Ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε το 1928 στην Αθήνα, σε εύπορη οικογένεια, αγαπούσε τα βιβλία και την ξιφασκία. Σε ηλικία 15 ετών έγινε μέλος της εθνικής ομάδας ξιφασκίας και μόλις έγινε 16 αποφάσισε ότι θέλει να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού και έτσι μπήκε στη Σχολή Δοκίμων. Τελικά έδωσε εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος και αφορμή για αυτή την αλλαγή πλεύσης ήταν μια παράσταση του Κάρολου Κουν
Ο Αλεξανδράκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι στις 9 Ιουλίου 1949 στο έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια» κερδίζοντας τις εντυπώσεις τόσο του κοινού όσο και των κριτικών. Την ίδια χρονιά θα παίξει και στην πρώτη του κινηματογραφική ταινία «Δύο κόσμοι», σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης καθιερώθηκε γρήγορα ως μεγάλος ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αλλά και ως αγαπημένος του γυναικείου κοινού.
Ο Αλεξανδράκης πρωταγωνίστησε δίπλα σε μερικές από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Τζένη Καρέζη, η Μάρω Κοντού, η Ζωή Λάσκαρη και έπαιξε σε πάνω από 75 κινηματογραφικές ταινίες και εδώ αναφέρουμε μερικές μόνο από αυτές: «Ο βαφτιστικός», «Στέλλα», «Το νησί των γενναίων», «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», «Όμορφες μέρες», «Η κόμισσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», «Τα παιδιά της Χελιδόνας». Παράλληλα και για περισσότερο από 35 χρόνια εργάστηκε ως θιασάρχης, σκηνοθέτησε θεατρικές παραστάσεις αλλά και κινηματογραφικές ταινίες με γνωστότερη τη «Συνοικία το όνειρο» (1961), που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η λογοκρισία της εποχής καθυστέρησε την προβολή της. Στο θέατρο οι ερμηνείες του σε παραστάσεις όπως «Παράξενο Ιντερμέτζο», «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», «Ήταν όλοι τους παιδιά μου», «Μαντάμ Μπάτερφλαΐ», «Η γυναίκα με τα μαύρα», «Τέσσερα δωμάτια με κήπο», «Έγκλημα και τιμωρία», «Τα μεγάλα χρόνια» και «Ο γλάρος», άφησαν εποχή, ενώ εμφανίστηκε και σε πολλές τηλεοπτικές σειρές από τις οποίες ξεχωρίζουν οι «Παράξενος Ταξιδιώτης», «Γιούγκερμαν» και «Μυστικοί Αρραβώνες». Ο Αλέκος Αλεξανδράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Νοεμβρίου του 2005.
Το Αρχείο της ΕΡΤ με αφορμή την επέτειο από το θάνατο του αγαπημένου ηθοποιού παρουσιάζει την εκπομπή:
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ
(video)
Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς «Νυχτερινός Επισκέπτης» ο Άρης Σκιαδόπουλος συνομιλεί με τον ηθοποιό Αλέκο Αλεξανδράκη. Ο ίδιος μιλάει για το ξεκίνημα της καριέρας του στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και την αρχή της ενασχόλησής του με τον κινηματογράφο. Εξηγεί ότι δεν σκόπευε να ασχοληθεί με το θέατρο, ως παιδί μάλλον το απέφευγε, ενώ λάτρευε τον κινηματογράφο, ιδίως τις ξένες ταινίες, διάβαζε μελετούσε για τα έργα και τους σκηνοθέτες και ήθελε να σπουδάσει στις ΗΠΑ και συγκεκριμένα στο Λος Άντζελες. Νωρίτερα στα 16 του πέρασε στη Σχολή Δοκίμων αλλά δεν πήγε να καταταγεί επειδή είχε ενθουσιαστεί με τον κινηματογράφο, τελικά φοίτησε στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και δεν έφυγε ποτέ για την Αμερική. Θυμάται τον τρόπο με τον οποίο τον βοήθησε ο Δημήτρης Χορν να απελευθερωθεί υποκριτικά και εξηγεί ότι δεν έχει κρατήσει φωτογραφικό αρχείο από την καλλιτεχνική του πορεία γιατί πιστεύει στο τώρα και δεν τον ενδιέφερε ποτέ το πριν, δεν αναπολούσε ποτέ. Ο Αλεξανδράκης ομολογεί ότι αντιμετωπίζει με μεγαλύτερη αγάπη τη δουλειά του στο θέατρο σε σχέση με εκείνη στον κινηματογράφο. Οι κινηματογραφικές ταινίες ήταν πρωτίστως ο τρόπος με τον οποίο μπορούσε να υποστηρίζει την θεατρική του πορεία, ενώ μιλάει και για τις δυσκολίες της θεατρικής παραγωγής. Θεωρεί ότι θα έπρεπε οι κινηματογραφικοί ηθοποιοί να είναι εξίσου καλοί και στο θέατρο, κάτι που δεν ισχύει πάντα. Στο θέατρο δεν υπάρχει η υποστήριξη που έχουν οι ηθοποιοί στον κινηματογράφο. Από τις ταινίες στις οποίες εμφανίστηκε ξεχωρίζει κυρίως αυτές με την Τζένη Καρέζη, αλλά και τη Ζωή Λάσκαρη και την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ως προς τη θεατρική του πορεία νιώθει ότι έχει δοκιμάσει όλα όσα ήθελε.
Μιλάει και για την ένταξή του στην Αριστερά, στην ΕΠΟΝ, νεαρός ακόμα κατά τη διάρκεια της Κατοχής, και για τους συντρόφους του από εκείνες τις ημέρες, ενώ μιλάει και για τη φυγή του στο βουνό με τους αντάρτες λίγο πριν την απελευθέρωση όταν ο διευθυντής του σχολείου του τον ενημέρωσε ότι θα τον έπιαναν οι Γερμανοί. Θυμάται επίσης τη συμμετοχή του στην πορεία Ειρήνης των Λαμπράκηδων, την ένταση εκείνων των χρόνων και τις απογοητεύσεις που ακολούθησαν. Αναφέρεται στην αγανάκτηση που ένιωθε συχνά με το δεξιό πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα μεταπολεμικά αλλά και στην απογοήτευση που ένιωθε με τη συνολική πορεία της Αριστεράς μέσα στο πέρασμα των χρόνων.
Ο Αλέκος Αλεξανδράκης περιγράφει την ιστορία γύρω από τη δημιουργία της ταινίας «Συνοικία το όνειρο» (1961) που σκηνοθέτησε ο ίδιος και για την οποία έκανε και την παραγωγή και εξηγεί το μεγάλο οικονομικό κόστος της σε βαθμό που αναγκάστηκε να την πουλήσει. Επίσης μιλάει για τα σημεία που κόπηκαν στην λογοκρισία και εξηγεί ότι η έμπνευση για τη «Συνοικία το Όνειρο» ήταν οι ταινίες του ιταλικού νεορρεαλισμού, ενώ αναφέρεται με συγκίνηση στη σχέση φιλίας που είχε με τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη ο οποίος έγραψε και το σενάριο για την ταινία.
Αναφέρεται επίσης στην πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο στην παράσταση «Φθινοπωρινή Παλίρροια» (1949) με το θίασο της Κατερίνας Ανδρεάδη, και θυμάται με λεπτομέρειες πώς πήρε το συγκεκριμένο ρόλο. Περιγράφει την πρώτη φορά που έπαιξε τραγωδία την Επίδαυρο, τον «Ιππόλυτο» με το Εθνικό Θέατρο, τον δισταγμό και την άρνηση του να παίξει στην αρχή, ενώ σχολιάζει και την πρόσφατη συμμετοχή του στην παράσταση του «Θείου Βάνια» και στην ερμηνεία του χαρακτήρα του Σερεμπιάκοφ.
Προβάλλονται πλάνα με σκηνές από κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο Αλέκος Αλεξανδράκης όπως «Η Ψεύτρα», «Βρώμικη Πόλη», «Συνοικία το όνειρο», «Οι κυρίες της αυλής», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» και φωτογραφικό υλικό.
Σκηνοθεσία: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΚΑΒΙΑΣ
Παρουσιαστής: ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Έτος παραγωγής: 1996
Δείτε περισσότερα εδώ: https://www.ert.gr/archeio/