To 2004 οι Ολυμπιακοί αγώνες επέστρεψαν στην Ελλάδα μετά από 108 χρόνια (1896-2004). Οι Θερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες 2004, έλαβαν χώρα στην Αθήνα, από τις 13 έως τις 29 Αυγούστου. Ήταν η 28η διοργάνωση Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων στην οποία συμμετείχαν 10.625 αθλητές από 201 χώρες. Η Αθήνα επελέγη ως οικοδέσποινα πόλη στις 5/9/1997 στην 106η Σύνοδο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής στη Λοζάνη.
Η διοργάνωση των Αγώνων στη χώρα μας αποτέλεσε σημείο μεγάλης ιστορικής, πολιτικοκοινωνικής και πολιτισμικής σημασίας.
Οι Τελετές Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών και Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004 ανατέθηκαν απευθείας στον χορογράφο, σκηνοθέτη και εικαστικό Δημήτρη Παπαϊωάννου ο οποίος έγινε ο νεότερος καλλιτέχνης ως τότε που αναλάμβανε το σημαντικό αθλητικό και πολιτιστικό γεγονός. Η έναρξη πραγματοποιήθηκε στις 13 Αυγούστου 2004 σε μία αντίστροφη μέτρηση 28 δευτερολέπτων — ένα δευτερόλεπτο για τον κάθε ένα από τους Ολυμπιακούς που διοργανώθηκε, μέχρι τον τελευταίο που φιλοξένησε η Αθήνα.
Με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών από την ημέρα της Τελετής Έναρξης το Αρχείο της ΕΡΤ προτείνει ένα τεκμήριο που προσφέρει μια ματιά στον κόσμο του δημιουργού της Τελετής, Δημήτρη Παπαϊωάννου. Αξίζει να σημειωθεί πως πρόκειται για την μοναδική τηλεοπτική συνέντευξη του Παπαϊωάννου την οποία εξασφάλισε η δημοσιογράφος Εύα Νικολαΐδου για την ΕΡΤ και προέρχεται από επεισόδιο της πολιτιστικής εκπομπής:
9 + MIA MOYΣΕΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ
Πρόκειται για πολιτιστικό μαγκαζίνο που επιμελείται η δημοσιογράφος Εύα Νικολαΐδου και το οποίο καλύπτει με πληρότητα τα σημαντικότερα γεγονότα στην πολιτιστική ζωή της Ελλάδος.
Στο θέμα αυτό ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μας ξεναγεί στο χορό, στα όνειρά του, στις παραστάσεις του και στις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, τότε που ζωγράφιζε με μαρκαδόρους.
Αρχικά προβάλλονται πλάνα από την παράσταση «2» του δημιουργού που παρουσιάστηκε στο Παλλάς (2006). Η Νικολαΐδου ρωτά τον Παπαϊωάννου για το αν κατάφερε να παρουσιάσει μέσω του έργου του τον κόσμο που οραματίστηκε σαν παιδί. Εκείνος απαντά πως αγάπησε τους ανθρώπους και πως θέλησε να παρουσιάσει τον καημό του ατόμου για συνύπαρξη, συσχετισμό, συνεργασία και έρωτα, σε αντιδιαστολή με την υπαρξιακή του μοναξιά.
Έπειτα προβάλλονται πλάνα από την παράσταση «Σαπφώ» (1992) με την Ομάδα Εδάφους όπου πρωταγωνιστούσε ο Παπαϊωάννου και η συζήτηση συνεχίζεται γύρω από το «2» μέσω της ανάλυσης και ερμηνείας συμβολισμών και σημείων του έργου, όπως αυτό της βαλίτσας. Ο Παπαϊωάννου λέει πως θεωρεί μεγάλο πρόβλημα πως είμαστε «περικλεισμένοι μέσα στο δέρμα μας», αναφερόμενος στα όρια και την ανθρώπινη φθαρτότητα. Προβάλλονται ξανά πλάνα από το «2» και το «Human thirst»(1999).
Η Νικολαΐδου συζητά με τον δημιουργό για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, και την Τελετή που επιμελήθηκε ενώ προβάλλονται αντίστοιχα πλάνα. Εκείνος κάνει λόγο για την «έκθεση μεγάλης κλίμακας» που βίωσε και για την επιστροφή στις «δικές του διαστάσεις» αργότερα. Επισημαίνει τη θετική προσέγγιση που είχε στην επιμέλεια, τονίζοντας τις αξίες της αλήθειας και της ομορφιάς, θεωρώντας πως η Τελετή ήταν για τη χώρα ένα υπερμέγεθες «διαφημιστικό σποτ». Μετά συζητούν για το κοινό που γνώρισε το δημιουργό από την Τελετή και πώς ανταποκρίθηκε στο έργο του «2». Ο Παπαϊωάννου εμφανίζεται συνειδητοποιημένος πως ότι και να έκανε μετά την Ολυμπιάδα θα εμπεριείχε και ένα ποσοστό παρεξήγησης.
Έπειτα ο δημιουργός σχεδιάζει ένα σύντομο βιογραφικό του για το κοινό που δεν τον γνωρίζει. Μιλά για το δάσκαλό του Γιάννη Τσαρούχη, για το χορό, για την εισαγωγή του στην ΑΣΚΤ, για τα κόμικς που δημιούργησε (προβάλλονται κάποια χαρακτηριστικά δείγματα) αλλά και για την ίδρυση της Ομάδας Εδάφους το 1986 ενώ προβάλλονται πλάνα από την παράσταση της Ομάδας «Medea» (1993) και από την όπερα του Θάνου Μικρούτσικου «The return of Helen » που είχε χορογραφήσει και σκηνοθετήσει ο Παπαϊωάννου (1999).
Προβάλλονται πλάνα από το έργο «Storm» (1997) της Ομάδας Εδάφους. Μετά η δημοσιογράφος ρωτά τον Παπαϊωάννου πώς θα σχεδίαζε μια πόλη αν ήταν ο ίδιος αρχιτέκτονας. Εκείνος απαντά υπογραμμίζοντας τη σημασία του να νιώθει κανείς «το ελάχιστο της ύπαρξής του», συσχετίζοντας το σχεδιασμό της πόλης με την κατασκευή του εαυτού. Προβάλλονται σκηνές από την παράσταση της Ομάδας Εδάφους «Dracula» (1997).
Στη συνέχεια η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα θεατρικά δρώμενα του 2006 και την «αναγέννηση» του Φεστιβάλ Αθηνών ενώ αναφέρεται και ο Γιώργος Λούκος που εκείνη τη χρονιά μόλις είχε αναλάβει ως Πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου.
Ο Παπαϊωάννου μιλάει για τη συνεργασία, τη διαχείριση συγκρούσεων και την ποιότητα στην εργασία ενώ θεωρεί την καλλιτεχνική δημιουργία ως «άσκηση ζωής». Προβάλλονται σκηνές από την παράσταση της Ομάδας Εδάφους «For ever» (2001).
Η Νικολαΐδου ρωτά τον δημιουργό αν πιστεύει στην «αποδοχή άνευ όρων» και εκείνος αποκρίνεται τονίζοντας την εμπιστοσύνη ως θεμέλιο λίθο μιας πραγματικής σχέσης ενώ παράλληλα σχολιάζει το σχολείο, την οικογένεια και το εργασιακό περιβάλλον σαν δομές που δεν έχουν ενστερνιστεί την διάσταση της εμπιστοσύνης που ξεκλειδώνει τον πραγματικό εαυτό του ατόμου. Έπειτα ξεκαθαρίζει πως το έργο του (μιλάει συγκεκριμένα για το «2») δεν είναι ένα ολοκληρωμένο «φιλοσόφημα» αλλά μια σκέψη, ενώ θεωρεί πως το σημαντικό κομμάτι είναι τι νιώθει μέσα του ο θεατής. Συζητούν για την τελευταία σκηνή του έργου, όπου δύο άτομα με βαλίτσες συναντώνται κάτω από τον ανοιχτό ουρανό μιλώντας για τη συνάντηση του εαυτού με τον εαυτό ή με τον άλλον.
Η συνέντευξη έλαβε χώρα στο Θέατρο Παλλάς την περίοδο της παράστασης “2”.
Παρουσίαση – Αρχισυνταξία : Εύα Νικολαϊδου
Σκηνοθεσία : Βύρων Νικολόπουλος
Διεύθυνση παραγωγής: Νίκος Σγουράκης
Παραγωγή: 2007
Δείτε περισσότερα εδώ:archive.ert.gr