Της Λένας Αργύρη-ανταποκρίτρια της ΕΡΤ στην Ουάσινγκτον
Τον πρώτο καιρό οι φίλοι μου εκτός Αμερικής μου έλεγαν πόσο τυχερή είμαι που ζω σε «μια χώρα που δεν έχει ανάγκη». Καμάρωνα μέσα μου, αλλά το έκρυβα προσεχτικά για να μην φανώ υπεροπτική. Ήμουν βέβαιη ότι εμείς εδώ βρισκόμασταν ήδη ένα βήμα μπροστά. Διαθέτουμε άλλωστε αντανακλαστικά, εναλλακτικά σχέδια, επάρκεια. Κάτι σαν ανοσία απέναντι στα δεινά του κόσμου, που συνήθως δεν μας αφορούν.
Στην αρχή εκλάμβανα την σιωπή των αρχών ως απόλυτη επιβεβαίωση ότι στα situation room των υπουργείων, πίσω από κλειστές πόρτες και μακριά από τους ενοχλητικούς δημοσιογράφους, καταστρωνόταν με μεθοδικότητα το πλέον συγκροτημένο σχέδιο ανακοπής της κρίσης που ερχόταν. Το οποίο μάλιστα την κατάλληλη στιγμή θα έδειχνε στην ανθρωπότητα, πως γίνεται σωστά η δουλειά. Και φυσικά, η έλλειψη ενημέρωσης των πολιτών, ήταν μέρος του υποδειγματικού σχεδίου, μιας και είχαμε την κατάσταση υπό έλεγχο.
Σαν πέρναγαν οι ημέρες όμως και η σιωπή του κράτους δεν λυνόταν, αρχίσαμε να ανταλλάσσουμε μεταξύ μας βλέμματα καχυποψίας. Παρακολουθούσαμε αμήχανοι τον υπόλοιπο κόσμο να λαμβάνει πρωτάκουστα μέτρα και να αντιμετωπίζει με πολιτική γενναιότητα την αλήθεια. Εμείς εδώ τίποτα. «Δε μπορεί, ψελλίζαμε, κάτι θα ξέρουν οι αρχές και δεν ανησυχούν.»
Ένα ολόκληρο σύστημα λύγισε ξαφνικά, στην πρώτη μαζική αναζήτηση αντισηπτικού. Ήταν τότε που καταλάβαμε πόσο πολύ είχαμε υποτιμήσει το κακό. Τώρα μας έχει κυριεύσει ο φόβος. Είμαστε απροετοίμαστοι, ευάλωτοι, μπερδεμένοι και άτολμοι μπροστά στον νέο εχθρό. Έναν εχθρό που δεν μπορούμε να νικήσουμε με τον στρατό μας, να τσακίσουμε με τις κυρώσεις μας, να στριμώξουμε με την διπλωματία μας, να τρομοκρατήσουμε με τις απειλές μας. Και συνεπώς δεν ξέρουμε πως να τον αντιμετωπίσουμε. Δεν μας έχει ξανασυμβεί.
Είναι από τις λίγες φορές που σε στιγμές παγκόσμιας αγωνίας, οι πολίτες του κόσμου δεν κρυφοκοιτάζουν ελαφρώς ζηλόφθονα προς τα εδώ για να παραδειγματιστούν ή ίσως και να αναθαρρήσουν. Η αμερικανική «υπεροχή» γονάτισε με ευκολία, μπροστά στο πολιτικοοικονομικό κόστος που θα είχε μια πιο τολμηρή στάση, σε εκλογική χρονιά.
Πολιτική δειλία, ανύπαρκτα τεστ, πανάκριβη ιδιωτική υγειονομική περίθαλψη, υψηλότατο ποσοστό ανασφάλιστων πολιτών, λιγότερα νοσοκομεία, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό εντατικές, κλίνες και αναπνευστήρες σε ποσοστό πληθυσμού από τις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, αλληλουχία λαθών και παραλείψεων.
Η Αμερική απογοήτευσε. Απέτυχε την στιγμή που έπρεπε περισσότερο από ποτέ να τα καταφέρει, να ηγηθεί και δυναμικά να δείξει τον δρόμο. Τώρα μοιάζει μικρότερη από ότι στην πραγματικότητα είναι. Και δεν είμαι καν σίγουρη ότι το έχουμε αντιληφθεί, μέσα στην έπαρση μας.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος