#Μένουμε Κυκλάδες: Μύκονος

Σε κανονικές συνθήκες, τέτοιες μέρες οι Κυκλάδες θα αποτελούσαν έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για τους ταξιδιώτες. Την άνοιξη, και κυρίως το Πάσχα, τα νησιά γεμίζουν με κόσμο. Συνήθως, μάλιστα, αυτή η εποχή σηματοδοτεί την έναρξη της σεζόν και πολλές επιχειρήσεις φιλοξενίας, εστίασης και διασκέδασης ανοίγουν για τους εκδρομείς. Στη Μύκονο, για παράδειγμα, τα σοκάκια θα ήταν γεμάτα κόσμο, σε εστιατόρια και μπαρ πιθανότατα δεν θα έβρισκες τραπέζι και οι παραλίες θα τράβαγαν τους πιο τολμηρούς, ανάλογα και με τον καιρό. Φέτος όμως τα πράγματα άλλαξαν και ο κόσμος έχει κλειστεί στα σπίτια, δεν ταξίδεψε. Σε μια προσπάθεια να καταγράψουμε τι συμβαίνει στην άλλη άκρη της (ακτοπλοϊκής) γραμμής, επικοινωνήσαμε με ανθρώπους που ζουν μόνιμα σε νησιά των Κυκλάδων. Μέσα από τις συζητήσεις, μας μεταφέρουν εικόνες που δεν είναι συνηθισμένες, μιλούν για τις δυσκολίες που διογκώνονται λόγω της απομόνωσης, τις οποίες έτσι κι αλλιώς έχουν τα νησιά. Μοιράζονται τον φόβο τους γιατί τα Κέντρα Υγείας των νησιών δεν μπορούν να περιθάλψουν τους ανθρώπους και όσοι διαπιστωθεί ότι νοσούν μεταφέρονται στα νοσοκομεία της Αθήνας για νοσηλεία. Ανησυχούν για την επάρκεια των αγαθών και για την επόμενη μέρα που θα ξημερώσει χωρίς τον τουρισμό, που αποτελεί κινητήρια δύναμη για τις τοπικές -και όχι μόνο- οικονομίες. Παράλληλα όμως είναι έκδηλη η αισιοδοξία που έχουν οι νησιώτες και η προσδοκία τους για θετική εξέλιξη των πραγμάτων.

Πρώτο λιμάνι, η Μύκονος.

του Δημήτρη Ρουσουνέλου*

Μύκονος: Η φετινή σεζόν δεν υπάρχει;

Ο Covid-19 χτύπησε στο φτερό χιλιάδες εργαζόμενους, άντρες και γυναίκες από όλη την Ελλάδα, την ώρα που θα ‘ρχονταν για δουλειά στο νησί.

Αν κάτι με παραξενεύει, όταν με Β1 περπατώ στα άδεια σοκάκια για το φαρμακείο στο Ματογιάννι ή στη Μητροπόλεως, πέρα από την απουσία των ανθρώπων, είναι το κενό της μιλιάς τους. Μου λείπουν οι γλώσσες των λαών της γης. Ούτε ένας, να μιλήσει με εκείνα τα παιχνιδιάρικα ιταλικά, τα ερωτικά γαλλικά, τα τρυφερά ισπανικά, τα γεμάτα απορία κινέζικα…

Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό: Τη Μύκονο, μήνα Απρίλη, χωρίς τη βαβούρα της τουριστικής κίνησης. Χωρίς τη σερμαγιά στα ράφια των τουριστικών μαγαζιών. Χωρίς τη μυρωδιά αντηλιακού στα ηλιοφίλητα κορμιά των κοριτσιών.

Διασπορά του ιού της ανεργίας σε εύρος πανελλαδικό

Όσα ξενοδοχεία της Χώρας άνοιξαν αρχές του Μάρτη είχαν ήδη καταγράψει τις πρώτες αφίξεις. Η σεζόν είχε αρχίσει να κυλάει. Χαλαρά, σαν όπως το ‘χει ο Μάρτης, με λιγοστές κρατήσεις. Νοτιοαμερικάνοι, Ινδοί και αραβόφωνοι οι τυχεροί της χρονιάς. Αυτοί που πρόλαβαν πριν έρθει η ξαφνική συνειδητοποίηση όλων μας πως φέτος «κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ», κάτι που δεν είναι καθόλου μαγικό.

Στις 23 του Μάρτη κατά πως δόθηκε η εντολή έφυγαν και οι τελευταίοι. Έκτοτε άλλος δεν ήρθε. Κανείς. Μόνο κάτι κατάκοπα χελιδόνια και λίγα φλαμίνγκο, θαρρώ πως είπανε στη Φτελιά ή τον Πάνορμο. Ο Covid-19 χτύπησε στο φτερό χιλιάδες εργαζόμενους, άντρες και γυναίκες από όλη την Ελλάδα, την ώρα που θα ‘ρχονταν για δουλειά στο νησί. Αυτή κι αν είναι απώλεια! Σαν έξαφνα να υπήρξε οριζόντια διασπορά του ιού της ανεργίας σε εύρος πανελλαδικό.

Τα περιοριστικά μέτρα, οι απαγορεύσεις, το κλείσιμο επιχειρήσεων, η μείωση των πτήσεων και των ακτοπλοϊκών δρομολογίων, χτύπησαν πρωτίστως τον τουρισμό. Ήδη ένα και πλέον μήνα μετά το κλείσιμο σχολείων και εστιατορίων το έχουμε αποδεχτεί: η φετινή σεζόν μάλλον δεν υπάρχει.

Με όσους φίλους, συμπολίτες, επαγγελματίες συνομιλώ, η αρχική ελπίδα για δειλή έναρξη σεζόν με δίμηνη-τρίμηνη καθυστέρηση, άιντε έστω λίγο Αύγουστο και Σεπτέμβρη, έχει πλέον αποκτήσει όχι και τόσο σημαντική ουσία.

Αυτό έχει το ενδιαφέρον του γιατί δείχνει ότι αφενός τρομάξαμε, αφετέρου στην πλειονότητά μας δεν διακινδυνεύουμε κάποια τροπή των πραγμάτων προς εκεί που κανείς δεν θέλει ούτε καν να διανοηθεί. Γιατί υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να ανοίξει η σεζόν και να ξανακλείσει ξαφνικά και άδοξα. Αρκεί ένα κρούσμα, που συνήθως ακολουθείται με ακόμα ένα κι ίσως άλλο ένα…

Δομές και εθελοντές κόντρα στην κοινωνική απομόνωση

Τα νησιά είναι ευάλωτα, το φώναξαν ήδη από την πρώτη ώρα οι κάτοικοί τους που είδαν κάποιες κινήσεις φυγής από τα αστικά κέντρα. Έχουνε όλα προβλήματα με χρόνιες ελλείψεις στον πρωτογενή τομέα της Υγείας. Δεν είναι λοιπόν εύκολο να ξεπεράσουμε φόβους πιθανής διασποράς του ιού στον τοπικό πληθυσμό.

Ειδικά η Μύκονος, έχοντας ήδη περάσει δύο βδομάδες με καθεστώς ιδιαίτερης καραντίνας, με κάποια από τα Βήτα μας σε αναστολή και με απόλυτη απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 8 το βράδυ ως τις 8 το πρωί, ήδη το κατάλαβε τι σημαίνει να έχεις κάποια κρούσματα ανάμεσα στον τοπικό πληθυσμό.

Συμπερασματικά, η Μύκονος στην περίοδο της καραντίνας αντέδρασε θετικά. Οι δομές λειτούργησαν. Αστυνομία και Λιμενικό δείχνουν εγρήγορση. Το Κέντρο Υγείας ενέπνευσε, με τις ανακοινώσεις του και τη στοιχειώδη του έκτακτη υποδομή, μια συγκρατημένη σιγουριά. Ο Δήμος έστειλε τα σωστά μηνύματα στους δημότες ενισχύοντας δομές όπως τους «Εθελοντές Μυκόνου», που έσπευσαν από κοινού με τον πολιτιστικό – κοινωνικό οργανισμό «Γεώργιος Αξιώτης» να ιδρύσουν άμεσα την κοινωνική δομή υποστήριξης «Δίχτυ Αγάπης».

Δεκάδες ανωνύμων ντόπιων εθελοντών έσπευσαν να δηλώσουν διαθεσιμότητα προσφοράς. Στόχος να σβήσει κάθε πιθανή εστία κοινωνικής απομόνωσης.

Θα περάσει κι αυτό κάποια στιγμή

Ωστόσο γνωρίζουμε ότι θα πάρει καιρό να συνέλθουμε. Το νησί προφανώς και θα έχει μια αναστολή στον φρενήρη ρυθμό ανάπτυξής του.
Γεγονός που μπορεί να αποδειχθεί και σωτήριο για το μέλλον. Άλλωστε η εντατική τουριστική μονοκαλλιέργεια και η έλλειψη εναλλακτικών δεν ακούγονταν ποτέ ευχάριστα στ’ αυτιά όσων θα θέλαμε για το νησί ένα μέλλον με ανθρώπινο μέτρο.
Θα ζήσουμε να το δούμε κι αυτό;
Μια αναστροφή με στόχο την ποιότητα ζωής και την αειφορία;
Στη Μύκονο;
Ε, ναι, στη Μύκονο!

* Ο Δημήτρης Ρουσουνέλος είναι συγγραφέας, ασχολείται μεταξύ άλλων με το κομμάτι της Γαστρονομίας από πολλές πλευρές. Ανήσυχος και ενεργός πολίτης που δραστηριοποιείται στα κοινά, δείχνει απλόχερα την αγάπη για τον τόπο του.