Γουίλιαμ Φώκνερ: 123 χρόνια από τη γέννηση του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέα

«Δεν αγαπάμε επειδή: αγαπάμε παρότι· Όχι για τις αρετές, αλλά παρ’όλα τα ελαττώματα»

Γεννημένος στις 25 Σεπτεμβρίου του 1897, ο Γουίλιαμ Φώκνερ (William Faulkner), ήταν ο πρωτότοκος γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας στον αμερικανικό νότο.

Μεγάλωσε στην Οξφόρδη του Μισισιπή. Απρόθυμος μαθητής, εγκατέλειψε το γυμνάσιο χωρίς να αποφοιτήσει, και αφοσιώθηκε στην «ελεύθερη ανάγνωση». Ωθούμενος από όνειρα πολεμικής δόξας, αλλά και από την απελπισία του μετά από έναν χωρισμό, κατετάγη στη Βρετανική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο η εκεχειρία τον βρήκε σε στάδιο εκπαίδευσης, οπότε δεν πολέμησε ποτέ.

Αφού επέστρεψε σπίτι, εγγράφηκε σε μερικά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο του Μισισιπή, δημοσίευσε ποιήματα και σχέδια σε φοιτητικές εφημερίδες και εργάστηκε προσωρινά σε βιβλιοπωλείο της Νέας Υόρκης και σε εφημερίδα της Νέας Ορλεάνης.

Μετά από τις πρώτες του αποτυχημένες απόπειρες στον χώρο της ποίησης και αφού τα πρώτα του διηγήματα δεν έτυχαν μεγάλης αποδοχής, η μεγάλη απογοήτευση ήρθε όταν δεν βρέθηκε εκδοτικός οίκος για να δημοσιεύσει το μυθιστόρημά του, Flags in the Dust.

Πιστεύοντας ότι ήταν καταδικασμένος να παραμείνει μόνιμα αδημοσίευτος και επομένως δεν υπήρχε λόγος να κάνει παραχωρήσεις στον εμπορικό χαρακτήρα της λογοτεχνικής αγοράς, αφοσιώθηκε στη συγγραφή του πιο εξελιγμένου τεχνικά “Η Βουή και η Μανία” (The Sound and the Fury, 1929), το οποίο έμελλε να συγκαταλεγεί ανάμεσα στα 100 αριστούργηματα της αγγλόφωνης λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.

Εκτός από ορισμένα ταξίδια στην Ευρώπη και την Ασία, και κάποια σύντομα περάσματα από το Χόλιγουντ ως σεναριογράφος, ο Φώκνερ αφοσιώθηκε στη συγγραφή των μυθιστορημάτων του σε ένα αγρόκτημα στην Οξφόρδη, όπου ζούσε με τη γυναίκα του και την κόρη του.

Σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει ένα δικό του έπος, ο Φώκνερ εφηύρε μια σειρά από χαρακτήρες που αντικατοπτρίζουν την ιστορική ανάπτυξη και την επακόλουθη παρακμή του αμερικανικού Νότου. Το ανθρώπινο δράμα στα μυθιστορήματα του Φώκνερ χτίζεται πάνω στο μοντέλο του πραγματικού, ιστορικού δράματος που εκτείνεται σε διάστημα σχεδόν ενάμισι αιώνα. Κάθε ιστορία και κάθε μυθιστόρημα αποτελεί ένα κομμάτι με το οποίο οικοδομείται σιγά σιγά μια ολόκληρη φανταστική πολιτεία, η κομητεία Yoknapatawpha (Γιοναπατόφα).

Θέμα και τεχνική – η παραμόρφωση του χρόνου μέσω της χρήσης του εσωτερικού μονολόγου– συγχωνεύονται με ιδιαίτερη επιτυχία στο «Η βουή και η μανία» (1929). Το μυθιστόρημα το «Ιερό» (Sanctuary, 1931) αναφέρεται στον βιασμό της Τεμπλ Ντρέικ, ενός νεαρού κοριτσιού από διακεκριμένη οικογένεια του Νότου. Η συνέχειά του, Requiem For A Nun (1951), που γράφτηκε εν μέρει ως δράμα, επικεντρώνεται στη δίκη μιας Νέγρας που συμμετείχε κάποτε στον εκφυλισμό της Τεμπλ Ντρέικ.

Στο “Φως τον Αύγουστο” (1932), η προκατάληψη φαίνεται να είναι πιο καταστροφική όταν εσωτερικεύεται, όπως στον ήρωα του βιβλίου, ο οποίος πιστεύει, αν και δεν υπάρχει απόδειξη, ότι ένας από τους γονείς του ήταν Νέγρος. Το θέμα της φυλετικής προκατάληψης εμφανίζεται ξανά στο “Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!” (Absalom, Absalom!, 1936), στο οποίο ένας νεαρός άνδρας απορρίπτεται από τον πατέρα και τον αδερφό του λόγω της μεικτής καταγωγής του. Η πιο ειλικρινής ηθική αξιολόγηση του Φώκνερ για τη σχέση και τα προβλήματα μεταξύ των Νέγρων και των λευκών εντοπίζεται στο «Ο ξένος στο χώμα» (Intruder In the Dust, 1948).

Η συλλογή διηγημάτων του, που δημοσιεύθηκε το 1950, ήταν εντυπωσιακή τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα, και έλαβε επίσης μεγάλη αποδοχή. Όμως ήταν το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το οποίο παρέλαβε την ίδια χρονιά, το οποίο έφερε αμέσως τον συγγραφέα στην κορυφή της παγκόσμιας φήμης και του επέτρεψε να επιβεβαιώσει, σε μία ιστορική ομιλία κατά την απονομή του βραβείου, την πίστη του στην επιβίωση της ανθρώπινης φυλής, ακόμη και σε μια ατομική εποχή, και στη σημασία του ρόλου του καλλιτέχνη σε αυτήν την επιβίωση.

“Οι κλέφτες” (The reivers), το τελευταίο -και το πιο χιουμοριστικό- έργο του, που έχει πολλές ομοιότητες με τον “Χάκλμπερυ Φιν” του Μαρκ Τουέιν, εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1962.

Έναν μήνα αργότερα, ο Φώκνερ, με επιβαρυμένη υγεία από την κατανάλωση αλκοόλ και από πάρα πολλές πτώσεις από άλογα που ήταν πολύ μεγάλα για αυτόν, πέθανε από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 64 ετών.

Η πλούσια εργογραφία του νομπελίστα συγγραφέα περιλαμβάνει 19 μυθιστορήματα, 125 διηγήματα, 20 κινηματογραφικά σενάρια -9 εκ των οποίων έγιναν ταινίες-, 2 θεατρικά έργα, 5 ποιητικές συλλογές καθώς και κάποια δοκίμια.

Με τα χρήματα του βραβείου Νόμπελ, δημιούργησε το “William Faulkner Foundation», που έδινε υποτροφίες σε νέους αξιόλογους αμερικανούς συγγραφείς.

Ο ίδιος είχε αναφέρει σε επιστολή του ότι θα ήθελε να αναγραφεί στον τάφο του μία φράση, ως απαύγασμα της ύπαρξής του: “Έγραψε βιβλία και πέθανε».

Πηγές: Faulkner and the Southern Renaissance (βιβλίο των D. Fowler και A. Abadie), Νobelprize.org, Britannica