Η τραγουδίστρια Δανάη, «το αηδόνι του Αττίκ» όπως την αποκαλούσαν, έφυγε από τη ζωή στις 18 Ιανουαρίου 2009, με μία παρουσία σχεδόν πενήντα ετών στο χώρο της μουσικής και ειδικά το ελαφρό τραγούδι, ερμηνεύοντας έργα των σημαντικότερων συνθετών της εποχής της. Η Δανάη Στρατηγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1911 και μεγάλωσε στη Γαλλία από την οποία επέστρεψε το 1923. Παράλληλα με τις σπουδές της στις πολιτικές επιστήμες και στη γαλλική ακαδημία, ασχολήθηκε με το τραγούδι, σπούδασε ορθοφωνία και φωνητική μουσική και από τα μέσα της δεκαετίας του ’30 ξεκίνησε να τραγουδάει στη Μάντρα του Αττίκ και ξεχώρισε με τις ερμηνείες της σε συνθέσεις του Αττίκ, του Χρήστου Χαιρόπουλου και του Κώστα Γιαννίδη. Κατά τη διάρκεια της κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση για την οποία φυλακίστηκε. Μετά τον πόλεμο δίδαξε φωνητική και κατά την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών δίδαξε στην έδρα Ελληνικής λαογραφίας στο πανεπιστήμιο του Σαντιάγο στη Χιλή. Η Δανάη Στρατηγοπούλου υπήρξε ακόμη συγγραφέας, ποιήτρια και δημοσιογράφος ενώ ασχολήθηκε και με μεταφράσεις, όπως με τη μετάφραση του ποιητικού έργου του νομπελίστα ποιητή Πάμπλο Νερούδα στα ελληνικά, από το οποίο ξεχωρίζει το «Κάντο Χενεράλ (Canto General)». Το Αρχείο της ΕΡΤ, παρουσιάζει για την επέτειο 15 ετών από το θάνατο της Δανάης Στρατηγοπούλου την εκπομπή:
ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ
ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ
Παρακολουθούμε μια συνέντευξη της Δανάης Στρατηγοπούλου στον Σπύρο Βέργο με τον οποίο μιλάει για τις αναμνήσεις και εξηγεί ότι δεν θυμάται τα δυσάρεστα, ενώ για τη ζωή της λέει ότι ήταν ευχάριστη και υπογραμμίζει την επιλογή της να κοιτάει προς το μέλλον. Σχετικά με τα μελλοντικά της σχέδια και τις καλλιτεχνικές τις δραστηριότητες αναφέρεται σε ένα δίσκο που ετοιμάζει με τον Μίμη Πλέσσα πάνω σε ανέκδοτα τραγούδια του Αττίκ. Για το στιχουργικό της έργο και τη μουσική της εξηγεί την προσπάθεια που κατέβαλε να μεταφέρει τα τραγούδια της με έναν απλό και όμορφο τρόπο στο κοινό και την αμοιβαία αγάπη που τη συνδέει με το κοινό της στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Για την περίοδο δίπλα στον Αττίκ εξηγεί ότι ήταν μια μαθητεία απέναντι στον κόσμο. Επιμένει ότι δε νοσταλγεί το παρελθόν και κοιτάει πάντα προς το μέλλον, κρατάει από τα παλιά τη γνωριμία με το κοινό και με συγκεκριμένους ανθρώπους της ζωής της. Η Δανάη Στρατηγοπούλου δηλώνει αισιόδοξη και προτιμάει να χαμογελάει, αναφέρεται στην αγάπη της για την ποίηση, την παρουσία της στα γράμματα και στη μετάφραση της ποίησης του Πάμπλο Νερούδα. Με αυτή την αφορμή μιλάει και για την περίοδο που πέρασε στη Χιλή και τη συγκίνηση εκείνης της περιόδου, μια δυνατή και όμορφη εμπειρία κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Αλιέντε. Εκεί έγραψε, τραγούδησε, δίδαξε στο πανεπιστήμιο. Σχολιάζει το ελληνικό τραγούδι από το δημοτικό τραγούδι μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, θεωρεί ότι υπάρχουν εξαιρετικοί συνθέτες, στιχουργοί, ενδιαφέρουσες επιδράσεις και εκπληκτικές φωνές, ενώ ξεχωρίζει τις τρυφερές φωνές της Δήμητρας Γαλάνη, της Λήδας Χαλκιαδάκη, της Φλέρυς Νταντωνάκη, της Χάρις Αλεξίου και της Βάσιας Ζήλου, ενώ αναφέρεται και στο Διονύση Σαββόπουλο. Ακολουθεί πλάνο με τον Δ. Σαββόπουλο να παίζει το τραγούδι «Ας ερχόσουν για λίγο». Η Δανάη Στρατηγοπούλου ξεκινάει στο πιάνο της παίζει το τραγούδι «Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες» το οποίο ερμηνεύει η κόρη ενώ παίζει κιθάρα. Η κόρη της μιλάει για την πολυσχιδή προσωπικότητά της μητέρας της και ένας κοντινός φίλος της αναφέρεται στη γενναιοδωρία και την ευαισθησία της
Σκηνοθέτης: ΛΑΓΙΑ ΓΙΟΥΡΓΟΥ
Ρεπορταζ: ΣΠΥΡΟΣ ΒΕΡΓΟΣ
Πρώτη τηλεοπτική προβολή: 11 Μαρτίου 1981
Δείτε περισσότερα στο https://archive.ert.gr