Φέτος συμπληρώνονται 3 χρόνια από το θάνατο της Ναταλίας Μελά, στις 14 Απριλίου 2019.
H Ναταλία (Νάτα) Μελά ήταν Ελληνίδα γλύπτρια. Γεννήθηκε το 1923 στην Κηφισιά ενώ ήταν εγγονή του μακεδονομάχου Παύλου Μελά.
Σπούδασε γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1942-1947). Πήρε μέρος στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας «Αρμός». Το 1951 παντρεύτηκε τον αρχιτέκτονα Άρη Κωνσταντινίδη. Για μια δεκαετία ασχολήθηκε με την κατασκευή σκηνικών στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Από το ξεκίνημα της πορείας της ως το 1960 περίπου το έργο της περιλάμβανε παραγγελίες και προτομές, σε μάρμαρο ή πέτρα. Από το 1960 εστίασε στο μέταλλο. Η Μελά αντλούσε τα θέματά της από το φυσικό κόσμο και από την ελληνική μυθολογία. Το 1963 έκανε την πρώτη ατομική της έκθεση στον Ζυγό, ακολούθησαν πολλές εκθέσεις και διακρίσεις και το 2008 το Μουσείο Μπενάκη της αφιέρωσε μια μεγάλη αναδρομική έκθεση. Τα έργα της βρίσκονται σε δημόσιους χώρους και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το Αρχείο της ΕΡΤ για να τιμήσει την Μελά παρουσιάζει επεισόδιο από την σειρά «Γυναικεία Πορτραίτα», παραγωγής 1985.
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ
ΝΑΤΑΛΙΑ ΜΕΛΑ
(video)
Τα «Γυναικεία πορτραίτα» ήταν σειρά δραματοποιημένων ντοκιμαντέρ που για πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση ήταν γυρισμένα αποκλειστικά από γυναίκες σκηνοθέτιδες. Παρουσίαζαν την απλή καθημερινή ζωή γυναικών διαφορετικών τάξεων και επαγγελμάτων διερευνώντας την ταυτότητα της γυναίκας στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1980. Στο συγκεκριμένο επεισόδιο σε σενάριο-σκηνοθεσία Μαίρης Χατζημιχάλη – Παπαλιού παρουσιάζεται το πορτραίτο της γλύπτριας Ναταλίας Μελά.
Το επεισόδιο διατρέχουν πλάνα από βάρκα που πλέει στη θάλασσα με μια ελληνική σημαία στην πρύμνη, προσεγγίζοντας τις Σπέτσες. Αρχικά παρακολουθούμε την Μελά να μιλά για τη διαδικασία παραγωγής των γλυπτών της. Στη συνέχεια σχολιάζει τη σχέση πραγματικότητας και τέχνης. Ακολουθούν πλάνα από το εργαστήριο ενώ παράλληλα η Μελά μιλά για τα υλικά που αξιοποιεί ως πρώτες ύλες για τα έργα της . Έπειτα η καλλιτέχνης μιλά για τη σχέση του έργου της με τις νέες εικαστικές γλώσσες και την ιδρυματοποίηση της τέχνης από μεγάλα διεθνούς χαρακτήρα ιδρύματα. Στη συνέχεια βλέπουμε την Μελά να εργάζεται με μεγάλο κομμάτι μάρμαρο που παίρνει τη μορφή μιας ανθρώπινης φιγούρας. Πρόκειται για το γλυπτό της “Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα”. Παράλληλα σχολιάζει τη σχέση του μύθου με την πραγματικότητα και τη συλλογική μνήμη. Ακολουθούν πλάνα από το χυτήριο του Δημήτρη Γαβαλά και την καλλιτέχνη να παρακολουθεί τη διαδικασία που επιτελεί ο χαλκοχύτης. Η γλύπτρια μιλά τώρα για την εικαστική της μέθοδο, από την ιδέα στην υλοποίηση. Αναφέρεται στην ψυχολογική διάσταση της διαδικασίας κατασκευής και εγκατάστασης ενός έργου. Tέλος, παρακολουθούμε την εγκατάσταση του γλυπτού πάνω σε βράχο στο λιμάνι των Σπετσών, υπό τους ήχους του Εθνικού Ύμνου της Ελλάδας , ενώ ακολουθούν παραδοσιακοί χοροί.
Σκηνοθεσία-σενάριο: Μαίρη Χατζημιχάλη – Παπαλιού
Φωτογραφία: Σταμάτης Γιαννούλης
Ημερομηνία παραγωγής: 1985
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr