους βρήκε και τους δύο νεκρούς. Τα δύο αδέλφια μπήκαν στο ορυχείο με δική τους πρωτοβουλία μετά από άλλες δουλειές που έκαναν. Για λίγα ακόμη χρήματα. Ο ιδιοκτήτης του ορυχείου ήταν εκεί και δεν τους σταμάτησε. “Δεν ανακατεύομαι σε ό, τι κάνουν”, ήταν η απάντησή του.
200.000-300.000 άνθρωποι δουλεύουν σε μικρά χρυσωρυχεία. 14% των παιδιών που ζουν σε περιοχές εξορύξεων, δουλεύουν και τα ίδια. Τα περισσότερα είναι μεταξύ 11 και 17 χρόνων. Υπάρχουν και μικρότερα.
[blocktext align=”right”]Οι Φιλιππίνες έχουν το δεύτερο μεγαλύτερο απόθεμα χρυσού στον κόσμο. Σε 1,4 τρισεκατομμύρια δολάρια αποτιμάται ο ορυκτός της πλούτος και οι αιτήσεις από ξένες εταιρίες εξόρυξης συσσωρεύονται. [/blocktext]18 τόνοι χρυσού, αξίας 700 εκατομμυρίων δολαρίων παράχθηκαν το 2014 από μεγάλης και μικρής κλίμακας ορυχεία. Το 70-80% του χρυσού προέρχεται από μικρά ορυχεία. Θεωρητικά, αυτού του τύπου η εξόρυξη επιτρέπεται σε συγκεκριμένες περιοχές που προβλέπονται από τον νόμο. Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλα τα μικρά χρυσωρυχεία λειτουργούν χωρίς άδεια, έξω από αυτές τις περιοχές. Επιχειρηματίες χρηματοδοτούν την εξόρυξη, με αντάλλαγμα το κέρδος.Τον Μάρτιο του 2015, η κυβέρνηση απαγόρευσε πρακτικές όπως η χρήση υδράργυρου και η υποβρύχια εξόρυξη. Δεν ανέφερε τίποτα για την παιδική εργασία. Οι νόμοι της χώρας απαγορεύουν την παιδική εργασία πριν τα 15 και την επικίνδυνη εργασία πριν τα 18. Όμως, η παιδική εργασία είναι διαδεδομένη, κάτι που γνωρίζουν οι αρχές. Σε έκθεση της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας σε συνεργασία με τη Στατιστική Αρχή των Φιλιππίνων το 2011, αναφέρεται ότι τρία εκατομμύρια παιδιά δουλεύουν σε επικίνδυνες συνθήκες στις Φιλιππίνες. Κύρια αιτία, η φτώχια στις οικογένειες. 3,5 εκατομμύρια παιδιά είναι εκτός σχολείου.
Σύμφωνα με τον νόμο των Φιλιππίνων, οι έμποροι πωλούν τον χρυσό τους σε σταθμούς αγοράς της Κεντρικής Τράπεζας των Φιλιππίνων που έχουν ιδρυθεί για αυτό τον σκοπό. Οι σταθμοί αυτοί βρίσκονται στις κυριότερες περιοχές εξόρυξης της χώρας. Ωστόσο, η τράπεζα δεν έχει κανέναν κανόνα για να διασφαλίζει ότι δεν ωφελείται από παιδική εργασία. Ένας αξιωματούχος από την Κεντρική Τράπεζα είπε στο Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα: “Δεν κάνουμε ερωτήσεις για το πώς γίνεται η εξόρυξη του χρυσού. Όχι ερωτήσεις –είναι μέρος της συμφωνίας. Δεν έχουμε κανόνες για την παιδική εργασία. Αυτό εξαρτάται από το υπουργείο Εργασίας.”
Το Διεθνές Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα μίλησε με 65 παιδιά για τη δουλειά τους σε μικρά ορυχεία. Τα ίδια περιγράφουν τον τρόμο όταν κατεβαίνουν σε σήραγγες ή όταν βουτούν κάτω από τα νερά. Και μιλούν για τους πόνους στη μέση, τις δερματικές ασθένειες και τους μυικούς σπασμούς που συνδέονται με δηλητηρίαση από υδράργυρο. Η οργάνωση αναφέρει στην έκθεσή της ότι ο υδράργυρος επιτίθεται στο κεντρικό σύστημα και μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλική βλάβη, ακόμη και θάνατο. Είναι ιδιαίτερα επιβλαβής για τα παιδιά, καθώς τα συστήματα του οργανισμού τους ακόμη αναπτύσσονται. Επειδή συσσωρεύεται στα ψάρια, υπάρχουν αυξημένοι κίνδυνοι για τις τοπικές κοινότητες κοντά σε ορυχεία που τρέφονται με ψάρια.
Η έκθεση του Human Rights Watch ονομάστηκε “Και…αν κάτι πήγαινε στραβά;”. Ακολουθούν αποσπάσματα από συνεντεύξεις παιδιών. Τα ονόματά τους έχουν αντικατασταθεί με ψευδώνυμα.
[blocktext align=”right”]”Πολλά από τα παιδιά δουλεύουν στα ορυχεία για να βοηθούν τις οικογένειές τους. Όμως, η φτώχια προκαλεί έναν φαύλο κύκλο. Το κυνήγι του χρυσού σημαίνει ότι πολλά παιδιά χάνουν την εκπαίδευσή τους, και χωρίς εκπαίδευση μένουν παγιδευμένα σε έναν κύκλο φτώχιας και κινδύνου. ” (από ρεπορτάζ του Channel 4)[/blocktext]”Dennis”, 14
Άρχισα να δουλεύω στις εξορύξεις όταν ήμουν 12. Κάνω το κοσκίνισμα, αλλά κατεβαίνω και κάτω από το νερό. Ήμουν 13 την πρώτη φορά (που βούτηξα). Φοβόμουν επειδή ήταν σκοτεινά και βαθιά, και ήταν η πρώτη μου φορά. Τώρα το έχω συνηθίσει…
Είμαι στον πρώτο χρόνο του λυκείου. Μερικές φορές έχω απουσίες. Μερικές φορές δυο φορές την εβδομάδα δεν έχω χρήματα για να πάρω φαγητό στο σχολείο. Ζω εδώ με την οικογένειά μου. Είμαστε 11…
“Reynaldo”, 15
Μπαίνω μέσα στο τούνελ. Χτυπάω με το σφυρί για χρυσό…. Πριν από πέντε μήνες, υπήρξαν δύο θάνατοι από δηλητηρίαση στον αέρα. Δύο αδέλφια πέθαναν. Δεν υπήρχε αέρας μέσα στο τούνελ. Τη στιγμή που μπήκαν τα δύο αδέλφια, οι ανεμιστήρες δε λειτουργούσαν. Δεν ήξεραν…
“Joseph”, 16
Άρχισα να δουλεύω όταν ήμουν 12…. (Για να αναπνέω) χρησιμοποιώ τον συμπιεστή. Όπως κάνουν και οι άλλοι. Δαγκώνω το λάστιχο και το αφήνω όποτε χρειάζομαι αέρα, εισπνέω και εκπνέω από τη μύτη μου. Δεν είναι δύσκολο να αναπνέεις.
…Παθαίνω μια αρρώστια του δέρματος. Δε φαγουρίζει, και δεν πονάει. Όμως αλλάζει το χρώμα του δέρματος. Γίνεται κόκκινο. Γίνεται και το πρόσωπό μου…
“Michelle”, 15
Ζω στη Malaya με την οικογένειά μου. Μένω με τη γιαγιά μου. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει. Έχω έναν αδελφό στη Μανίλα.
Κερδίζουμε 300-500 πέσος (7-11 δολάρια) την ημέρα.
Πηγαίνω στο ποτάμι και κοσκινίζω χρυσό όλη μέρα… Κάποιοι από εμάς χλωμιάζουμε και τρέμουμε. Συμβαίνει σε μένα και στους φίλους μου. Ίσως είναι από το κρύο…. Άρχισα να δουλεύω με τον υδράργυρο όταν ήμουν 8 χρόνων. Οι σπασμοί άρχισαν όταν έγινα 9, και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Δε μου αρέσει ιδιαίτερα να δουλεύω, αλλά δεν έχω επιλογή. Η επιβίωσή μας εξαρτάται από αυτό.
“Albert”, 16
Πηγαίνω στη δουλειά κάθε μέρα. Ανάλογα, αλλά συνήθως αρχίζει στις επτά το πρωί και τελειώνει στις τέσσερις το απόγευμα. Ξεκουράζομαι τις Κυριακές. Στη διάρκεια της μέρας, ξεκουράζομαι στη διάρκεια των γευμάτων…
Χρησιμοποιώ υδράργυρο. Στην πραγματικότητα ψήνω τον χρυσό προτού τον πουλήσω στον έμπορο… Δεν πάω πια στο σχολείο. Πήγα μέχρι την έκτη δημοτικού, αλλά δεν τελείωσα. Θα ήθελα να γυρίσω πίσω… Παθαίνω romborombo (δερματική ασθένεια). Είναι από τη λάσπη και τη βρωμιά. Κρατάει περίπου τρεις ημέρες. Έχει φαγούρα και κάψιμο. Δεν πηγαίνω στον γιατρό. Γίνομαι καλά με αντιβιοτικά.
πηγές: Human Rights Watch, Al Jazeera, ILO, Philippine National Statistics Office, Forbes
φωτό: ΑΠΕ/ΜΠΕ
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος