Στα Φεστιβάλ του Κόσμου: Τορόντο 2019
Γράφει ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος
Στις 15 Σεπτεμβρίου, το 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο ολοκλήρωσε τη δεκαήμερη γιορτή της 7ης Τέχνης με την ανακοίνωση των βραβείων. Με αφορμή τις περίπου 40 ταινίες που παρακολούθησα, μοιράζομαι μαζί σας μερικές σκέψεις. Θα ήθελα να σας προκαταβάλω ότι στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ -όπου βλέπεις ακόμα και πέντε ταινίες στη σειρά, κάνεις συνεντεύξεις, ενημερώνεσαι για την επικαιρότητα- ενδέχεται να έχεις αδικήσει κάποια ταινία. Όποιες από αυτές αξίζουν μια δεύτερη ανάγνωση, επιλέγω να την κάνω με την κυκλοφορία τους στη χώρα μας. Οι πρώτες σκέψεις όμως δίνουν ένα στίγμα πιο αυθόρμητο, λιγότερο φιλτραρισμένο και σίγουρα πιο άμεσο.
Άνθρακας ο θησαυρός,
όπως και τα διαμάντια του ουρανού.
Όπως ένα παιδί απογοητεύεται όταν μαθαίνει ότι δεν μπορεί να πιάσει τα αστέρια, έτσι κι εμείς αισθανθήκαμε ότι μας εξαπάτησε, χωρίς να ήταν στις προθέσεις του, το Lucy in the sky – τίτλος εμπνευσμένος από το τραγούδι των Lennon–McCartney Lucy in the sky with diamonds.
Η Lucy (Natalie Portman) έχει όλα τα εχέγγυα για να κάνει ένα ακόμα ταξίδι στο μακρινό διάστημα, όμως, μέσα στη μιζέρια ενός κατά τα άλλα υγιούς γάμου, ερωτεύεται συνεργάτη και τα κάνει γυαλιά καρφιά για να κερδίσει την ευτυχία. Το δικό της χαρτί, η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, θα καεί σε μια αποτυχημένη παρτίδα πάθους.
Στο κινηματογραφικό του σκηνοθετικό ντεμπούτο, ο διάσημος σεναριογράφος Noah Hawley τα κάνει μαντάρα. Προσπαθεί να πει μια απλή ιστορία δύο παράλληλων αφηγηματικών γραμμών, φορτώνοντας τη με κάθε απωθημένο: αλλάζει διαρκώς τα φορμάτ κινηματογράφησης χωρίς κανέναν απολύτως δραματουργικό λόγο, εκθέτει ανεπανόρθωτα τη Natalie Portman -η οποία αγωνιά να βγει αλώβητη από το αλλοπρόσαλλο όραμά του-, και εξαντλεί τους θεατές με την αδικαιολόγητη διάρκειά της (124 λεπτά).
Το δε οικολογικού ενδιαφέροντος μήνυμα (spoiler alert) «από αστροναύτης, μελισσοκόμος», δηλαδή ένας άνθρωπος που θέλει να κατακτήσει περισσότερα από αυτά που του αναλογούν επαναπροσδιορίζει την ύπαρξή του (αναφορά στη θεωρία του Αϊνστάιν ότι η εξάλειψη των μελισσών θα οδηγήσει και στην εξάλειψη του ανθρωπίνου είδους), παραμένει ωραίο και σαφές μόνο ως ιδέα επιβίωσης που εκτοξεύτηκε από το κεφάλι του για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Ανιαρή ή ανίερη, σαφέστατα δεν είναι μια ταινία που απολαμβάνεις στο πλαίσιο ενός φορτωμένου με ταινίες φεστιβάλ (στην περίπτωση μου, είχαν προηγηθεί άλλες τέσσερις την ίδια μέρα).
*Η κριτική της ταινίας γράφτηκε μετά την προβολή του φιλμ στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο.
Φωτογραφίες: TIFF/Getty Wire Images
Βίντεο: TIFF/TIFF Talks
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος