Οι ψυχολόγοι αναφέρουν αύξηση της «πανδημικής εξάντλησης» καθώς πολλοί άνθρωποι βρίσκουν δυσκολότερη την τρέχουσα φάση καραντίνας, με έναν αυξανόμενο αριθμό να αισθάνεται έντονη κόπωση και ανημπόρια διαχείρισης της καθημερινότητας.
Πολλοί βρίσκουν το τελευταίο λοκντάουν δυσκολότερο, λόγω της συνειδητοποίησης ότι ο κορονοϊός θα παραμείνει περισσότερο από το αναμενόμενο, των τσακισμένων ελπίδων για χαλάρωση των περιορισμών και μιας περιόδου παρατεταμένου στρες παρόμοιου με της υπερκόπωσης, που έχει προκαλέσει συμπτώματα όπως η έντονη κούραση.
Τα στοιχεία υποδεικνύουν επίσης ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να παραμείνουν θετικοί, με το 60% των ανθρώπων στο Ηνωμένο Βασίλειο να δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να παραμείνουν θετικοί καθημερινά σε σύγκριση με πριν από την πανδημία – μία αύξηση 8 μονάδων από τον Νοέμβριο, σύμφωνα με έρευνα της Ipsos Mori.
Η Emma Kavanagh, ψυχολόγος και συγγραφέας, λέει ότι παρατηρεί περισσότερους ανθρώπους να ζητούν βοήθεια μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Είμαστε κουρασμένοι και το κάνουμε εδώ και πολύ καιρό… Είχαμε αρχικά μηχανισμούς αντιμετώπισης της κατάστασης και απλώς εξαντλήθηκαν. Αν ψάξετε τι ακριβώς σημαίνει burnout, είναι το να υφίσταται κάποιος υπερβολικό στρες για πολύ καιρό. Ο εγκέφαλός του φτάνει στα όρια της αντοχής του και δηλώνει: Δεν μπορώ πλέον να δώσω την ίδια νοητική προσοχή σε αυτό».
Η Kavanagh, που ερευνά ακραία περιβάλλοντα στην ψυχολογία, εξηγεί: «Αυτό που βρίσκει κανείς σε αυτά τα ακραία περιβάλλοντα, το οποίο είναι μια ωραία αναλογία για το πού βρισκόμαστε τώρα όσον αφορά στο απρόβλεπτο και το ανεξέλεγκτο, είναι κάτι που ονομάζεται ψυχολογική αδρανοποίηση (χειμερία νάρκη), που είναι το ίδιο με το burnout”.
“Βλέπετε πράγματα όπως τη συγκέντρωσή σας να υποχωρεί, δυσκολεύεστε να δώσετε προσοχή και έχετε προβλήματα ύπνου και μνήμης“.
Αλλά σύμφωνα με την Kavanagh, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να βγουν από την τρέχουσα κατάσταση πιο δυνατοί. «Οι άνθρωποι που έχουν επιβιώσει από καταστροφές δεν έχουν κανέναν έλεγχο σε αυτό, αλλά οι περισσότεροι θα εμφανίσουν μετατραυματική ανάπτυξη, μόνο μια μικρή μειονότητα θα βιώσει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην υγεία. Η συντριπτική πλειοψηφία θα επιστρέψει σε μια βασική γραμμή λειτουργικότητας ή θα επιδείξει ανάπτυξη”.
Ο Στίβεν Τέιλορ, καθηγητής και κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της British Columbia, αναφέρει πως στην αρχή οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα ή γνώριζαν λίγα πράγματα για το τι είναι μια πανδημία και, στη συνέχεια, καθώς οι περιορισμοί μειώθηκαν, υπήρχε η αίσθηση ότι είχε σχεδόν τελειώσει.
«Στη συνέχεια, ήρθε το δεύτερο κύμα και οι άνθρωποι σε πολλές χώρες μπήκαν εκ νέου σε καραντίνα. Με τεχνικούς όρους, οι άνθρωποι βρίσκονταν σε κατάσταση απογοητευτικής μη ανταμοιβής. Νόμιζαν ότι θα ανταμειφθούν με ένα τέλος στην πανδημίας, αλλά αυτή η ανταμοιβή τους αφαιρέθηκε. Είναι κατανοητό ότι οι άνθρωποι απογοητεύτηκαν», εξηγεί.
«Γενικότερα, το πόσο στρεσογόνος είναι μία πανδημία σχετίζεται με το πόσο διαρκεί. Οι άνθρωποι εκτίθενται σε χρόνιους στρεσογόνους παράγοντες όταν οι πανδημίες παρατείνονται για πολλούς μήνες και πολλαπλά λοκντάουν. Αυτό τους καταβάλλει”.
Όπως λέει ο καθηγητής, το burnout που σχετίζεται με την πανδημία είναι κάτι που οι άνθρωποι μπορεί να βιώνουν, όπου αισθάνονται «όλο και πιο συναισθηματικά εξαντλημένοι, απελπισμένοι και ευερέθιστοι καθώς η πανδημία παρατείνεται». Το συγκρίνει με αυτό που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χαρακτήρισε «πανδημική κόπωση».
«Τα λοκντάουν που σχετίζονται με την πανδημία και άλλοι περιορισμοί διαταράσσουν τις ρουτίνες μας, έτσι ώστε να μην έχουμε πλέον σταθερά προγράμματα ή ορόσημα κατά τη διάρκεια της ημέρας μας… Μπορεί να φτάσει σε ένα σημείο όπου κάθε μέρα είναι ακριβώς η ίδια με την προηγούμενη. Εάν δεν υπάρχουν ορόσημα και λίγα στοιχεία που να συνθέτουν ένα σταθερό πρόγραμμα, η ζωή θολώνει και οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν δυσκολία στο να θυμούνται τι έκαναν», εξηγεί.
Η Julia Faulconbridge, αντιπρόεδρος του τμήματος κλινικής ψυχολογίας στη Βρετανική Ψυχολογική Εταιρεία, τονίζει πως δεν έχουν όλοι τις ίδιες εμπειρίες. Προσθέτει ότι από ψυχολογική άποψη, τα μηνύματα που είχαν λάβει οι άνθρωποι ήταν δύσκολο να γίνουν αποδεκτά. «Αν κοιτάξεις πίσω στις αρχές του φθινοπώρου τα πράγματα χειροτέρευαν, αλλά δεν ήταν τόσο προφανές για τον κόσμο. Υπήρχαν συζητήσεις για το τι θα έκαναν τα Χριστούγεννα και για τα εμβόλια που θα έρθουν”.
«Τότε ξαφνικά ήταν σαν να εξαφανίστηκαν όλα… ξαφνικά το εμβόλιο άρχισε να φαίνεται πιο αβέβαιο, καθώς ακούγαμε για μεταλλαγμένα στελέχη και στη συνέχεια, φυσικά, μετακινηθήκαμε σε αυτήν την πραγματικά σοβαρή κρίση υγείας που έχει έρθει από τον Ιανουάριο».
Πολλοί άνθρωποι θα γνωρίζουν πλέον κάποιον που νόσησε ή πέθανε.
«Το όλο πράγμα γίνεται πολύ πιο σκοτεινό όσον αφορά σε αυτό που πιστεύουμε ότι ζούμε», λέει. «Δεν θα χρησιμοποιούσα τον όρο burnout, αλλά αν έχετε πιέσεις και στρες και δυσκολίες που συμβαίνουν στη ζωή σας, αυτές σχεδόν σίγουρα θα επιδεινωθούν με το λοκντάουν”.
«Με το παραμικρό τσίμπημα ή δυσκολία, το στρες επιδεινώνεται, και όσο περισσότερο συνεχίζονται, τόσο περισσότερο μπορεί να αυξάνεται η πίεση και είμαστε συχνά απομονωμένοι τώρα από το σύνηθες υποστηρικτικό μας περιβάλλον. Για μένα, είναι κάτι παραπάνω από burnout, οι άνθρωποι παγιδεύονται όλο και περισσότερο σε δυσκολίες… Κάθε ένας από εμάς είναι υπό πίεση σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό σε αυτήν την πανδημία”.
«Το άγχος επηρεάζει το σώμα μας με τρόπους που περιγράφονται ως burnout. Αυτό το μακροπρόθεσμο άγχος είναι διαφορετικό από το βραχυπρόθεσμο και έχει μια ύπουλη και βαθιά επίδραση στο πώς μπορούμε να λειτουργήσουμε. Ακόμα κι αν λειτουργούμε αρκετά καλά, δεν λειτουργούμε όπως πριν».
Πηγή: The Guardian
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος