Το Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης «τριχοτομήθηκε» και προέκυψαν τρία Τμήματα, το Κοινωνικής Εργασίας, το Κοινωνικής Πολιτικής και το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης. «Το Τμήμα Κοινωνικής Εργασίας προήλθε ουσιαστικά από την κατεύθυνση της Κοινωνικής εργασίας που δίνει τη δυνατότητα να εκπαιδευτούν οι νέοι Κοινωνικοί Λειτουργοί» δηλώνει ο πρόεδρος του Τμήματος, ο καθηγητής κος Χαράλαμπος Πουλόπουλος.
«Μιλάμε για Κοινωνική Εργασία σε μια εποχή που η ίδια η εργασία είναι ζητούμενο πως το σχολιάζετε;» ρωτήσαμε τον κ. Πουλόπουλο για να απαντήσει πως « Η Κοινωνική Εργασία είναι ένα λειτούργημα κατά κάποιο τρόπο για να υποστηρίξει τους ανθρώπους που δεν έχουν εργασία, που βρίσκονται σε κίνδυνο, που έχουν αποσταθεροποιηθεί , μικρά παιδιά, οικογένειες, ηλικιωμένους. Είναι ένα από τα επαγγέλματα, που δίνουν την ευκαιρία στους ανθρώπους ώστε να βρουν το δρόμο τους όταν τον έχουν χάσει.»
«Όπως τα παιδιά που βιώνουν δυσμενείς καταστάσεις όταν έχουν χάσει την προστασία τους;» σχολιάζουμε ξανά για να συμφωνήσει μαζί μας προσθέτοντας πως αναφέρονται σε παιδιά σε περιόδους κοινωνικής και συναισθηματικής αποστέρησης, που πολύ συχνά βρίσκονται σε κίνδυνο και βιώνουν τις συνέπειες αυτής της κατάστασης. «Δηλαδή», όπως εξηγεί, « πολύ συχνά, αν αυτά τα παιδιά δεν τα φροντίσουμε με το σωστό τρόπο, θα τους ακολουθήσουν αυτά τα προβλήματα στην υπόλοιπη ζωή τους. Μ’ αυτή την έννοια, προσπαθούμε να αλλάξουμε τις πολιτικές της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα, να βελτιώσουμε τις πρακτικές που εφαρμόζονται και να δώσουμε τη δυνατότητα σ΄ αυτά τα παιδιά να ζήσουν μια ζωή έχοντας βιώσει ένα δύσκολο παρελθόν και κοιτώντας ένα καλύτερο μέλλον.»
Τι γίνεται όμως με την Ιδρυματική Φροντίδα στη χώρα μας; Ο πρόεδρος του Τμήματος είναι κατηγορηματικός πως « Θα πρέπει σε κάθε περίπτωση αυτό που ονομάζουμε ιδρυματική φροντίδα στη χώρα μας να αλλάξει» προσθέτοντας «Δεν μπορεί να έχουμε μεγάλα ιδρύματα, να συνεχίζουμε μια αναχρονιστική πολιτική που εφαρμόστηκε μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Χρειαζόμαστε μικρές δομές. Χρειάζεται τα παιδιά να πηγαίνουν σε ανάδοχες οικογένειες και κατά προτίμηση σε συγγενικές οικογένειες, να προωθούνται τα παιδιά σε μικρούς ξενώνες, που δεν θα ξεπερνούν τα έξι άτομα, που σημαίνει ότι είναι μια αναπαράσταση μιας οικογένειες, θα μπορούν να συνδεθούν δηλαδή με κάποια πρόσωπα και να να μην εναλλάσσεται το προσωπικό και κάποια παιδιά να δοθούν προς υιοθεσία, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες». Όλα αυτά όπως λέει είναι βήματα που έχουν συμβεί στην Ευρώπη τα προηγούμενα περισσότερο από πενήντα χρόνια και στη χώρα μας εξακολουθούν να είναι ζητούμενο. «Το θετικό είναι ότι είχαμε ένα Νόμο τον 4818 του 2018 που αλλάζει το πλαίσιο για την αναδοχή και την υιοθεσία και δίνει τη δυνατότητα σ΄αυτά τα παιδιά να βρουν ένα σπίτι, μια οικογένεια μέσα στην κοινωνία μας» τονίζει.
Παράλληλα, μιλά γι αυτό που εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα στη χώρα μας, για μεγάλα Ιδρύματα, χωρίς επιστημονικό προσωπικό, χωρίς φροντίδα, που διευκολύνουν την ψυχολογική, σωματική και ενδεχομένως σεξουαλική κακοποίηση. «Το θέμα είναι αυτά τα παιδιά να αντιμετωπιστούν με ιδιαίτερη φροντίδα έστω κι αν είχαν κάποια τραύματα στο παρελθόν» υποστηρίζει μιλώντας για «τα παιδιά της κρίσης», όπως μετά τον Πόλεμο μιλούσαν για τα ορφανά του Πολέμου, στη συνέχεια του Εμφυλίου, που είχαν αποκοπεί από την οικογένειά τους, για τα παιδιά που οι δικοί τους βρισκόταν σε δυσμενής οικονομική κατάσταση και τα εγκατέλειψαν. «Η κρίση όξυνε τα προβλήματα, οδήγησε πολλές οικογένειες σε αδιέξοδο , ενίσχυσε τις εξαρτήσεις. Θα πρέπει να μπορέσουμε να δούμε πώς μπορούμε αυτά τα παιδιά για ένα μεταβατικό διάστημα να υποστηριχθούν για να ξαναβρούν το δρόμο τους» καταλήγει δείχνοντας ποιο είναι το σημαντικό να συμβεί.
Φώτο: Χαράλαμπος Πουλόπουλος, πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος