Συνέντευξη στη Δώρα Χειράκη
Ο «Σιμιγδαλένιος» του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου, αφού ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, φέτος παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου.
Η τρυφερή και συγκινητική ιστορία του, που υμνεί τη δύναμη της αγάπης, ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους .
Ο συγγραφέας, Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, μας μιλά για τον ήρωά του, για τη μακρά πορεία του έργου του -το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως «φαινόμενο στο ελληνικό θέατρο»- αλλά και για την 12η έκδοσή του ως βιβλίο που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις της Εστίας.
– Κύριε Αδαμόπουλε τι είναι ο «Σιμιγδαλένιος»;
– Είναι μια αλληγορία για την αγάπη. Ένα καθαρά ποιητικό θεατρικό κείμενο, που φαίνεται πως αρέσει -για διαφορετικούς λόγους- τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους. Οπωσδήποτε, όμως, δεν είναι ένα απλό παιδικό παραμύθι. Ούτε βέβαια είναι έργο ‘παραδοσιακό’, όπως άκουσα κάποτε να λέγεται, τελείως εσφαλμένα. Προφανώς εμπνεύστηκα αρχικά απ’ τον ομώνυμο λαϊκό μύθο. Από ’κει κι ύστερα όμως όλη η εξέλιξη, η καθαρά θεατρική δομή, οι διάφοροι χαρακτήρες και τα μηνύματα είναι εντελώς δικά μου και απευθύνονται κυρίως σε ενηλίκους.
-Δηλαδή δεν είναι παιδικό έργο;
-Σίγουρα όχι. Όσο κι αν αρέσει και σε νεανικό κοινό.
-Πότε το γράψατε;
-Πριν 24 χρόνια. Τον χειμώνα του 1991, μέσα σε τρεις μήνες, όταν δίδασκα σ’ ένα θεατρικό σεμινάριο. Το λέω τώρα και δεν το πιστεύω ούτ’ εγώ ο ίδιος πώς πέρασαν τόσα χρόνια…
-Πώς πέρασαν τόσα πολλά χρόνια μέχρι να φτάσει στη σκηνή του Εθνικού;
-Πάλι καλά! Θα πρέπει, όμως, να πάμε πίσω και να ιχνηλατήσουμε τα βήματά του.
-Τι εννοείτε;
-Την άνοιξη του ’93, λοιπόν, μόλις είχα εκλεγεί Γενικός Γραμματέας του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου. Τότε περίπου μας ήρθε η εισήγηση με τις προτάσεις της Καλλιτεχνικής Επιτροπής για τα έργα της επόμενης σεζόν. Ήταν κι ο «Σιμιγδαλένιος» ανάμεσά τους, που τον είχα υποβάλει ανώνυμα, έξι μήνες πριν, στους εισηγητές δραματολογίου. Προφανώς, ζήτησα να μη συμμετάσχω στη συζήτηση για το έργο μου. Το υποστήριξαν όμως θερμά και το ψήφισαν ομόφωνα τα υπόλοιπα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου κι έτσι ο «Σιμιγδαλένιος» πέρασε στο ρεπερτόριο του Εθνικού για το 1993-94.
-Και δεν παίχτηκε τότε;
-Όχι, όσο κι αν άρεσε πολύ στην Ντόρα Τσάτσου, που ήταν η καλλιτεχνική διευθύντρια τότε και ήθελε ν’ ανεβάσει ένα σύγχρονο ελληνικό έργο, κάνοντας η ίδια τη χορογραφία. Είχε μάλιστα συζητήσει με τον Μίνω Βολανάκη και τον Μάνο Χατζιδάκι, που είχαν απαντήσει κι εκείνοι θετικά, μα δεν έμελλε να παιχτεί ποτέ,γιατί, φευ, άλλαξε η διοίκηση… Έμεινε εκτός, δεν έμεινε όμως ανενεργός. Ήταν πολύ ορεξάτος κι άνοιξε μόνος του περπατησιά, μακριά απ’ το Εθνικό. Και πρώτα-πρώτα έγινε βιβλίο.
-Δεν συμβαίνει συχνά, ένα θεατρικό να γίνει βιβλίο, πριν καν γίνει παράσταση…
-Πράγματι. Ο «Σιμιγδαλένιος» όμως, αν και θεατρικό έργο, είναι κατ’ εξοχήν λογοτεχνικό κείμενο, που ζωντανεύει το ίδιο ευχάριστα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, όσο και πάνω στη σκηνή του θεάτρου. Τον εξέδωσε λοιπόν η ‘Εστία’ τον Δεκέμβρη του 1993.
-Ως λογοτεχνικό κείμενο, χωρίς να έχει παιχτεί στο θέατρο…
-Ακριβώς. «Το νέον νεογνόν της γηραιάς Εστίας», όπως τον έλεγαν τότε. Και χωρίς καμιάν απολύτως διαφήμιση, με τρελούς ρυθμούς, άρχισε να παίζεται παντού, από ’δω κι από ’κει, σ’ όλη τη χώρα κι όχι μόνο. Σα μανιτάρια ξεφύτρωναν κάθε τόσο οι διάφορες παραγωγές, που δεν είχαν καμιά σχέση η μια με την άλλη: ΔΗΠΕΘΕ, Δημοτικά θέατρα, ιδιωτικοί θίασοι, φοιτητές, μαθητές, ερασιτέχνες…
-Πού ακριβώς;
-Βόλος, Χίος, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Καλαμάτα, Γιάννενα, Κεφαλονιά, Καβάλα, Άργος, Βρυξέλλες, Ναύπλιο, Κύπρος, Σητεία, Ιεράπετρα, Μέγαρα, Κόρινθος, Κωνσταντινούπολη, ΚΘΒΕ…
-Τόσες πολλές παραγωγές;
-Ναι. Ούτε κι εγώ καλά-καλά δε θυμάμαι πόσες ακριβώς. Πρέπει να ’ναι εβδομήντα τέσσερις ή εβδομήντα πέντε, εντελώς διαφορετικές παραγωγές, σ’ όλη τη χώρα, χώρια και κάποιες άλλες παράνομες που δεν τις πήρα χαμπάρι.
-Και στην Αθήνα;
-Ούτε συζήτηση πια να παιχτεί στην Αθήνα, μαύρη πέτρα έριξε πίσω του! Αφού δεν είχε ανεβεί στο Εθνικό, δεν ήθελα πια να έχει καμιά σχέση με την Αθήνα.
Στην Αθήνα ο ‘Σιμιγδαλένιος’ συνέχισε να εκδίδεται στην “Εστία”, ενσωματώνοντας κρίσεις και κριτικές διαφόρων επωνύμων κι αποκτώντας ένα επίμετρο μ’ ένα εξαιρετικό κείμενο, που έγραψε ειδικά γι’ αυτόν η Μαργαρίτα Καραπάνου.
-Ως καθαρά λογοτεχνικό κείμενο δηλαδή.
-Βεβαίως. Ως λογοτεχνικό κείμενο άλλωστε, μεταφράστηκε στα αγγλικά κι έγινε ‘Spiceman’. Κι εκδόθηκε. Μετά παίχτηκε στο Wesley College στη Μελβούρνη ως θεατρικό. Μεταφράστηκε και στα Γερμανικά, κι έγινε ‘Lebkuchenmann’.
Με κάλεσαν, μάλιστα, ως visiting professor στο Boğaziçi University στην Πόλη και τον δίδαξα εγώ ο ίδιος στα αγγλικά, σε Τούρκους φοιτητές το 2005.
-Πώς τον αντιμετώπισαν, καθώς βγαίνει μέσα από τη δική μας παράδοση;
-Κανένα πρόβλημα. Άρεσε πολύ. Και μεταφράστηκε τότε και στα τουρκικά κι έγινε ‘Irmikoğlan’. Κι εκδόθηκε κι άρχισε να διαβάζεται και στην Τουρκία. Και ως ‘Irmikoğlan’, πέτυχε κάτι μοναδικό και συγκινητικό πολύ, που μ’ έκανε περήφανο, δεν το κρύβω… Έσπασε ένα ταμπού κι έγινε το μόνο ελληνικό έργο που ανέβηκε ποτέ στο Κρατικό Θέατρο (Şehir Tiyatro) της γείτονος, το 2012, δείχνοντας πως η Τέχνη δεν έχει σύνορα.
-Σημαντική κατάληξη μιας μακράς πορείας…
-Ναι έκανε πολύ μεγάλο ταξίδι ο μικρός ‘Σιμιγδαλένιος’, είδε πολλά και διάφορα. Μέσα κι έξω από τη χώρα. Συνάντησε λογής-λογής ανθρώπους, που όλοι τον αγάπησαν ανυπόκριτα, καθένας απ’ τη δική του μεριά, καθείς με το δικό του τρόπο. Έζησε και ζει πολλά, μα δεν άλλαξε. Δεν άσπρισε, όπως άσπρισα. Δεν έχασε τη ζωντάνια του, τη χαρά της νιότης. Δεν πάλιωσε διόλου, μιλώντας πάντα με τα ίδια λόγια, μουρμουρίζοντας πάντα σκεφτικά:
“…Τ’ είν’ η ζωή
ένα φιλί, μια λύση,
μια ζωντανή ανατολή,
μια μολυβένια δύση…”
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
info
Κεντρική Σκηνή Εθνικού Θεάτρου,
Αγίου Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια
Τελευταία παράσταση: 24/04/2016
Πληροφορίες: 210 5288170 – 210 5288171
Ομαδικές κρατήσεις : 210 5288179
Σχολεία ή παιδικά θεατρικά εργαστήρια : 210 5288178
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος