«Κεσκέκι»: Η Καισαριανή αναβίωσε το έθιμο στην επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής

Για 14η χρονιά το Κέντρο Μικρασιατικού Πολιτισμού και Ανάδειξης της Σύγχρονης Ιστορίας του Δήμου Καισαριανής σε συνεργασία με τον Μικρασιατικό Σύλλογο Καισαριανής τίμησαν την μαύρη επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής πραγματοποιώντας το έθιμο «Κεσκέκι».

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Καισαριανής: “Το πρωί της Τετάρτης 25/9 στα «Ξύλινα» ξεκίνησε η διαδικασία της παρασκευής του παραδοσιακού φαγητού. Με την παρουσία τους κόσμησαν την έναρξη του εθίμου οι μαθητές και εκπαιδευτικοί του 1ου και 2ου Δημοτικού σχολείου Καισαριανής της Ε΄ και ΣΤ΄ τάξης.

Το βράδυ της ίδιας μέρας πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση στην πλατεία 200 ηρώων στο Σκοπευτήριο με τη χορωδία του Μικρασιατικού Συλλόγου υπό τη διεύθυνση της Βιβής Βουτσελά , το χορευτικό του Συλλόγου (χοροδιδάσκαλος Γιάννης Γκούλτας). Ακολούθησε το παραδοσιακό μουσικό σχήμα «ΔΗΘΕΝ».

Ο Δήμαρχος Καισαριανής Χρήστος Βοσκόπουλος τόνισε μεταξύ άλλων: “Και σήμερα αναβιώνοντας το έθιμο, τιμούμε τη μνήμη τους, τα βάσανα που πέρασαν όταν εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, τις θυσίες που έκαναν για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους από το μηδέν, εδώ, στους πρόποδες του Υμηττού, θεμελιώνοντας την πόλη στην οποία ζούμε σήμερα.

Μια πόλη στην οποία οφείλουμε και δεν μας οφείλει.

Οφείλουμε να αναστηλώσουμε ιστορικά κτίρια, να φροντίσουμε τους δημόσιους χώρους, να αναδείξουμε την πολιτιστική κληρονομιά μας.

Οι Μικρασιάτες φημιζόμαστε, για το καλό μας γούστο, για τη γενναιοδωρία και την ανοιχτή μας καρδιά και βέβαια για την κουζίνα μας.

Έθιμα όπως το Κεσκέκι, μπορούν να προσελκύσουν επισκέπτες από όλη την Αθήνα. Να μας επισκεφθούν και να μάθουν περισσότερα για τον πολιτισμό μας, ενώ τρώμε και πίνουμε όλοι μαζί σαν μια μεγάλη οικογένεια.

Άλλωστε και οι πρόγονοί μας, όταν πρωτοήρθαν, συμπεριφέρθηκαν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Συμπαραστάθηκαν ο ένας στη φτώχεια και τον πόνο του άλλου. Βοήθησαν ο ένας τον άλλον να χτίσουν τα σπίτια τους, μοιράστηκαν τα υπάρχοντά τους..

Τηρώντας έθιμα όπως το Κεσκέκι, τιμούμε αυτή την κληρονομιά. Της αλληλοβοήθειας και της συνύπαρξης.

Γιατί τί άλλο είναι το σημερινό τραπέζι παρά μια αφορμή να βρεθούμε όλοι μαζί, να φάμε όλοι μαζί και να συνυπάρξουμε”;