Ο αγαπημένος τραγουδοποιός, Λουκιανός Κηλαηδόνης, γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου 1943 στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Κυψέλη όπου ξεκίνησε από πολύ μικρός να μαθαίνει μουσική και πιάνο. Αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική σχολή του ΕΜΠ, αλλά αφιερώθηκε στη μουσική. Εμφανίζεται στα μουσικά πράγματα το 1970 με τη μουσική για τη θεατρική παράσταση «Η Πόλη μας» της Κωστούλας Μητροπούλου, τα τραγούδια της οποίας ερμήνευσαν σε δίσκο η Βίκυ Μοσχολιού και ο Μανώλης Μητσιάς. Το 1972 κυκλοφορεί τον δίσκο «Κόκκινη Κλωστή» σε στίχους του Νίκου Γκάτσου, με ερμηνευτές τον Μανώλη Μητσιά και τη Δήμητρα Γαλάνη, ενώ το 1973 κυκλοφορούν τα «Μικρoαστικά» σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, με τον ίδιο τον Κηλαηδόνη να ερμηνεύει για πρώτη φορά δικές του συνθέσεις. Ακολουθεί ο δίσκος «Απλά μαθήματα πολιτικής οικονομίας» (1975), σε στίχους Γιάννη Νεγρεπόντη, το 1976 ο δίσκος «Media Luz» και το 1978 ο δίσκος «Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόυ», ο πρώτος στον οποίο συνθέτει, γράφει και ερμηνεύει τα τραγούδια του. Θα ακολουθήσουν οι δίσκοι «Ψυχραιμία Παιδιά» (1979), «Χαμηλή πτήση» (1982), «Τραγούδια για κακά παιδιά» (1986), «Γιατί θα γίνω μαραγκός» (1990), «Fifties και ξερό ψωμί» (1988) και το 1993 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος «Αχ! Πατρίδα μου γλυκιά». Το 1998 κυκλοφορεί ο δίσκος «Νέα Κυψέλη – Νέα Ορλεάνη», με την τζαζ μπάντα από τη Νέα Ορλεάνη Preservation Hall Jazz Band και το 2002 «Τα φανταρίστικα».
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης έγραψε μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συνεργάστηκε με το Ελεύθερο Θέατρο – Ελεύθερη Σκηνή, το Θεσσαλικό Θέατρο, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το Λαϊκό Θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά και την παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου. Στον κινηματογράφο εμφανίζεται το 1971 με τη μουσική της ταινίας του Παύλου Παρασχάκη «Δάκρυα για έναν αλήτη», ενώ το 1975 επιμελείται τη μουσική της ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Ο Θίασος», το 1977 γράφει τη μουσική για την ταινία του ιδίου «Οι κυνηγοί» και το 1980 για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Έδωσε πλήθος συναυλιών σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο με πλέον διάσημη το «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη» στην πλαζ της Βουλιαγμένης τον Ιούλιο του 1983, το «Ελληνικό Γούντστοκ» όπως το αποκάλεσαν, συγκεντρώνοντας 70.000 ανθρώπους, η πρώτη μεγάλη συναυλία εκτός γηπέδων και θεατρικών χώρων. Μαζί με τη σύζυγό του, Άννα Βαγενά, ίδρυσαν το 1999 τον πολυχώρο «Μεταξουργείο» στην Αθήνα.
Η μουσική του άγγιξε γενιές Ελλήνων και χαρακτηρίζεται από το χιούμορ, την ευαισθησία και τη λεπτή ειρωνεία με την οποία ο ίδιος αντιμετώπιζε τη ζωή, μια αυθεντική μουσική γεμάτη αναφορές στην αγαπημένη του Αθήνα και στις μουσικές που λάτρευε, την τζαζ, το σουίνγκ, την κινηματογραφική μουσική. Tο Αρχείο της ΕΡΤ με αφορμή την επέτειο 80 ετών από τη γέννησή του Λουκιανού Κηλαηδόνη παρουσιάζει την εκπομπή:
Η εκπομπή ξεκινάει με την παρουσίαση του Λουκιανού Κηλαηδόνη από την Φωτεινή Πιπιλή και αμέσως μετά ο εικαστικός Ντίνος Πετράτος ο οποίος θα φιλοτεχνήσει το πορτρέτο του Λουκιανού συζητάει με τον κριτικό τέχνης Μάνο Στεφανίδη για τα πορτρέτα και το στυλ της ζωγραφικής.
Ακολούθως ο Λουκιανός Κηλαηδόνης μιλάει με τη δημοσιογράφο Φωτεινή Πιπιλή και εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στο ρόλο του τραγουδοποιού και του συνθέτη και γιατί ο ίδιος νιώθει ότι είναι τραγουδοποιός. Παραδέχεται ότι μέσα από τη μουσική του εκφράζει προσωπικές επιθυμίες και απωθημένα και αποκαλύπτει ότι τα «Θερινά σινεμά» είναι το τραγούδι που τον εκφράζει περισσότερο διότι με συμπυκνωμένο τρόπο περιγράφει μια ολόκληρη εποχή. Εξηγεί επίσης γιατί έχει αδυναμία στη δεκαετία του 1950. Σχετικά με τη νέα γενιά ξεκαθαρίζει ότι δεν κάνει κριτική στα παιδιά, νοιάζεται για εκείνα και θεωρεί ότι δεν κατάλαβαν πολλοί τι ακριβώς ήθελε να πει με τον «Ύμνο των μαύρων σκυλιών». Υπογραμμίζει ότι έχει συγκεκριμένη άποψη για τα ναρκωτικά και πως η μουσική, ο αθλητισμός και οι τέχνες είναι διέξοδοι της νεολαίας μακριά από αυτά.
Στη συνέχεια απαντάει στις ερωτήσεις που τίθενται από έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και με αφορμή αυτές τις ερωτήσεις ο Λουκιανός μιλάει για την οικογένεια από την οποία προέρχεται και για την οικογένεια που έχει φτιάξει ο ίδιος. Εξηγεί ότι νιώθει μοναχικός, λόγω της πορείας του μέσα στη ζωή και τα τραγούδια τον βοηθούν να καταγράψει αυτή τη μοναξιά, ενώ διαπιστώνει ότι συχνά με τα τραγούδια του καταστρέφει περιοχές αναμνήσεών του. Ομολογεί ότι δεν θα ήθελε να είναι γυναίκα, μιλάει για τον τρόπο που μεγάλωσε, εξηγεί ότι δεν ζήλεψε το ρόλο και τη θέση της σημερινής γυναίκας. Ο Κηλαηδόνης απαντώντας σε σχετική ερώτηση λέει ότι αγαπάει χωρίς να ζηλεύει και ότι δεν τον ενοχλεί να τον ζηλεύουν. Σχετικά με την καθημερινότητά του περιγράφει το καθημερινό του πρόγραμμα, κοιμάται τα ξημερώματα και ξυπνάει το μεσημέρι διότι αγαπάει πολύ τη νύχτα και έχει προσαρμόσει τη ζωή του σε αυτό το ωράριο. Μιλάει για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τη λύπη και τον θυμό, παραδέχεται ότι δεν υποχωρεί εύκολα, διαπιστώνει ότι με την πάροδο του χρόνο έχει ξεπεράσει μια συστολή που είχε απέναντι στον κόσμο που τον παρακολουθεί στη σκηνή και πλέον είναι ζεστός και φιλικός μαζί του. Ομολογεί ότι λειτουργεί περισσότερο διαισθητικά και με το ένστικτο, αλλά και με μία δική του λογική για τα πράγματα. Μιλάει επίσης για την παιδική του ηλικία και νιώθει τυχερός για όλα όσα έζησε ως παιδί και έφηβος. Αναφέρεται στο τρακ που πάντα έχει στη σκηνή αλλά και μπροστά στην κάμερα ενώ δηλώνει ευχαριστημένος από τη ζωή του και θεωρεί ότι η δουλειά του είναι προσωπική, νιώθει διαρκώς ερασιτέχνης, λύνει δικά του προβλήματα και χαίρεται πάρα πολύ όταν η δουλειά του έχει απήχηση στον κόσμο.
Ακολουθεί ένα σύντομο ρεπορτάζ για τον Κηλαηδόνη όπου ο συνθέτης Νότης Μαυρουδής εκφράζει τη διαφωνία του για ένα μέρος της τραγουδιστικής πορείας του Κηλαηδόνη, ενώ ο ηθοποιός Μίμης Χρυσομάλλης μιλάει για τη συνεργασία μαζί του στο «Ελεύθερο Θέατρο» το 1973, τη δημιουργία της νέας ελληνικής επιθεώρησης και το καινούριο μουσικό θέατρο, μια δημιουργική περίοδος κατά την οποία ο Κηλαηδόνης έφερε το νέο μουσικό ύφος στην επιθεώρηση. Το ρεπορτάζ συνεχίζεται με πολίτες στο δρόμο οι οποίοι εκφράζουν την άποψή τους για τη μουσική του Κηλαηδόνη. Η εκπομπή κλείνει με την περιγραφή του χαρακτήρα του Κηλαηδόνη από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή με βάση τις απαντήσεις που έδωσε και με την οποία ο Λουκιανός συμφωνεί. Τέλος ο τραγουδοποιός βλέπει το πορτρέτο του από τον Ντίνο Πετράτο και το σχολιάζει μαζί με τον Μάνο Στεφανίδη.
Σκηνοθέτης: ΣΟΥΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Παρουσίαση: ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΙΠΙΛΗ
Έτος παραγωγής: 1989
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr