O σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέας, Ντίνου Δημόπουλου, γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου 1921, συνεργάστηκε με κορυφαίους ηθοποιούς και σκηνοθέτησε κοντά στις 50 κινηματογραφικές ταινίες, μεταξύ των οποίων «Οι ουρανοί είναι δικοί μας», «Αστέρω», «Μανταλένα», «Πυρετός στην άσφαλτο», «Κοινωνία ώρα μηδέν», «Ο Ήλιος του θανάτου» και άλλες, πολλές εκ των οποίων αποτελούν κορυφαία δείγματα της χρυσής περιόδου του κλασσικού ελληνικού κινηματογράφου, συνδυάζοντας την εμπορική επιτυχία με μια υψηλού επιπέδου αισθητική. Το έργο του τιμήθηκε και διακρίθηκε σε Ελλάδα και εξωτερικό ενώ η τελευταία του ταινία «Τα δελφινάκια του Αμβρακικού» το 1993, αποτελεί ένα τρυφερό κύκνειο άσμα. Ο Δημόπουλος υπήρξε μόνιμος συνεργάτης της Φίνος Φιλμ.
Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη σκηνοθεσία στο θέατρο και τη συγγραφή λογοτεχνικών βιβλίων, πολλά εκ των οποίων είναι για παιδιά. Έγραψε επτά θεατρικά έργα και τιμήθηκε μεταξύ άλλων με τον Έπαινο Κρατικού Βραβείου θεάτρου (1974) καθώς και με Κρατικό Βραβείο θεάτρου (1975). Ήταν επίσης τακτικός καθηγητής της δραματικής σχολής του Ωδείου Αθηναίων και της αντίστοιχης του Εθνικού Θεάτρου. Για την κρατική τηλεόραση έγραψε και σκηνοθέτησε τις σειρές «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» (ΥΕΝΕΔ, 1975) και «Μίνι Μάρκετ Ονείρων» (ΕΤ2, 1991). Το τελευταίο σενάριο που ο Ντίνος Δημόπουλος δεν πρόλαβε να κάνει ταινία, ήταν «Οι εραστές της Μύρινθας», (2001), βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημά του.
Για την επέτειο από τη γέννηση του Ντίνου Δημόπουλου (22/8/1921) δείτε από το Αρχείο της ΕΡΤ την εκπομπή:
ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΣ
ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ
(video)
Η ενημερωτική εκπομπή “Νυχτερινός Επισκέπτης” είναι αφιερωμένη στη ζωή και το έργο του καλλιτέχνη (σκηνοθέτη, συγγραφέα και ποιητή) Ντίνου Δημόπουλου. Ο ίδιος ξεκινά αλλά και κλείνει την εκπομπή διαβάζοντας ποιήματά του. Παραχωρεί συνέντευξη στο δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο απαντώντας σε ερωτήματα σχετικά με τη γενέτειρά του, τις εμπειρίες του, τη μύησή του στο χώρο της Αριστεράς, τη γενιά του, τον έρωτα και τη δημιουργία. Ο Δημόπουλος μιλάει για την ματαίωση των ονείρων και των προσδοκιών της γενιάς του, για τις ανατροπές που δεν κατάφεραν εκείνος και οι συνομήλικοί του να πραγματοποιήσουν, για τις καταβολές και τα διαβάσματα που τους έκαναν να θέλουν μια ελεύθερη κοινωνία, μια καλύτερη μοίρα για τους ανθρώπους που αδικούνται και υποφέρουν. Υπογραμμίζει την αθωότητα που χαρακτήριζε τη γενιά του, αλλά και τον ίδιο και τη ζωή του.
Θυμάται τη Δραπετσώνα το 1939, όταν ήταν εργάτης μαζί με τον αδερφό του στα λιπάσματα, στα οξέα, με στολές από κουβέρτες του ελληνικού στρατού, μια ιδιαιτέρως σκληρή εργασία η οποία τον έβλαψε σοβαρά στους πνεύμονες. Μιλάει για την αγάπη του για τον Αμβρακινό κόλπο και τις ταινίες που γύρισε εκεί («Αμόκ», «Βάλτος» και «Δελφινάκια του Αμβρακικού»). Εξηγεί την αδυναμία που είχαν οι κινηματογραφιστές στην Ελλάδα να εκφραστούν ελεύθερα μέσα από τον κινηματογράφο εξαιτίας της αυστηρής λογοκρισίας, σε αντίθεση με το βιβλίο. Μιλάει για τα 20 χρόνια θητείας στο θέατρο προτού περάσει στον κινηματογράφο και για τη δυνατή φιλία του με τον Ντίνο Ηλιόπουλο ο οποίος ερχόταν με τα πόδια να τον επισκεφθεί στο σανατόριο, όταν εκείνος είχε προσβληθεί από φυματίωση, για τις σπουδές στο θέατρο και την αποτυχία στις εξετάσεις του εθνικού θεάτρου.
Ο Δημόπουλος θυμάται την πρώτη φορά σκηνοθέτησε στον κινηματογράφο, αλλά και πώς μετά από 5-6 κινηματογραφικές ταινίες σκηνοθέτησε και θέατρο. Εξηγεί πως ο ίδιος έγραφε από μικρός σενάρια και μάλιστα περιγράφει το πρώτο του σενάριο, όταν ήταν ηθοποιός ακόμη και την πρόταση του Φίνου να το σκηνοθετήσει ο ίδιος και ακολούθως την τρίμηνη μελέτη γύρω από την κινηματογραφική τεχνική, τη μαθητεία δίπλα στον Φίνο, μαζί με πάρα πολλές και τις περισσότερες από τριάντα πρόβες με τους ηθοποιούς.
Στέκεται και στο βραβείο της Αλίκης Βουγιουκλάκη στη «Μανταλένα» και των παιδιών ηθοποιών από τα «Δελφινάκια του Αμβρακικού», ενώ για τη Βουγιουκλάκη επιμένει στη θέση του ότι δεν έβγαλε στο σύνολο της καριέρας της όλες τις δυνατότητες που είχε μέσα τις και τις οποίες ο ίδιος είχε διακρίνει ήδη από την ταινία «Το Ταξίδι».
Για τη χρονιά του 1974, όπως λέει ήταν η χρονιά που πλέον είχε εξαντληθεί ο ελληνικός κινηματογράφος, υπήρχε επανάληψη θεμάτων και κόπωση του κοινού, ενώ ο κινηματογράφος που δημιουργήθηκε μετά τον εμφύλιο στην Ελλάδα και τον οποίο το κοινό αγάπησε τόσο πολύ, είχε αλλάξει διότι μπήκαν στο χώρο άσχετοι, ατάλαντοι, καιροσκόποι που ευθύνονται για την αρνητική του κατάληξη. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής προβάλλονται αποσπάσματα από ταινίες του Δημόπουλου, όπως «Κοινωνία ώρα Μηδέν», «Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού», «Μανταλένα» και «Το Ταξίδι».
Μιλάει όμως και για το συγγραφικό του έργο και θυμάται τη δημοσίευση του πρώτου του διηγήματός του σε εφημερίδα. Εξηγεί τους λόγους για τους οποίους διακόπηκε αυτό με τον κινηματογράφο και πώς μετά το 1974 επέστρεψε στη συγγραφή. Αναφέρεται επίσης και στο τελευταίο του μυθιστόρημα «Οι εραστές της Μύρινθας». Η εκπομπή κλείνει με τον Δημόπουλο να διαβάζει ένα ποίημα που έγραψε με αφορμή τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας, το 1999, «Ο Ντούσαν ο σιδεράς».
Σκηνοθεσία – έρευνα: Παναγιώτης Κακαβιάς
Παρουσίαση: Άρης Σκιαδόπουλος
Έτος παραγωγής: 2000
Δείτε περισσότερα εδώ: archive.ert.gr
Μπορείτε να δείτε τη σειρά «Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού», η οποία έχει αποκατασταθεί και ψηφιοποιηθεί από το Αρχείο της ΕΡΤ, στο ΕΡΤFLIX: https://www.ertflix.gr/series/ser.126680-ta-delfinakia-toy-amvrakikoy