Η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουλίου 1996. Το υποκριτικό της ταλέντο διακρίθηκε από τα παιδικά της ακόμη χρόνια, ενώ η ίδια υπήρξε από τα μεγαλύτερα κινηματογραφικά είδωλα που γνώρισε ποτέ η χώρα μας. Σημαντική ήταν η πορεία της και στο θέατρο. Ως θιασάρχισα ανέβασε μεγάλες παραγωγές και πολλές από τις παραστάσεις υπήρξαν τεράστιες εμπορικές επιτυχίες, «Καμπαρέ», «Εβίτα», «Ωραία μου κυρία», «Πέπσι», ενώ πολεμήθηκε σκληρά και από συναδέλφους της, για κάποιες από τις επιλογές της, «Λυσιστράτη», «Αντιγόνη», «Η κυρία με τις καμέλιες». Η θεατρική της παρουσία έκλεισε το 1996 με το έργο «Η Μελωδία της Ευτυχίας» των Ρότζερς και Χάμερσταϊν, όπου έπαιζε το ρόλο της Μαρίας.
Δείτε από το Αρχείο της ΕΡΤ την εκπομπή “Διάλογοι” στην οποία ο Νίκος Δήμου συνδιαλέγεται ‘πρόσωπο με πρόσωπο’ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη το 1986, προσφέροντας στους θεατές μια ενδιαφέρουσα συζήτηση έξω από τα τηλεοπτικά “κλισέ”.
ΔΙΑΛΟΓΟΙ με τον Νίκο Δήμου
ΑΛΙΚΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ
Σειρά εκπομπών λόγου του Νίκου Δήμου στην ΕΡΤ-2 με προσκεκλημένους, προσωπικότητες από τον πολιτικό, πνευματικό και καλλιτεχνικό χώρο. Βασικά χαρακτηριστικά, ο απροσχεδίαστος πρόσωπο με πρόσωπο διάλογος και το άκρως απέριττο σκηνικό. Καλεσμένη στο επεισόδιο αυτό είναι η ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Το πρώτο μέρος της συζήτησης αφορά στο φαινόμενο του “σταρ” και στο σχολιασμό της έννοιας, έννοια για την οποία η Αλίκη Βουγιουκλάκη καταθέτει την προσωπική της εμπειρία. Η ηθοποιός εξομολογείται πώς αντιμετωπίζει τη μεγάλη αποδοχή στο πρόσωπό της από τον κόσμο και ερμηνεύει την ειδωλοποίησή της ως αποτέλεσμα των ιστορικών και των κοινωνικών συνθηκών στην Ελλάδα. Η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τον τρόπο κατάκτησης του τίτλου της σταρ και τον τύπο του ειδώλου που φέρει, σε σχέση με την ψυχολογία του ελληνικού λαού και τα ινδάλματα των νεοελλήνων που η Α. Βουγιουκλάκη ενσάρκωσε. Η ίδια αιτιολογεί την επιλογή της να γίνει ηθοποιός, μιλά για τη σχέση της με το θέατρο, και εκφράζει τη δυσαρέσκειά της για τις αντιδράσεις που δέχτηκε ερμηνεύοντας ρόλους «κόντρα» στην τυποποιημένη εικόνα της, όπως εκείνον της Λυσιστράτης.
Στη συνέχεια, ανιχνεύεται το πρόβλημα του προσώπου του ηθοποιού όταν ταυτίζεται με ρόλους και μάλιστα τους οικειοποιείται. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη επιχειρεί να ερμηνεύσει τη διττή της ιδιότητα που προκύπτει από τις ερμηνείες των ρόλων που υποδύεται αλλά και αυτή του παρατηρητή, ενώ τονίζει χαρακτηριστικά πως η λύτρωση του ηθοποιού πραγματοποιείται όταν προκύπτει η συμφωνία κοινού και κριτικής όπως χαρακτηριστικά συνέβη με την ερμηνεία της στο ρόλο της Φιλουμένας στην παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο» που ανέβηκε εκείνη την περίοδο στο θέατρο Αλίκη, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, για την οποία δέχθηκε αποθεωτικές κριτικές. Αναφέρεται άλλωστε στην τόλμη της να υποδύεται ρόλους μη δοκιμασμένους και λιγότερο γνωστούς από αυτούς με τους οποίους την έχει ταυτίσει το κοινό της.
Στο τελευταίο μέρος της συζήτησης, η θεατρίνα Αλίκη Βουγιουκλάκη υπογραμμίζει πως είναι κυρίως ηθοποιός του θεάτρου και μιλά για το λειτούργημα που οφείλει να ασκεί ο ηθοποιός μέσα από την τέχνη του, συγκρίνοντας τις νέες γενιές με τους ηθοποιούς της γενιάς της. Από την ιδιότητά της ως θιασάρχη, αναφέρεται στις συνθήκες του ελεύθερου θεάτρου στην Ελλάδα, στις οικονομικές δυσχέρειες που αντιμετωπίζει και στις ευθύνες της Πολιτείας.
Σκηνοθετική επιμέλεια: Αντώνης Τέμπος
Έτος παραγωγής: 1986
Δείτε περισσότερα στο archive.ert.gr