Η κορυφαία ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, Έλλη Λαμπέτη (Λούκου, ήταν το πραγματικό της επώνυμο), γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1926 στα Βίλια Αττικής. Μεγάλωσε στην Αθήνα και στα 18 της έδωσε εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και της Μαρίκας Κοτοπούλη, χωρίς επιτυχία. Η τελευταία ωστόσο διέκρινε το ταλέντο της Λαμπέτη και σύντομα έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια. Το 1942, πραγματοποιεί την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν και το 1946 ξεχωρίζει στο «Γυάλινο Κόσμο» στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ενώ ταυτόχρονα ξεκινάει και την κινηματογραφική της πορεία με την ταινία «Αδούλωτοι Σκλάβοι». Από το 1948 συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη Κώστα Μουσούρη, και γνωρίζεται με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον πρώτο μεγάλο της έρωτα.
Το 1950 παντρεύεται τον Μάριο Πλωρίτη, όμως χωρίζουν τρία χρόνια μετά όταν η Λαμπέτη γνωρίζει τον Δημήτρη Χορν. Το ζευγάρι Χορν-Λαμπέτη ήταν από τα λαμπρότερα στην υποκριτική τέχνη, έφτιαξαν θεατρικό θίασο μαζί με τον Γιώργο Παππά και ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία έργα όπως: «Ο βροχοποιός», «Νυφικό Κρεβάτι», «Το παιχνίδι της Μοναξιάς», ενώ στον κινηματογράφο εμφανίστηκαν μαζί στην «Κάλπικη Λίρα» (1956) του Γιώργου Τζαβέλα.
Η Έλλη Λαμπέτη, πρωταγωνίστησε μεταξύ άλλων στις ταινίες «Κυριακάτικο Ξύπνημα» (1954), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956) και «Το τελευταίο ψέμα» (1957) του Μιχάλη Κακογιάννη. Το 1959 θα χωρίσει με τον Χορν, ενώ έχει προηγηθεί για εκείνη η απώλεια της μητέρας της, τριών από τα αδέρφια της, καθώς και ενός μωρού που θα αποκτούσε με τον Χορν. Η Λαμπέτη λίγο αργότερα θα γνωρίσει και θα παντρευτεί το συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman) με τον οποίο θα μείνει παντρεμένη μέχρι το 1976. Η ζωή της από τη δεκαετία του 1960 και μετά θα ακολουθήσει μια ταραγμένη πορεία, η προσβολή από καρκίνο το 1967 και η πολυετής μάχη με την ασθένεια και μια ατυχής δικαστική περιπέτεια τεσσάρων ετών για την υιοθεσία ενός παιδιού (1970-1974) που θα την οδηγήσει σε μελαγχολία και θα την κρατήσει μακριά από τη θεατρική σκηνή. Παρόλα αυτά η Λάμπέτη θα προσφέρει ερμηνείες μοναδικές και οι θεατρικές εμφανίσεις της λαμβάνουν διθυραμβικές κριτικές μέχρι τέλους και σε έργα όπως “Λεωφορείον ο πόθος”, “Η γλυκιά Ίρμα”, “Ο βυσσινόκηπος”, “Φθινοπωρινή ιστορία” “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, “Φιλουμένα Μαρτουράνο” και στα “Μονόπρακτα”. Το 1981 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο θεατρικό έργο «Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού», όπου έπαιξε με τεράστια επιτυχία το ρόλο της κωφάλαλης Σάρας. Η Έλλη Λαμπέτη έφυγε από τη ζωή στις 3 Σεπτεμβρίου 1983.
Το Αρχείο της ΕΡΤ με αφορμή την επέτειο 40 ετών από το θάνατο της Έλλης Λαμπέτη παρουσιάζει την εκπομπή:
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΙΚΟΝΑ
ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ
Από το επεισόδιο της σειράς ντοκιμαντέρ «Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα» αφιερωμένο στην ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη και τον συνθέτη και μαέστρο Δημήτρη Μητρόπουλο, παρακολουθούμε το πρώτο μέρος αφιερωμένο στην κορυφαία και αγαπημένη Ελληνίδα ηθοποιό. Περιλαμβάνονται πλάνα της Έλλης Λαμπέτη από την τελευταία παράσταση του θεατρικού έργου “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, του Ρομπέρτο Ατάιντε, που ανέβηκε στο θέατρο ‘Διονύσια’, σε μετάφραση και διασκευή Κώστα Ταχτσή, σκηνικά Διονύση Φωτόπουλου και σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη, τη σεζόν 1975-1976. Η σπουδαία ηθοποιός παρουσιάζεται στο καμαρίνι της κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της λίγο πριν την έναρξη της παράστασης και ενώ σταδιακά μεταμορφώνεται με το μακιγιάζ για το ρόλο της. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την παράσταση με την ίδια την Έλλη Λαμπέτη στη σκηνή στο ρόλο της Μαργαρίτας, το κοινό να την χειροκροτεί καθώς ανεβαίνει στη σκηνή. Ακολούθως παρακολουθούμε στιγμιότυπα από την παράσταση, ενώ η αφήγηση αναφέρεται και στη διασκευή και μετάφραση του έργου από τον Ταχτσή ειδικά για τη Λαμπέτη. Παρεμβάλλονται πλάνα από την είσοδο του θεάτρου κατά την προσέλευση του κόσμου στην παράσταση, ενώ ολοκληρώνονται οι σκηνές από αυτή με το κλείσιμο από την Έλλη Λαμπέτη, καθώς και το χειροκρότημα του κοινού στο τέλος της παράστασης. Στο τελευταίο μέρος, μετά την παράσταση, η Έλλη Λαμπέτη καθισμένη στη σκηνή μιλάει για το ρόλο της με φίλους και θαυμαστές της, σχολιάζει τη σημασία των λουλουδιών για τον χαρακτήρα της Μαργαρίτας. Μεσολαβούν πλάνα με το συνεργείο του θεάτρου το οποίο αποσυναρμολογεί τα σκηνικά, ενώ η Λαμπέτη εξηγεί την αγωνία που είχε για την ηχογράφηση της παράστασης και επιχειρεί, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, να πείσει τον οπερατέρ να μην τραβήξει άλλα πλάνα με εκείνη.
Σκηνοθεσία: Ομάδα CINETIC
Έτος παραγωγής: 1990
Δείτε περισσότερα στο https://archive.ert.gr