Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου μιλάει στο Πρώτο Πρόγραμμα

[blocktext align=”left”]ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα[/blocktext]

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου μίλησε στην εκπομπή του Πρώτου Προγράμματος “Μπλε σαν πορτοκάλι” και στη Μαίρη Βενέζη για τη νέα έκδοση του βιβλίου του «Άννα τώρα κοιμήσου» (Εκδόσεις Γκοβόστη, 2015) που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 1995 από τις Εκδόσεις “γνώση”.

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Έχει εκδώσει δεκατρία βιβλία ποίησης, έξι αφηγήματα και τέσσερα βιβλία κριτικής-δοκιμίου. Συνδιευθύνει (μαζί με την Τιτίκα Δημητρούλια) το τριμηνιαίο ποιητικό περιοδικό Τα Ποιητικά. Επιμελήθηκε (με τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου) την τετράτομη Ανθολογία Ελληνικής Ποίησης του 20ού αιώνα. Είναι ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Το 2001 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού Διαβάζω για την ποιητική συλλογή Κλεμμένη ιστορία. Το 2009 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (Ίδρυμα Πέτρου Χάρη) για το σύνολο του ποιητικού του έργου, και το 2012 του απονεμήθηκε το Βραβείο Νουβέλας – Διηγήματος του περιοδικού Διαβάζω για το αφήγημά του Νερό.
Έχει συνεργαστεί με τα σημαντικότερα λογοτεχνικά περιοδικά της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, καθώς και με ημερήσιες εφημερίδες δημοσιεύοντας κείμενα κριτικής.
Από το 1977 εργάστηκε ως παραγωγός λόγου στην Ελληνική Ραδιοφωνία και από το 1985 ως σύμβουλος σε θέματα λογοτεχνίας του Ιάκωβου Καμπανέλλη ενώ από το 1990 έως το 2010 διηύθυνε το Τμήμα Λόγου του Τρίτου Προγράμματος.
Σε λίγους μήνες συμπληρώνει 50 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα ελληνικά γράμματα, ενώ το πρώτο του δημοσιευμένο ποίημα χρονολογείται από το 1961 στη Φιλολογική Βραδινή του Μπάμπη Κλάρα.
Ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί από τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Νίκο Τάτση καθώς και από τον Χάρη Κατσιμίχα.

Απόσπασμα από το βιβλίο Άννα τώρα κοιμήσου:

«Εσύ στις δέκα λέξεις που θα πεις οι πέντε έχουν να κάνουν με τη μνήμη», λέει η Φιλιώ απέναντί μου καθισμένη στο τραπέζι εκεί που τρώγαμε κι εγώ κρατούσα κάτω από το τραπέζι αλλά με τρόπο το χαρτί με λίγες λέξεις που ήθελα να πω αλλά δεν τις έστειλα την τελευταία στιγμή, κι ας είχα αποφασίσει να τις στείλω. Γιατί δεν ξέρω τι με κράτησε την τελευταία στιγμή και δεν τις έστειλα, αφού όταν τις έγραφα ήμουν αποφασισμένος ότι ναι, και μάλιστα ξεκίνησα για να τις στείλω αλλά τι μ’ έπιασε και το μετάνιωσα την τελευταία στιγμή, μπορεί αν τις έστελνα ότι «Άννα σε αγαπώ από πάντα όσο ποτέ» να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Και όπως τσαλάκωνα στο χέρι μου με τρόπο κάτω από το τραπέζι το χαρτί τις λέξεις που δεν έστειλα ότι «Άννα σε αγαπώ κ.τ.λ.», ακούω μίλησε η Φιλιώ γιατί κάτι έλεγε σαν να μονολογούσε ότι «ο άνθρωπος» μου λέει «πρέπει να έχει το κουράγιο να ξεφεύγει από τις μνήμες του» κι ότι «ειδαλλιώς»– εγώ κοιτάω με τρόπο κάτω από το τραπέζι το τσαλακωμένο μου χαρτί και τη ρωτάω να συνεχίσει «τι ειδαλλιώς», γιατί σταμάτησε· κι αυτή μου λέει ότι «ειδαλλιώς αν θες να ξέρεις χάνει την επαφή του με το σήμερα», μου λέει. «Τι λες», της λέω τότε εγώ αλλά χαμογελώντας σαν ειρωνικά και με το βλέμμα μου στις λέξεις ότι «Άννα σε αγαπώ κ.τ.λ.», κι εκεί που είναι έτοιμη να συνεχίσει αυτό που άρχισε δεν την αφήνω εγώ να συνεχίσει παρά κοιτάζοντάς την «άκου», της λέω, «αν θες να ξέρεις εκεί που τελειώνουνε οι μνήμες μου αρχίζουν οι δικές σου». Κοιτάζει αυτή σαν παραξενεμένη, δεν κατάλαβε και «μάλιστα» της λέω, «εκεί που οι μνήμες μου τελειώνουν, μπορεί κι ακόμα πιο ύστερα αρχίζουν οι δικές σου». Κοιτάζει αυτή κι εγώ τελειώνοντας «τι να τις κάνω εγώ τις μνήμες σου», μου λέει, «μνήμες και πράσινα άλογα, εγώ το μόνο που έχω σίγουρα δικό μου είναι το σώμα μου κι αυτό δεν έχει μνήμες παρά μόνο επιθυμίες, αλλιώς είναι νεκρό αλλ’ από μνήμες-». Τι κάθεται και λέει τώρα αυτή, τη διακόπτω εγώ από μέσα μου, που εγώ το σώμα μου θυμότανε την Άννα σαν νερό, τι κάθεται και μου αραδιάζει τώρα αυτή, αλλά δεν της μίλησα, της λέω μονάχα ότι «λοιπόν έχεις μεσάνυχτα απ’ αυτά», κι αυτή μου λέει σαν να την πρόσβαλα ότι «γι’ αυτό νομίζω είναι καλύτερα να σταματήσουμε, δεν πρόκειται να καταλήξει πουθενά αυτή η συζήτηση και στο κάτω της γραφής-» − εγώ στο «κάτω της γραφής» κοιτούσα κάτω από το τραπέζι το τσαλακωμένο μου χαρτί ότι «Άννα σε αγαπώ από πάντα όσο ποτέ», μου λέει λοιπόν αυτή ότι «στο κάτω της γραφής εγώ ούτε τα όνειρά μου δεν κατάφερα ποτέ να θυμηθώ. Ξυπνάω και τ’ όνειρο καπνός, ούτ’ ένα πρόσωπο, μία φράση, τίποτα, κενό εντελώς».