ΜΙΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα
Από τη Μικρασιατική Καταστροφή και την Ανταλλαγή, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια:
Ονομάζομαι Ελένη Δεληδημητρίου-Τσακμάκη και μένω στο Μόναχο της Γερμανίας εδώ και 56 χρόνια μαζί με την οικογένειά μου, τον άντρα μου, τα τρία παιδιά μας, τα επτά εγγόνια μας και τα πέντε δισέγγονα μας. Γεννήθηκα στο Ζαγκλιβέρι Θεσσαλονίκης από Πόντιους πρόσφυγες γονείς. Το 1942, τον καιρό του πολέμου και της μεγάλης πείνας πέθανε ο πατέρας μου και η μητέρα μου η Βαρβάρα -χήρα με πέντε παιδιά- δεν είχε τη δυνατότητα να μας θρέψει. Εμένα με έδωσε σε ένα άτεκνο αντρόγυνο για να με μεγαλώσουν. Πήρα μαζί μου μόνο μια πάνινη κούκλα στην αγκαλιά μου. Ήμουν τεσσάρων χρόνων.
Μεγάλωσα στην Κατερίνη με τους θετούς γονείς μου, τον Θανάση και τη Δημητρία, πρόσφυγες κι αυτοί, τουρκόφωνοι από τα παράλια της Μικράς Ασίας.
Τελείωσα το δημοτικό σχολείο και στα δεκαεπτά μου με πάντρεψαν με έναν ανιψιό τους. Το 1961 μεταναστεύσαμε με τον άντρα μου ως εργάτες στη Γερμανία, αφήνοντας πέντε χρόνια τα παιδιά μας στην Ελλάδα στη βιολογική μου μητέρα τη Βαρβάρα, με την οποία εν τω μεταξύ, μετά το γάμο μου, αρχίσαμε να έχουμε και πάλι επαφές.
Σε ηλικία 54 ετών, έχοντας πια απαλλαγεί από τις πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις και την αγωνιώδη αναζήτηση πόρων για την επιβίωση, θέλησα να γράψω για όλα όσα δεν μπορούσα να πω τόσα χρόνια προφορικά. Τα είπα γράφοντάς τα, να ξαλαφρώσω. Πέρα από τα πρώτα δύο αυτοβιογραφικά βιβλία μου, συνέχισα να γράφω γιατί μου άρεσε η λογοτεχνία, βρήκα μια ωραία απασχόληση. Το αποτέλεσμα είναι δεκατρία βιβλία συνολικά και πέντε θεατρικά που παίζονται σποραδικά σε πολλές πόλεις της Γερμανίας.
Στο τελευταίο μου βιβλίο με τίτλο Ηρωίδες χωρίς ηρώο, μιλώ για τη γιαγιά μου και τις δύο μητέρες μου, τη βιολογική και τη θετή. Ανάμεσα στους πρόσφυγες που σώθηκαν στον Διωγμό του 1922 ήταν και η γιαγιά μου η Θανασούλα από το Παπαζλί της Μικράς Ασίας με τα τρία ανήλικα αγόρια της, τον Σπύρο, που αργότερα θα γίνει ο πατέρας μου, τον Παναγιώτη και τον Γιάννη. Η Θανασούλα ήταν μια πολύ δυναμική γυναίκα.
Η Βαρβάρα, η βιολογική μου μητέρα ήταν ορφανή από μητέρα. Ο πατέρας της Ευτύχιος Παναγιωτίδης, χαμένος από χρόνια, έζησε αιχμάλωτος στα διαβόητα Αμελέ Ταμπουρού, τα Τάγματα καταναγκαστικής Εργασίας, στα βάθη της Ανατολίας.
Η Βαρβάρα ζει με τον πατέρα, τη μητριά της και τα τέσσερα ετεροθαλή αδέρφια της μέχρι τα δεκαπέντε της, οπότε γνωρίζει τον Σπύρο, τον γιο της κυρά Θανασούλας και παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα της, φεύγει μαζί του, παντρεύονται και αποκτούν πέντε παιδιά. Το τέταρτο είμαι εγώ. Μετά τον θάνατο του Σπύρου, η μητέρα μου, μην μπορώντας να μας θρέψει μόνη της και με την επιμονή της πεθεράς της, της γιαγιάς μου Θανασούλας, με δίνει σε ηλικία τεσσάρων χρόνων, στον Θανάση και τη Δημητρία.
Η Δημητρία ήταν ορφανή επίσης από μητέρα και η γιαγιά της την έδωσε σε υιοθεσία σε ένα ζευγάρι, στην Κλειώ και τον Γεώργιο Χατζηκωνσταντίνου, έναν μεγαλέμπορο στη Σμύρνη. Όταν η Δημητρία ήταν επτά χρονών, πεθαίνει η Κλειώ και ο πατέρας της ξαναπαντρεύεται μια νεαρή κοπέλα από τα Κούλα, η οποία δεν ήθελε τη Δημητρία και έτσι η Δημητρία θα μεγαλώσει με τους γονείς τής Κλειώς. Σε ηλικία δεκαοχτώ χρόνων την πάντρεψαν με τον αδερφό της μητριάς της, τον Θανάση, που είχε μεγάλη αδυναμία στο αλκοόλ και ήταν ο θετός μου πατέρας.
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας
Ελένη Δεληδημητρίου-Τσακμάκη
Το αυτοβιογραφικό αφήγημα της Ελένης Δεληδημητρίου-Τσακμάκη Ηρωίδες χωρίς ηρώο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλλιγράφος (σελ.: 272, τιμή: 18,00 €).
Σημείωση: οι φωτογραφίες προέρχονται από το βιβλίο Ηρωίδες χωρίς ηρώο και μας παραχωρήθηκαν από τον εκδοτικό οίκο για την παρουσίαση.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος