“Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού” – Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξανδρο Αδαμόπουλο  

Συνέντευξη στη Δώρα Χειράκη

Μ’ ένα νέο βιβλίο ειδικά γραμμένο για παιδιά, που μόλις εκδόθηκε και κυκλοφορεί, με τίτλο “Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού” (εκδ. Κάκτος), επανέρχεται ο συγγραφέας Αλέξανδρος Αδαμόπουλος.

“Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού” – Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξανδρο Αδαμόπουλο  

-Κύριε Αδαμόπουλε, τι είναι ο “Ίναχος”;

Είναι ένα μικρό βιβλίο, καμιά πενηνταριά σελίδες μόνο, γραμμένο σε μικτό ύφος -σε πρόζα και σε στίχους- που διαβάζεται εύκολα κι ευχάριστα από μικρούς και μεγάλους ως κείμενο, αλλά μπορεί συνάμα ν’ ανέβει στη σκηνή και να γίνει μια θεατρική παράσταση.

-Τονίζετε ιδιαίτερα ότι είναι γραμμένο για παιδιά. Γιατί αυτό;

Για μένα, το λεγόμενο παιδικό θέατρο δεν έχει και μεγάλη σχέση μ’ αυτά που σερβίρονται στα παιδιά τις περισσότερες φορές, όπου βλέπουμε κάποιους ενηλίκους απλώς να παιδιαρίζουν γκροτέσκα, με διάφορα ανόητα θέματα τραβηγμένα απ’ τα μαλλιά, προσπαθώντας να γίνουν αρεστοί στον παιδόκοσμο, που μέσω πολλών και διαφόρων χειρισμών -εκεί είναι όλο το ζουμί- κάνει ουρές στα ταμεία. Αυτό δεν το θεωρώ σωστό. Διότι, έτσι, μπορεί να πάνε δεκάδες, εκατοντάδες μαθητές -σχολεία ολόκληρα καμιά φορά- και να δουν μια παράσταση, που με άλλες συνθήκες δεν θα έπρεπε να τη δει ούτε ένας. Μιλώντας τώρα για “παιδικό” θέατρο λοιπόν -πέρα από κάποιες, ελάχιστες, έντιμες παραστάσεις για παιδιά- αυτό που με ενδιαφέρει είναι κυρίως κάτι που φτιάχνεται από παιδιά· με σωστή καθοδήγηση βεβαίως.

-Προφανώς εννοείτε ότι ο ρόλος των ενηλίκων είναι σημαντικός…

Φυσικά και είναι πολύ σημαντικός, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το ουσιώδες όμως είναι να δώσουμε στα παιδιά τη δυνατότητα -με την κατάλληλη καθοδήγηση, το ξαναλέω- να μπουν μέσα σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο, να αυτενεργήσουν, να νιώσουνε πως συμμετέχουν δημιουργώντας κάτι που τους αφορά και τους αρέσει και τελικά συμβάλλουν όλα μαζί ώστε να λάβει σάρκα και οστά το έργο.

-Ο “Ίναχος” τι σχέση έχει με όλα αυτά;

Μα ο ‘Ίναχος’, όπως το εξηγώ με λεπτομέρειες στον πρόλογο του βιβλίου, έτσι φτιάχτηκε απ’ αρχής. Δεν είχα ποτέ μου, ούτε έχω, καμιά σχέση με θεατρικούς παραγωγούς, θιάσους, αιθουσάρχες. Ούτε είχα ποτέ μου καμιά φιλοδοξία να παραστήσω τον δήθεν ειδικό για το παιδικό θέατρο ή το θεατρικό παιχνίδι. Μου ζητήθηκε απλώς να φτιάξω ένα πολύ συγκεκριμένο θεατρικό έργο για παιδιά.

-Για παιδιά ή με παιδιά;

Με παιδιά!

-Πώς έγινε αυτό;

Έγινε μέσα στο πλαίσιο ενός διεθνούς ευρωπαϊκού φεστιβάλ παιδικού θεάτρου, με θέμα τα ποτάμια της Ευρώπης. Ο Ίναχος, στο βιβλίο, είναι ποτάμι του Άργους και μάλιστα πανάρχαιο. Ποτάμι όμως που έχει μια πολύ μεγάλη ιδιαιτερότητα, καθώς το καταράστηκε ο ίδιος ο Ποσειδώνας, να… μην έχει νερό! Οπότε αυτό μού έλυσε τα χέρια, γιατί δεν υπήρχε καμιά ανάγκη να έχει ο Ίναχός μου ναζιάρες γόνδολες, ούτε παλάτια, πούδρες και αρώματα, ούτε γέφυρες για ρομαντικούς περιπάτους, ούτε να παριστάνει τον ωραίο γαλάζιο Ίναχο και να χορεύει βαλς. Αρκούσε, από εκεί που βρίσκεται, να βλέπει ιστορία. Από ιστορία άλλο τίποτα: Μυκηναίοι, Λακεδαιμόνιοι, Αθηναίοι, Μακεδόνες…

“Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού” – Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξανδρο Αδαμόπουλο  

-Αναφέρεστε στην ελληνική ιστορία;

Ακριβώς. Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Γότθοι, Σλάβοι, Φράγκοι, Τούρκοι… Όλοι  δίνουν το “παρών” κάνοντας ένα πέρασμα απ’ την αργολική πεδιάδα. Λέει καθένας την ατάκα του και κάνει τα δικά του, αφήνοντας κάποιο χαρακτηριστικό, πολύ δικό του στίγμα. Και τι δεν έχει δει ο δυστυχής ο Ίναχος μέσα σε τόσους αιώνες… Να λοιπόν και οι διάφοροι ρόλοι  του έργου.

-Δώστε μας μια εικόνα της θεατρικής διάστασης του βιβλίου…

Εδώ μπαίνουμε πια στο καθαρά τεχνικό κομμάτι της δημιουργίας, που ήταν κυρίως αυτό που με ενδιέφερε: Πώς δηλαδή, έχοντας να κάνεις με μια τάξη μικρών παιδιών, ας πούμε δώδεκα χρόνων πάνω-κάτω, με απλές σύντομες ατάκες, με διαρκή κίνηση, με συνεχείς εναλλαγές και με εμβόλιμα σχόλια που προχωρούν την αφήγηση, μα είναι συνάμα και υποδόριες σκηνοθετικές οδηγίες εντός κειμένου, μπορείς να κρατήσεις ζωντανό το ενδιαφέρον της παιδικής αυτής θεατρικής ομάδας. Πώς μπορείς να την ξυπνήσεις, να τη ζωντανέψεις, να την κάνεις να δεθεί, να δοθεί, ν’ αυτενεργήσει και βγάζοντας κάθε παιδί ό,τι καλύτερο έχει μέσα του, να λειτουργήσει συνολικά μαζί με τ’ άλλα τα παιδιά και τελικά να δημιουργηθεί ένα πλήρες θεατρικό αποτέλεσμα.“Ίναχος, ο γιος του Ωκεανού” – Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέξανδρο Αδαμόπουλο  

Υπό την προϋπόθεση, φυσικά, πως συντονίζει σωστά κάποιος ενήλικος, που ξέρει τι του γίνεται κι αγαπάει αυτό που κάνει. Αυτό μην το ξεχνάμε ποτέ: Γιατί προφανώς, μια ομάδα 15-20 παιδιών -μπορεί και πάρα πάνω- δεν είναι δυνατό να κινηθεί και να συντονιστεί μόνη της. Φυσικά πολύ σημαντικός είναι και ο ρόλος του δασκάλου, αυτό ισχύει πάντα, κι εδώ ακόμα πάρα πάνω. Το ενδιαφέρον είναι πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, έτσι όπως είναι δομημένο όλο το έργο, δίνεται τεράστιο περιθώριο σε όλη την παιδική ομάδα χωρίς καμιάν εξαίρεση, να βουτήξει για τα καλά μες στα βαθιά νερά και να δοκιμάσει τις δεξιότητες και τις δυνατότητές της, αν ο δάσκαλος -ο θεατρολόγος, ο παιδαγωγός, όπως θέλετε πείτε τον- είναι σωστός: στην ηθοποιία, στη σκηνογραφία, στη μουσική, στον χορό, παντού.

-Το έχετε δει να λειτουργεί επί σκηνής;

Ναι, δύο φορές. Την πρώτη φορά που το ανέβασα εγώ ο ίδιος έμεινα πολύ ευχαριστημένος, νομίζω το ίδιο ευχαριστημένα έμειναν και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν. Δεν θα σταθώ όμως εκεί, γιατί μπορεί ίσως να μην είμαι όσο αντικειμενικός θα ’θελα να ’μαι. Τη δεύτερη φορά, δεν συμμετείχα διόλου σε όλη τη διαδικασία. Παρακολουθούσα όμως από κοντά, ήμουν ενήμερος και πήγα και είδα την πρεμιέρα του έργου: Στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη της Ιεράπετρας, με το χοροθέατρο της Νίκης Παπαδάκη. Ήταν μια άρτια παράσταση που άρεσε κι έκανε αίσθηση. Εκείνο που εμένα μου άρεσε πάνω απ’ όλα, και ήταν γενική διαπίστωση όλων, ήταν πως έβλεπες μιαν αίθουσα γεμάτη με πολλούς ενηλίκους, γονείς μαζί με τα παιδιά τους, να κάθονται και να παρακολουθούν επί σκηνής μια ομάδα με καμιά εικοσαριά μπόμπιρες, από εφτά έως δώδεκα χρόνων -εντελώς λυμένοι κι ακομπλεξάριστοι όλοι τους- να ξεσαλώνουν ελεύθερα μα και πολύ συνειδητά και να προσφέρουν αληθινή ψυχαγωγία στο κοινό, ξέροντας πολύ καλά τι κάνουν. Αυτό ναι, είναι παιδικό θέατρο.

-Και η τωρινή έκδοση, ως βιβλίο;

Είναι μια ευτυχής συγκυρία, διότι με τον Κάκτο έχω μακροχρόνια φιλική σχέση, λόγω της σειράς της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που εκδίδει, η οποία είναι για μένα καθημερινή τροφή μου. Συνεπώς, μ’ αρέσει πολύ που ο Ίναχος εκδόθηκε εκεί, και ελπίζω να γίνει αφορμή ν’ ανοίξει ένας δημιουργικός διάλογος για το παιδικό θέατρο γενικά και για τη διδασκαλία του στα σχολεία ειδικότερα.

– Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ ευχαριστώ και χαίρομαι ιδιαίτερα που πρώτη η ΕΡΤ παρουσιάζει το βιβλίο αυτό.

Όλες οι Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο,  στο ertnews.gr
Διάβασε όλες τις ειδήσεις μας στο Google
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
Προσοχή! Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των πληροφοριών του παραπάνω άρθρου (όχι αυτολεξεί) ή μέρους αυτών μόνο αν:
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος