Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Πριν από λίγες μέρες, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Προσωπικά, επιλέγω όσες ταινίες αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, αυτή να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο. Πάντως, όσο οι κινηματογραφικές αίθουσες θα υποδέχονται πληθώρα φεστιβαλικών ταινιών, θα είμαστε εδώ αν χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουμε κάτι.
Η δημιουργία του Terrence Malick A Hidden Life, με τον August Diehl και τη Valerie Pachner, περιγράφει τη ζωή του Αυστριακού Franz Jägerstätter που αρνήθηκε να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί και αυτό του στοίχισε τη ζωή. Η ταινία έφτασε στο Φεστιβάλ του Τορόντο λίγους μήνες μετά τη βράβευσή του με το «François Chalais».
Ο σκηνοθέτης, που κατά περιόδους έφτασε να απέχει από τη σκηνοθεσία μέχρι και 20 χρόνια, προσπαθεί να ανακτήσει τον χαμένο χρόνο. Στον απόηχο του Χρυσού Φοίνικα για Το δέντρο της ζωής, μέτριες ταινίες διαδέχονται η μία την άλλη: Song to Song, Knight of Cups, To the Wonder. Το Hidden Life είναι σαφέστατα πιο επιμελημένη, ξεχειλωμένη προς τέρψην μιας αυτάρεσκης –άκρως προσεγμένης- φωτογραφίας (Jörg Widmer), σε ένα συμβατικό και αναπαραγόμενο μοντέλο κινηματογράφησης που έχει ταυτίσει τον δημιουργό με τις ταινίες του.
Παγιδευμένος στη φόρμα, ο Malick δυσκολεύεται να πει καθαρά την ιστορία των ηρώων του και καταλήγει η ταινία του να γίνει παράφραση της σπουδαίας φράσης που ακούγεται στο μέσο της: «Ο προδότης είναι χειρότερος από τον εχθρό». Μοναδικός εχθρός του Malick ο εαυτός του και ο χρόνος, που δύσκολα θα ξανακερδηθεί.
Το ερώτημα πάντως που θέτει η ταινία, αν δηλαδή κάποτε θα μάθουμε γιατί έγιναν τότε αυτές οι φρικαλεότητες, δεν θα απαντηθεί και θα αιωρείται σαν ποιητική αδεία ενός σπουδαίου ποιητή που, φτάνοντας στο απόγειο της καριέρας του με το Thin Red Line, αδυνατεί στην ουσία του να εξελιχθεί.
* Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF/Getty Wire Image
Βίντεο: TIFF/ TIFF Talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος