ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΜΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Επιμέλεια: Μαρία Σφυρόερα
Θα πρέπει να είμαι ειλικρινής: αυτό είναι ένα βιβλίο που, ως αναγνώστρια, με δυσκολία θα του έριχνα δεύτερη ματιά σε ένα βιβλιοπωλείο. Από τον τίτλο κιόλας, θα θεωρούσα αυτονόητο πως κινείται σε ελαφρώς ροζέ αποχρώσεις, περισσότερο ανάγνωσμα, παρά λογοτεχνία, άρα θα θεωρούσα πως δεν έχω ιδιαίτερο λόγο να ασχοληθώ, δεν θα μου προσφέρει και πολλά το να το διαβάσω…
Ωστόσο, όταν μου πρότειναν να αναλάβω τη μετάφρασή του από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σκέφτηκα «γιατί όχι;». Και, για να κάνω και τη ζωή μου ως μεταφράστριας λίγο πιο εύκολη, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να το διαβάσω tabula rasa, χωρίς παρωπίδες, να προσπαθήσω να το «αξιολογήσω» με κριτήρια πιο αντικειμενικά, και όχι υπό το πρίσμα, συχνά παραμορφωτικό, των προσωπικών μου προτιμήσεων ή/και –πες το, μην ντρέπεσαι– εμμονών.
Ξεκινώ, λοιπόν, να το διαβάζω στα γαλλικά, με καλή διάθεση, αλλά παρούσες προκαταλήψεις – να μην κρυβόμαστε και πίσω από το δάχτυλό μας… Και αναθεωρώ άρδην.
Ανακαλύπτω μια λαμπερή γραφή, ένα λεπτεπίλεπτο, κάποιες φορές οξύ, συχνά ακόμα και μαύρο, χιούμορ, ένα λεξιλόγιο προσεκτικά δουλεμένο, από συγγραφέα που φαίνεται πως αγαπά τη γλώσσα στην οποία γράφει, και δεν αραδιάζει απλώς σε ένα χαρτί λέξεις που ταιριάζουν μεταξύ τους…
Ξαφνικά, λοιπόν, φεύγει από μπροστά μου η κουρτίνα τρία, και ανακαλύπτω, σε αυτήν την έξοχη γραφή, χιλιάδες μεταφραστικές δυσκολίες… Πόσο λάθος είχα κάνει! Είχα στα χέρια μου ένα πολύ ωραίο βιβλίο, και έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να το δικαιώσω και στα ελληνικά. Ελπίζω ειλικρινά να το κατάφερα.
Όμως, αρκετά με τα τεχνικά! Ας πάμε λίγο στο περιεχόμενο: η Πωλίν, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου της Grimaldi, είναι μια νέα γυναίκα που βιώνει το σοκ ενός διαζυγίου. Τίποτα το πρωτότυπο ως εδώ… ο Μπεν είναι ένας φαινομενικά βλαξ σύζυγος που θέλει, ακατανόητα για τον αναγνώστη, να λήξει τον γάμο του και να παρατήσει μια σύζυγο που εμφανώς τον λατρεύει, διατηρώντας, ωστόσο, επαφή με τον 4χρονο γιο του. Ξεκινώντας την ανάγνωση, μάλλον θα εκνευριστείς, όπως κι εγώ. Γιατί αυτός αποφάσισε να φύγει; Εφόσον δεν υπάρχει τρίτο πρόσωπο, δεν βγάζει νόημα… Αλλά και εκείνη, βρε παιδί μου… μήπως το παρακάνει με την επιμονή της;
Κάποια στιγμή, κι ενώ ο οριστικός χωρισμός πλησιάζει ακάθεκτος, της έρχεται μια ιδέα: από τις διακοπές της, ξεκινά να του στείλει γράμματα με όλα τα στιγμιότυπα της κοινής τους ζωής, από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν, τα οποία θεωρεί πολύτιμα και μοναδικά. Κι αν, μετά από όλα αυτά, εκείνος εξακολουθεί να θέλει διαζύγιο, θα του το δώσει.
Παρακολουθείς, λοιπόν, την καθημερινότητα της Πωλίν, τις δύσκολες σχέσεις με τους γονείς και τα αδέρφια της, τις συνεδρίες με τον σοφό ψυχολόγο της, την άρνηση και τις συνειδητοποιήσεις της, και, εμβόλιμα, την ιστορία του γάμου της, όπως την περιγράφει η ίδια. Μόνο που κάποια στιγμή, αρχίζει και ο Μπεν να στέλνει γράμματα, με περιστατικά που η Πωλίν έχει −πολύ βολικά για τη δική της εκδοχή της ιστορίας− αφήσει απέξω. Και εκεί αρχίζει να ξεδιπλώνεται η ιστορία τους όπως τη βίωσε ο Μπεν, η δική του πραγματικότητα…
Το βιβλίο δεν είναι ροζ. Κάποιες στιγμές, μάλιστα, θα έλεγα πως προσεγγίζει το μαύρο. Ωστόσο, οι πολύ έντονες εναλλαγές διάθεσης που προκαλεί στον αναγνώστη του, χωρίς φτήνια, χωρίς επίκληση στο εύκολο συναίσθημα, το μετατρέπουν σε ένα βιβλίο που θα πάρεις μαζί σου για κάμποσο καιρό μετά.
Σε αφήνω να το σκεφτείς, με μια φράση από το βιβλίο:
Επειδή κάτι δεν τελειώνει όπως θέλουμε, δεν σημαίνει πως έχει κακό τέλος.
Με εκτίμηση,
Χαριτωμένη Βόντα
Το μυθιστόρημα της Virginie Grimaldi (Βιρζινί Γκριμαλντί) με τίτλο Το άρωμα της ευτυχίας είναι πιο δυνατό κάτω από τη βροχή κυκλοφορεί, σε μετάφραση της Χαριτωμένης Βόντα, από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα (σελ.: 414, τιμή: €15,90).
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η Virginie Grimaldi (Βιρζινί Γκριμαλντί) γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή του Μπορντό και έγραψε το πρώτο της μυθιστόρημα σε ηλικία οκτώ ετών. Είναι συγγραφέας δύο μπεστ σέλερ (Le premier jour du reste de ma vie, LGF, 2016, και Tu comprendras quand tu seras plus grande, Fayard, 2016, LGF, 2017), τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχουν γοητεύσει εκατοντάδες χιλιάδες αναγνώστες.
Προσωπική ιστοσελίδα: http://virginiegrimaldi.com/
photo credit: Guillaume-Bonnaud
Η συγγραφέας, όπως έγραψε η Aurélie Féris-Perrin (La Provence), «έχει την τέχνη και τον τρόπο να μιλάει για όλα τα μικρά πράγματα που γεμίζουν τη ζωή, τα συναισθήματα και τις αισθήσεις μας, τα οποία δεν εκφράζουμε πάντοτε ανοιχτά και δημόσια».
Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΡΙΑ
Η Χαριτωμένη Βόντα γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται ως δημοσιογράφος, μεταφράστρια, δημιουργός περιεχομένου (content – brand story creation), marketing consultant, proof reader και επιμελήτρια κειμένων. Μιλά άπταιστα αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, και λίγα ρωσικά και ισπανικά. Συνεργάζεται ως beauty director με το δίγλωσσο e-magazine The Code (www.thecodemag.com) και με διάφορα brands ως δημιουργός περιεχομένου. Είναι “επαγγελματίας” αναγνώστρια και γράφει για τη ζωή μέσα από τα μάτια μιας beauty editor στο blog της www.beautyworkshop.gr.
Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο:
Λένε πως ο χρόνος µαλακώνει τον πόνο. Για µένα πάντως ισχύει το αντίθετο. Μου πήρε αρκετό χρόνο για να γίνω χάλια. Στην αρχή δεν είχα καµιά αµφιβολία: ο Μπεν θα γύριζε πίσω. Ήταν ένα τροµερό λάθος, δεν σκεφτόταν πραγµατικά τι έλεγε, θα το συνειδητοποιούσε και µαζί θα γελούσαµε πολύ µε όλο αυτό το σκηνικό. Εκείνος περισσότερο από εµένα.
Μετά ήρθε ο θυµός. Α, ώστε θέλεις να παίξεις αυτό το παιχνιδάκι; Νοµίζεις πως σε χρειάζοµαι; Για δες, αγοράκι µου, δες πόσο καλά είµαι, δες πώς συνεχίζω να ζω σαν να µην έχει αλλάξει τίποτα. Ήµουν τόσο πειστική που το είχα πιστέψει κι εγώ η ίδια. Το να ζω χωρίςεκείνον ήταν απογοητευτικά εύκολο, όσοι δεν έχουν ξεπεράσει µια ερωτική απογοήτευση είναι πολύ ευάλωτοι. Δεν θα άφηνα έναν άντρα να βάλει τέλος στην ευτυχία µου.
Αυτή η σταθερότητα άρχισε σταδιακά να καταρρέει. Λίγο µια επιθυµία να µείνω στο κρεβάτι, λίγο µια απροσδόκητη ενόχληση, λίγο κάποια δάκρυα χωρίς λόγο και κρίσεις πανικού… Σιγά σιγά, το σώµα µου γέµισε από κενό. Η χαρά εγκατέλειψε το πλοίο, η επιθυµία την κοπάνησε, η ελπίδα διέφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Ζω επειδή πρέπει, υπάρχω από κεκτηµένη ταχύτητα. Βρίσκοµαι κλεισµένη µέσα σε ένα περιτύλιγµα που µου µοιάζει.
Ο κόσµος µε συγχαίρει που δεν βούλιαξα, που παρέµεινα στην επιφάνεια παρά την καταιγίδα. Όλοι µε θεωρούν γενναία. Είµαι το εντελώς αντίθετο. Εάν παλεύω, είναι γιατί φοβάµαι. Γιατί ξέρω πως αν σταµατήσω να βαδίζω, θα πάω κατευθείαν στον πάτο.
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος