Διανομείς: Οι αφανείς ήρωες της πανδημίας

Παρασκευή βράδυ, περασμένες εννιά, και τα δίκυκλα των ντελιβεράδων σκίζουν στιγμιαία τη σιωπή της νυχτερινής απαγόρευσης. Πλέον, είναι οι μοναδικοί, “νόμιμοι” νυχτερινοί επισκέπτες στα σπίτια.

Για κάποιους, μάλιστα, αποτελούν και τη μοναδική, ολιγόλεπτη επαφή με τον “έξω κόσμο”, ενώ, άλλες φορές, μηνύουν την άφιξή τους με το χτύπο του κουδουνιού και φεύγουν “σαν τους κλέφτες”, τοποθετώντας “τον κόπο τους” στο χαλάκι της εξώπορτας. Ακόμη και ο λόγος τους, μία καλή κουβέντα, είναι πολύτιμη για ανθρώπους απομονωμένους.

Έπειτα, επιστρέφουν στη μουτζουρωμένη άσφαλτο, στα κίτρινα φώτα των λεωφόρων, τα κόκκινα φώτα των φρένων και τα πράσινα των φαναριών, για να δώσουν τη σκυτάλη στους πρωινούς διανομείς, που με τη σειρά τους θα συνεχίσουν τη σκυταλοδρομία της επιβίωσης, “κουβαλώντας” το βαρύ φορτίο της εποχής.

Είναι οι οδηγοί που “τρέχουν” την κοινωνία στην εποχή της πανδημίας, στη χώρα μας και αλλού, διασχίζοντας το ρίσκο της ασφάλτου και της ασθένειας.

Όλα είναι δρόμος.
Κανένα χειροκρότημα για τους ντελιβεράδες…
Του Κώστα Παπαθεοδώρου

Ο Νίκος, η Μαρίνα και ο Μανώλης είναι ντελιβαράδες στα Γιάννενα. Οι δύο πρώτοι που είναι και μεγαλύτερης ηλικίας, κάνουν αυτή τη δουλειά τελευταία και όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Όπως εκατοντάδες, ή και χιλιάδες συνάδελφοί τους, ξεκίνησαν να δουλεύουν στα μέσα του καλοκαιριού, τότε που έσβησε η ελπίδα του τουρισμού και εξανεμίστηκε η πιθανότητα να επιστρέψουν στην κανονικότητα, στην εστίαση ο Νίκος και στο εμπορικό η Μαρίνα. Έχουν οικογένειες πίσω τους με ανελαστικά έξοδα και, όπως λένε, «πάλι καλά που βρέθηκε και αυτό». Ο Μανώλης, που είναι ο μικρός και σβέλτος της παρέας, απλώς συνεχίζει τις διαδρομές των τελευταίων 2 ετών, αν και πια, όπως  χαρακτηριστικά αναφέρει, είναι τόση η δουλειά που δεν πατάει στη γη.

Ατέλειωτες οι ώρες δουλειάς. Αξημέρωτα αρχίζει η διανομή του καφέ και από το μεσημέρι ξεκινούν και τα πακέτα με φαγητό. Η θεσπισμένη νόμιμη αμοιβή είναι ελάχιστη και -όπως μου εκμυστηρεύονται-, ούτε καν αυτή δεν καταβάλλουν οι εργοδότες. Η θερμή υποδοχή των πελατών, και κυρίως τα φιλοδωρήματα, στηρίζουν το πενιχρό μεροκάματο.

Ο καιρός στη Δυτική Ελλάδα ακόμη είναι ανέλπιστα «καλός». Ούτε βροχές, μήτε και κρύα με πάγο, που μετατρέπουν τους δρόμους σε πίστες, στο… γύρο του θανάτου.

Παλιά και πονεμένη ιστορία τα εργασιακά δικαιώματα του κλάδου, η ευθύνη του εργοδότη, ο εξοπλισμός, το όχημα. Και, φυσικά, σε αυτές τις συνθήκες, δεν τίθενται τέτοια θέματα. Οι συνθήκες εργασίας είναι απλώς… ακαθόριστες!

Στον κλάδο δεν υπάρχουν μόνο οι ντελιβεράδες, που είναι και οι πλέον ευάλωτοι. Συμπεριλαμβάνονται και οι ταχυμεταφορείς, ή αλλιώς courier… Στον τομέα αυτό, η κατάσταση είναι πιο οργανωμένη και υπάρχουν θεσπισμένοι κανόνες. Ό,τι δηλαδή απέμεινε από αυτούς, καθώς η πανδημία ήρθε να ισοπεδώσει ότι είχε απομείνει από το τσαλακωμένο εργασιακό πλαίσιο της οικονομικής κρίσης.

Ο Φώτης εργάζεται χρόνια τώρα, σε μια από τις μεγάλες εταιρείες ταχυμεταφορών στην Άρτα. Από τις αρχές της άνοιξης, οι ώρες δουλειάς, όπως αναφέρει, είναι ατέλειωτες και η κούραση έχει γίνει πλέον εξάντληση. Και, φυσικά, η υπερεργασία δεν αμείβεται… αναλογικά. Αλλά έτσι κι’ αλλιώς απαγορεύονται τα καθημερινά 15ωρα! Απαγορεύονται μεν, αλλά γίνονται. Γιατί, όπως μου εκμυστηρεύτηκε, «που να το πεις και τι να διεκδικήσεις…».

Τουλάχιστον, αυτός κάνει διαδρομές και διανομές με αυτοκίνητο και δεν είναι εκτεθειμένος στους δύο τροχούς.

Οι κίνδυνοι για όλους τους εργαζόμενους του κλάδου είναι, έτσι κι αλλιώς, μεγάλοι. Και, φυσικά, δεν είναι μόνο ο δρόμος. Είναι και το ενδεχόμενο της μόλυνσης. Αυτοί οι εργαζόμενοι πάνε οπουδήποτε. Δίχως αναστολές. Βέβαια, όπως με διαβεβαιώνουν, λαμβάνουν όλα τα μέτρα ατομικής προστασίας, αλλά ο κίνδυνος ελλοχεύει και ο φόβος κάθε βράδυ κάνει ταμείο. Δε θέλει και πολύ ώστε να γίνουν ντελιβεράδες… κορονοϊού!

Όλοι τους περιγράφουν με συγκίνηση τη θερμή υποδοχή που συναντούν κάθε φορά που πατάνε το κουδούνι για παράδοση. Καλωσόρισμα, φιλοδώρημα, ευχές. Για κάποιους από τους ανθρώπους που επισκέπτονται, αποτελούν μία από τις λίγες επαφές με τον έξω κόσμο. Ηλικιωμένοι, μοναχικοί, ασθενείς… στέκονται στην πόρτα αναμένοντας την παραγγελία τους ή και τον καφέ ή το φαγητό τους. Αλλά, ταυτόχρονα, η συνεισφορά τους στην οικονομία είναι τεράστια. Διασώζουν ότι μπορεί να διασωθεί σε αυτούς τους αλλόκοτους καιρούς. Θα ήταν αδιανόητο, μέσα σε αυτές τις συνθήκες απομόνωσης, να μην υπήρχαν ντελιβεράδες και ταχυμεταφορείς. Όμως, για να φτάσει ζεστός ο καφές και έγκαιρα το σουβλάκι στο σπίτι, δεκάδες ντελιβεράδες χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους.

Βαρύς, βαρύτατος ο φόρος του αίματος, τι και αν κανένας δεν έχει βγει στο παράθυρο να τους χειροκροτήσει. Γι’ αυτούς, όλα είναι δρόμος!

Ήρωες σε ιστορίες καθημερινής τρέλας
της Νεκταρίας Μανουσουδάκη

Ήρωες σε ιστορίες καθημερινής τρέλας στον καιρό της πανδημίας αναδεικνύονται οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές, που καλούνται να φέρουν στο σπίτι μας γρήγορα και με ασφάλεια τις διαδικτυακές αγορές ή τηλεφωνικές παραγγελίες μας. Με το τέλος της βάρδιας του, ο κ. Μανόλης Σταυρακάκης, έχει να αφηγηθεί αρκετές από αυτές. Εργάζεται εδώ και είκοσι πέντε χρόνια στις ταχυμεταφορές και, όμως, αυτά που ζει από την έναρξη της καραντίνας είναι, όπως λέει, πρωτοφανή. «Υπό φυσιολογικές συνθήκες, στην εταιρεία όπου εργάζομαι, έχουμε εκατό με εκατόν πενήντα αποστολές την ημέρα. Με την καραντίνα ο αριθμός αυτός εκτοξεύθηκε στις πεντακόσιες. Τρέχουμε ασταμάτητα και πάλι δεν προλαβαίνουμε. Οι αντοχές μας εξαντλούνται. Υπάρχουν συνάδελφοί μου που δεν αντέχουν. Άλλοι εγκαταλείπουν, παρότι έχουν οικογένειες να ζήσουν, άλλοι ζητούν ιατρική βοήθεια».

Όμως, πώς μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος σε αυτό το σημείο; Η σωματική κούραση είναι μόνο μία συνιστώσα στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι στις ταχυμεταφορές και όχι, πάντως, η πιο σημαντική. Η ψυχολογική πίεση είναι παρούσα σε κάθε τους βήμα, λέει ο κ. Σταυρακάκης. «Ο κόσμος κάθεται στο σπίτι και επιδίδεται σε διαδικτυακές αγορές. Αγοράζει από έπιπλα και ρούχα μέχρι χαρτί υγείας. Και υπάρχουν ορισμένοι που δεν μπορούν να κατανοήσουν τον αυξημένο όγκο της δουλειάς και τις δυσκολίες και αντιδρούν με έντονο τρόπο. Ίσως πιέζονται και αυτοί ψυχολογικά από την καραντίνα. Το θέμα είναι ότι οι εργαζόμενοι στις εταιρείες ταχυμεταφορών γινόμαστε «σάκοι του μποξ», δεχόμαστε, κάποιες φορές, ακόμη και υβριστικές συμπεριφορές». Ενίοτε και αλλόκοτες. Ενδεικτικά ο ίδιος θυμάται την περίπτωση πελάτισσας που ανέβηκε στο μηχανάκι του και απαιτούσε να την πάει σε ATM για να κάνει ανάληψη και να τον πληρώσει, ή συχνότερα των πελατών που, φοβούμενοι τον κορονοϊό, αποφεύγουν να παραλάβουν οι ίδιοι τα πακέτα τους και ζητούν να τους τα αφήσουν στο ασανσέρ, στην είσοδο της πολυκατοικίας κ.α.

Η έλλειψη σεβασμού, που συναντούν κάποιες φορές, βαρύνει περισσότερο από τους φόβους ή τις ανησυχίες που μπορεί να έχουν και οι ίδιοι, ακόμη και εξαιτίας του γεγονότος ότι τρέχουν όλη μέρα σε δρόμους με αυξημένη κίνηση, παρά την καραντίνα. «Συναντάμε πολύ κόσμο καθημερινά και παραλαμβάνουμε χρήματα. Υπάρχει φόβος μην κολλήσουμε τον ιό, όσο κι αν τηρούμε τα μέτρα. Φόβος για εμάς και τις οικογένειές μας» καταλήγει ο κ. Σταυρακάκης.

Ο καθημερινός αγώνας των ελληνικών ταχυμεταφορών
Του Βασίλη Αναστασιάδη

Για πρωτόγνωρες καταστάσεις στις ελληνικές ταχυμεταφορές μίλησε στην ΕΡΤ ο υπεύθυνος courier στις Σέρρες, Σάββας Σιδηρόπουλος: «Ο όγκος δουλειάς είναι τεράστιος αυτήν την περίοδο. Σε σύγκριση με πέρυσι, έχουμε αύξηση και 200%, θα έλεγα χωρίς να υπερβάλλω. Εκεί που μοιράζαμε 1000 δέματα την ημέρα, ο αριθμός έφτασε τα 2500. Τριάντα με σαράντα άτομα περιμένουν στην ουρά καθημερινά έξω από τα καταστήματά μας και, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί που δεν έχουν την απαιτούμενη υπομονή. Αν τηρηθεί το πραγματικό ωράριο δεν θα μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο. Πραγματικά, υπερβάλλουν εαυτό οι εργαζόμενοι στις ελληνικές ταχυμεταφορές. Εγώ φεύγω από το σπίτι μου στις 6:30 το πρωί κι επιστρέφω αργά το βράδυ. Δεν ξέρω τι θα γίνει την περίοδο των εορτών».

Από τον καθημερινό αγώνα των εταιριών κούριερ δεν λείπουν και τα παράξενα, όπως εξηγεί ο Σάββας Σιδηρόπουλος. «Δίνουμε προτεραιότητα στα φάρμακα και τα είδη πρώτης ανάγκης. Μας έχει τύχει πελάτης να μας ζητάει να του παραδώσουμε το δέμα γιατί όπως μας λέει «καίγεται και είναι ανάγκη» και όταν του το παραδίδουμε να μας λέει ότι είναι εσώρουχα!», αναφέρει.

Η ιστορία του Δημήτρη Τσιλιγκίρογλου
της Ρένας Πανταζόγλου

Έγινε γνωστός πανελλαδικά όταν, με μια ανάρτησή του στο διαδίκτυο, προσφερόταν μέσα στην καραντίνα να εξυπηρετήσει ανθρώπους που δεν μπορούσαν να βγουν από τα σπίτια τους. Ο Δημήτρης Τσιλιγκίρογλου, διανομέας στην Καβάλα, πρότεινε το αυτονόητο για τον ίδιο. Αφού μπορούσε να κινείται με το μηχανάκι για τις παραγγελίες, θα μπορούσε να μεταφέρει φάρμακα ή να πληρώσει λογαριασμούς για ανθρώπους που δεν μπορούν να μετακινηθούν λόγω της καραντίνας. Όπως μας λέει, υπάρχουν άνθρωποι που του ζητούν να τους εξυπηρετήσει. Αυτό που διαπιστώνει κατά την δεύτερη καραντίνα είναι ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται περισσότερο. «Αυτή η καραντίνα είναι διαφορετική από την πρώτη. Οι άνθρωποι παραγγέλνουν πακέτο πολύ λιγότερο» λέει, κρίνοντας από την κατανάλωση αλλά και τη δυσκολία με την οποία τα καταστήματα προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.
Σ’ αυτό συμφωνεί και ο Γιάννης, 54 ετών, διανομέας τα τελευταία 12 χρόνια. Διαπιστώνει ότι ο κόσμος έχει περιορίσει κατά πολύ τις παραγγελίες του σε σχέση με την περασμένη Άνοιξη. Εκτιμά ότι υπάρχει αβεβαιότητα στους ανθρώπους για το μέλλον, κάτι που τους κάνει να περιορίζουν τα έξοδά τους. Φοβούνται, όμως, και για τον κορονοϊό, και κάπως έτσι αποφεύγουν να παραγγέλνουν. Ο ίδιος τηρεί σχολαστικά τα μέτρα ασφαλείας, βλέπει όμως και τους πελάτες, σε αρκετές περιπτώσεις, φοβισμένους να παίρνουν τα δικά τους μέτρα. Υπάρχει διαφορά στις παραγγελίες ανάλογα με τον καιρό; «Παραγγελίες γίνονται είτε με ήλιο, είτε με βροχή. Μόνο όταν χιονίζει υπάρχει μια διστακτικότητα από πολλούς να παραγγείλουν, κυρίως γιατί δεν ξέρουν κατά πόσο είναι ανοικτός ο δρόμος»,  απαντά ο Γιάννης.

Θεσσαλονίκη: Υπηρεσίες κούριερ προσφέρουν οδηγοί ταξί
Της Πελαγίας Θεριού (ρεπορτάζ: Κώστας Καντούρης)

Σε κούριερ με τέσσερις τροχούς έχουν μετατραπεί οι οδηγοί ταξί στη Θεσσαλονίκη. Με τις εταιρείες ταχυμεταφορών να τρέχουν και να μην προλαβαίνουν, καθώς ο όγκος των παραγγελιών, λόγω του lockdown, είναι τεράστιος, οι οδηγοί ταξί, που επίσης εξαιτίας της πανδημίας έχουν ξεμείνει από πελάτες, βρήκαν έναν νέο τρόπο απασχόλησης.

Δεκάδες είναι οι οδηγοί ταξί, οι οποίοι, σε καθημερινή βάση, αναλαμβάνουν υπηρεσίες κούριερ, με την παραλαβή και παράδοση δεμάτων που έχουν παραγγελθεί μέσω διαδικτύου.

Εκατοντάδες δέματα ταξινομούνται για να παραδοθούν σε καταναλωτές που, λόγω του lockdown, δεν έχουν άλλον τρόπο να προμηθευτούν προϊόντα.

Κάθε οδηγός ταξί διανέμει έως και 30 δέματα κατά τη διάρκεια της βάρδιας του. Η κίνηση στις αποστολές, από την επιβολή του lockdown, αυξάνεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο.

Η άνοδος των ηλεκτρονικών πλατφορμών
Της Μαρίνας Θανασοπούλου

Όμως, πόσο χρεώνουν οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες τις εταιρείες; Η προμήθεια ξεκινά από 10-12% επί της απόδειξης, και φθάνει στο 25% αν στην παροχή περιλαμβάνεται και η παράδοση της παραγγελίας κατ’ οίκον. Το κόστος αυτό περιλαμβάνει την εκτέλεση της παραγγελίας, το κόστος παράδοσης, έξοδα συσκευασίας, βενζίνης και το εργατικό κόστος των μεταφορέων.

Η συγκεκριμένη προμήθεια υπολογίζεται όχι επί του καθαρού ποσού αλλά επί του τελικού στο οποίο συμπεριλαμβάνεται και ο ΦΠΑ, σύμφωνα με επιχειρηματίες του κλάδου εστίασης. Σε αυτό το κόστος δεν περιλαμβάνεται η έξτρα προβολή του καταστήματος στην πλατφόρμα ή οι προσφορές και οι εκπτώσεις που κάνουν τα καταστήματα.

Σύμφωνα με έρευνα του Elturn του Οικονομικού Πανεπιστημίου, το delivery ξεπερνά σε αξία το 1,5 δισ. ευρώ, με το online delivery να φθάνει τα 500 εκατ. ευρώ. Σε παγκόσμιο επίπεδο η συγκεκριμένη αγορά αναμένεται ότι θα πιάσει φέτος τα 136,431 δισ. δολάρια, θα καταγράψει ετήσια ανάπτυξη 7,5% τα επόμενα χρόνια και θα ξεπεράσει σε αξία τα 182,327 δισ. δολάρια το 2024.

Στο “παιχνίδι” των διανομών έχουν μπει δυναμικά και τα ταξί. Όπως είπε ο Γενικός Γραμματέας του ΣΑΤΑ (Συνδικάτο Αυτοκινητιστών Ταξί Αττικής) Κωνσταντίνος Δήμος, στο ert.gr πάντα τα ταξί μεταφέρανε ασυνόδευτα δέματα.

Με την πανδημία η συχνότητα των μεταφορών δεμάτων από τα ταξί έχει εντατικοποιηθεί, στην προσπάθεια των οδηγών ταξί να αυξήσουν τα έσοδα τους. Αλλά και οι εταιρίες courier με τη σειρά τους λόγω του αυξημένου φόρτου εργασίας αυτή την περίοδο, απευθύνονται είτε σε κάποιο μεμονωμένο ταξί είτε σε ραδιοταξί κάνοντας συμφωνίες για την παράδοση δεμάτων. Η ποσότητα των δεμάτων και τα χρήματα που θα λάβει ο οδηγός ταξί, εξαρτιόνται από την εκάστοτε συμφωνία.

Ιστορίες… “απ’ έξω”
της Αλεξάνδρας Πιτσούνη 

Ο Ben Gee στο Λονδίνο «μεταφέρει τον κορονοϊό» με το ποδήλατό του σε ολόκληρη την πόλη, η Wendy Reynolds από την Ιντιάνα νοικιάζει Airbnb με 600$ την εβδομάδα για να δουλεύει ως διανομέας, προστατεύοντας την οικογένειά της, ενώ ο μεξικανός Nataniel Evangelista συνεχίζει τις διανομές στη Νέα Υόρκη από ανάγκη, αψηφώντας τις αντίξοες συνθήκες.

Ο Ben Gee εργάζεται στο Λονδίνο ως κούριερ με ποδήλατο. Η δουλειά του είναι να μεταφέρει κλινικά δείγματα για τη διάγνωση του κορονοϊού, από τα νοσοκομεία της πόλης και τις κλινικές σε διαγνωστικά εργαστήρια.

Ο Ben Gee έχει να αντιμετωπίσει δύο φόβους: την έκθεση στον ιό και την ενδεχόμενη ανεργία μετά τη λήξη της πανδημίας. Η βρετανική κυβέρνηση θεωρεί τους κούριερ που εξυπηρετούν ιατρικές ανάγκες «βασικούς επαγγελματίες» κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά τι θα θεωρούνται μετά;

«Υπάρχει μεγάλο άγχος. Όλοι κινούνται προς τα σπίτια τους, κι εγώ από την άλλη πλευρά», είπε χαρακτηριστικά ο νεαρός διανομέας. «Πρόκειται για κάτι που δεν ξέρεις αν θα το κολλήσεις. Είναι οικονομικά αδύνατο για εμένα να σταματήσω τη δουλειά σε περίπτωση που κολλήσω τον ιό και αρρωστήσω, διότι, σε αυτή την περίπτωση, θα πρέπει να παίρνω την αμοιβή που προβλέπεται για τους ασθενείς, η οποία είναι 94 λίρες την εβδομάδα. Οπότε, λίγο-πολύ, είναι η περίπτωση που απλά πρέπει να σηκωθείς και να πας για δουλειά, και απλά ελπίζεις ότι δε θα κολλήσεις.»

Εκτός των άλλων, ο Gee και οι συνάδελφοί του ισχυρίστηκαν ότι δεν τους δίνονται τα κατάλληλα προστατευτικά μέσα, ώστε να μπαινοβγαίνουν διαρκώς σε νοσοκομεία, κλινικές και γραφεία ιατρών, όπου συλλέγουν τα τέστ για τον κορονοϊό. Τα γάντια, οι μάσκες και τα αντισηπτικά τζελ που τους δίνονται, εξαντλούνται πολύ γρήγορα.

Και μάλιστα, όταν βλέπει τον πλήρη προστατευτικό εξοπλισμό που φορούν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι των ιατρικών δομών που επισκέπτεται καθημερινά, νιώθει απροστάτευτος. Οι εργαζόμενοι στα drive-thru, καλυμμένοι από πάνω έως κάτω με στολή προστασίας, «παίρνουν δείγματα από ιατρούς και νοσοκόμες που περνούν οδηγώντας από τα σποτ. Και μόλις τελειώσουν, μας δίνουν στα χέρια μια μεγάλη τσάντα με… ύποπτα δείγματα για Covid-19. Και κάπου εκεί είμαι κι εγώ, με τα λεπτά γάντια μου και την υφασμάτινη μάσκα μου, καθώς πρόκειται να μεταφέρω την τσάντα πίσω στο εργαστήριο. Αυτό με έκανε να νιώσω αρκετά άβολα», ομολόγησε.

Ωστόσο, ο Gee δεν ανησυχεί για τη δική του υγεία. «Το ζήτημα είναι στο ενδεχόμενο να διασπείρουμε τον ιό. Μπαινοβγαίνουμε σε νοσοκομεία και κλινικές. Και αργότερα την ίδια ημέρα, πηγαίνουμε σε νοσοκομεία για καρκινοπαθείς, σε κλινικές γονιμότητας, σε γηροκομεία.»

Για τον ίδιο λόγο αποφάσισε να αυτό-απομονωθεί και η Wendy Reynolds από την οικογένειά της, προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει τη δουλειά της ως διανομέας. Με την κατακόρυφη αύξηση των παραγγελιών φαγητού μέσω εφαρμογών ντελίβερι, η 34χρονη διανομέας από την πόλη Elkhart της Ιντιάνα, αναγκάζεται να πληρώνει 600 δολάρια την εβδομάδα για να έχει ένα δωμάτιο να κοιμηθεί, ώστε να μην έρχεται σε επαφή με τους δικούς της ανθρώπους.

«Το πιο σκληρό πράγμα που έχω βιώσει προσωπικά, είναι η απομόνωση μακριά από τα παιδιά μου», ομολόγησε η Wendy. «Έχω δύο κόρες. Δε βρίσκονται μαζί μου σε όλο αυτό, γιατί ανησυχώ. Ανησυχώ πως θα τους μεταδώσω κάτι με το οποίο μπορεί να μολυνθώ εγώ, και κατά συνέπεια να μολυνθούν κι εκείνες.»

Αν και η επιχείρηση έχει εκτοξευθεί, η Wendy Reynolds πιάνει τον εαυτό της να δουλεύει εξουθενωτικά 14ωρα κάποιες ημέρες και να αντιμετωπίζει πολύπλευρες προκλήσεις. Καθώς η ζήτηση για παραλαβή από το κατάστημα και για διανομή κατ’ οίκον έχει αυξηθεί, η Reynolds ισχυρίστηκε ότι, πλέον, έχει να περιμένει σε μεγάλες ουρές στα drive-thru, για να παραλάβει τις παραγγελίες.

«Μπορεί να είναι παραγγελία αξίας 4$ και να έχουμε να περιμένουμε 15 οχήματα να φθάσουν, να πάρουν τις παραγγελίες, και έπειτα έχουμε να διανύσουμε διαδρομή 15 λεπτών για να φθάσουμε. (…) Επομένως, είναι δύσκολο. Πρέπει να δουλεύεις όλη τη μέρα ή όλη τη νύχτα για να τα καταφέρεις», ανέφερε η διανομέας.

Όταν, όμως, όλα τα εστιατόρια στο Μανχάταν κλείνουν λόγω της πανδημίας, κι εσύ μένεις άνεργος, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Έτσι και ο μεξικανός Nataniel Evangelista, χωρίς εμπειρία, χωρίς καν την απαραίτητη γνώση αγγλικών, αλλά με τεράστια οικονομική ανάγκη, αποφάσισε να γίνει διανομέας.

Όμως, ανησυχούσε. Δύο ξαδέρφια του εργάζονταν επίσης ως διανομείς, ο ένας κόλλησε κορονοϊό και έπεσε σε κώμα, ο άλλος κακοποιήθηκε και του έκλεψαν το ποδήλατο.

Με την ανεργία στη Νέα Υόρκη να αγγίζει πλέον το 13,2%, αρκετοί ήταν αυτοί που, σαν τον Nataniel, δεν είχαν άλλη επιλογή. Παράλληλα, εφαρμογές ντελίβερι, όπως η UberEats και η DoorDash, ζητούσαν επιπλέον εργαζόμενους.

Κι ενώ οι διανομείς κρίνονται απαραίτητοι για να «ταΐσουν» τους Νεοϋορκέζους και να τους «κρατήσουν ασφαλείς», οι, ήδη από πριν την πανδημία δυσχερείς συνθήκες, χειροτέρεψαν για αυτούς.

Παρ’ όλο που οι πωλήσεις των εταιριών ντελίβερι έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, η αμοιβή των εργαζομένων του κλάδου παραμένει απαράδεκτη. Καθώς οι εν λόγω οδηγοί θεωρούνται ανεξάρτητοι εργαζόμενοι, δε δικαιούνται καν τον κατώτατο μισθό, οι υπερωρίες δεν αναγνωρίζονται, ούτε προβλέπονται τα λοιπά προνόμια, όπως η ασφάλεια υγείας. Πρόκειται για μετανάστες, χωρίς χαρτιά, χωρίς ταμείο ανεργίας, χωρίς ομοσπονδιακή βοήθεια για τον κορονοϊό, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος του εργατικού δυναμικού στη Νέα Υόρκη.

Και μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, οδηγοί που συνεργάζονται με ορισμένες εφαρμογές παραδόσεων κατ’ οίκον, δεν παίρνουν καν όλο το φιλοδώρημα που τους αναλογεί.

Και κάπως έτσι, το φιλοδώρημα, το ελάχιστο ευχαριστώ στους αφανείς ήρωες της εποχής μας, δε φθάνει ποτέ σε αυτούς. Εντούτοις, βρίσκονται εκεί, στο πόστο τους, για να παραδώσουν το επόμενο πακέτο, εκεί που θα τους ζητηθεί.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Αλεξάνδρα Πιτσούνη