“Η γυναίκα του Θεού”: γράφει η Αμάντα Μιχαλοπούλου

ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα

Με τη «Γυναίκα του Θεού» δοκίμασα να δραπετεύσω από την πραγματικότητα μέσω μια μεταφοράς, όπως ακριβώς το οραματιζόταν ο Ουάλας Στήβενς στα Adagia. Ο Θεός και η θνητή γυναίκα του ζουν αποτραβηγμένοι σ’ έναν δικό τους κόσμο και όλα τα προβλήματα της σχέσης τους μπορούν να ερμηνευθούν με όρους κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας, ψυχανάλυσης ή θεολογίας. Αλλά η ερμηνεία έπεται.Εμένα με ενδιάφερε η σχέση τους. Η αγάπη, η πλήξη, η επινόηση και η συνωμοσία του ζευγαριού.

Βασιζόμουν σ’ αυτό που τόσο ωραία διατύπωσε παλιότερα η Μέλπω Αξιώτη: οι άνθρωποι, όποια φιγούρα κι αν έδωσαν στον θεό τους, “δεν το παραδέχονται πώς είναι ολότελα θεός, άμα δεν είναι και λιγάκι άνθρωπος. Και τον κάνουν φωτιά, νερό, δέντρο, φίδι ή πουλί, να ’χει ανθρώπινο σώμα μα και να γίνεται αόρατο νέφελο”. Ακριβώς έτσι πορεύτηκα, κατασκευάζοντας έναν ανθρώπινο θεό και δίνοντάς του για σύντροφο μια γυναίκα φιλοπερίεργη που μερικές φορές τον εξοργίζει.

Φαντάστηκα πως οι δυο τους ταιριάζουν σε πολλά, αλλά τους χωρίζει η φύση τους. Ο πλατωνικός έρωτάς τους δοκιμάζεται όταν η γυναίκα ανακαλύπτει το σώμα της και αρχίζει να θέτει στον Θεό ερωτήσεις που εκείνος δε θέλει ή δεν μπορεί να απαντήσει. Για να τραβήξει την προσοχή της από τα θεμελιώδη ερωτήματα ο Θεός της υπόσχεται ένα μεγάλο ταξίδι στον κόσμο, αλλά η γήινη περιπέτεια περιπλέκει τα πράγματα. Το ταξίδι κάποια στιγμή τελειώνει. Και το ερώτημα είναι πώς επιστρέφει κανείς στην άχρονη καθημερινότητα όταν ξέρει –ή νομίζει ότι ξέρει– τον σύντροφό του καλύτερα από τον εαυτό του.

Πάλι όμως ερμηνεύω. Δε θα ήθελα να καθοδηγήσω τον αναγνώστη σε μια ανάγνωση εις βάρος κάποιας άλλης. Το μόνο που θα μπορούσα να προσφέρω εγώ είναι η προσωπική μου εξομολόγηση: έγραψα το μυθιστόρημα αυτό για να ζήσω όσο περισσότερο γινόταν μέσα στη μεταφορά που διάλεξα, στην ασυνείδητη δύναμή της. Μια μεταφορά σαν κι αυτή βοηθάει ακόμη και τους πιο φοβισμένους συγγραφείς να “πετάξουν” – και να πάψουν να κουβαλούν το βάρος του εαυτού τους στις ιστορίες που γράφουν.

Αμάντα Μιχαλοπούλου
Photo credit: Δημήτρης Τσουμπλέκας

Το μυθιστόρημα Η γυναίκα του Θεού (2014) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη (σελ.: 240, τιμή: € 12,78).

Η ΑΜΑΝΤΑ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με το βραβείο διηγήματος του περιοδικού Ρεύματα και τη συλλογή διηγημάτων Έξω η ζωή είναι πολύχρωμη (1994). Το πρώτο της μυθιστόρημα,Γιάντες, απέσπασε το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού Διαβάζω (1996). Στην αμερικανική μετάφραση του βιβλίου της Θα ήθελα απονεμήθηκε το Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών (2008). To Θα ήθελα πήρε επίσης το βραβείο Liberis Liber των ανεξάρτητων καταλανικών εκδοτικών οίκων και ήταν υποψήφιο για το βραβείο Best Book in Translation του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ. Για το βιβλίο της Λαμπερή μέρα απέσπασε το Βραβείο Διηγήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών.
Έχει γράψει επτά μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και αρκετά παιδικά βιβλία. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες.
Στο θέατρο έχει ανέβει το μυθιστόρημά της Γιατί σκότωσα την καλύτερή μου φίλη (σε σκηνοθεσία Βάσιας Ατταριάν) και το διήγημα Βρες τον (σε σκηνοθεσία Κώστα Αριστόπουλου).
Έχει διδάξει δημιουργική γραφή στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, στο Βρετανικό Συμβούλιο, στην Πύρνα και στο Μουσείο Ηρακλειδών.