«Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη και υπεύθυνη δουλειά σε δύσκολες συνθήκες»δηλώνει ο κος Δημήτρης Αδαμίδης για την εμπειρία της διοίκησης του Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και προσθέτει «από την άλλη βάζεις κάποιους στόχους και κάποιες προτεραιότητες». Ο ίδιος έχοντας την ευθύνη της διοίκησης αλλά και την καθοδήγηση του Υπουργείου όπου κι από εκεί μπαίνουν οι στόχοι έμεινε στο τιμόνι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Γι αυτή του την εμπειρία μίλησε στην ΕΡΤ Κομοτηνής από την Πρωτεύουσα της Θράκης όπου βρέθηκε.
«Αν κάποιος με ρωτήσει: «αν είμαι ικανοποιημένος;» θα πω είμαι αν και δεν πέτυχα όλους τους στόχους. Είκοσι βάζεις στο πλάνο δεκαπέντε πετυχαίνεις, αλλά άνοιξε ένας δρόμος. Ένας δρόμος που είναι δύσκολο να γυρίσει πίσω» δηλώνει και κρατά ως σημαντικότερη επιτυχία το χτύπημα της διαφθοράς. Όπως λέει ήταν ένα σημαντικό βήμα. «Είχαμε καταγγελίες για φακελάκια, εξαρθρώθηκε ολόκληρο κύκλωμα παράνομης συνταγογράφησης . Δεν καθάρισε το τοπίο, απλώς έγιναν κάποια βήματα και δόθηκε ένα μήνυμα.» αναφέρει ο κος Αδαμίδης και σημειώνει «Στάθηκε το Νοσοκομείο στα πόδια του χάρη πρώτα και κύρια στο προσωπικό, που ήταν πάντα στις επάλξεις όλες τις ημέρες του χρόνου σε συνθήκες έλλειψης προσωπικού. Αλλά τα πήγαμε όλοι μια χαρά.»
Συναντηθήκαμε στην Κομοτηνή στο περιθώριο μιας εκδήλωσης . Δέχτηκε ευγενικά να μας μιλήσει κι εκεί κατά τη διάρκεια της κουβέντας ένιωσα πως μας «άνοιγε την καρδιά του» «Με ρωτούν συνάδελφοι γιατροί αν στεναχωρήθηκα που έφυγα από τη διοίκηση και τους απαντώ σαν αντικείμενο όχι δεν στεναχωρήθηκα που το άφησα ίσως να έκανα και «ουφ» φεύγοντας. Αυτό που στεναχωριέσαι είναι ότι χάνεις την στενή επαφή που είχες με μια σειρά αξιόλογους ανθρώπους, που τους γνώρισα ακριβώς χάρη στο ότι ήμουν διοικητής του Νοσοκομείου. Μαζί ξεπεράσαμε πολλά εμπόδια, πολλές δυσκολίες, παλεύοντας για να υπερασπίσουμε το υπέρτατο αγαθό της ζωής. Η τριβή μου μαζί τους ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Μάθαμε να μιλάμε «ήσυχα- ήσυχα και απλά και να λύνουμε μαζί τα προβλήματα» αυτό είναι που πραγματικά σου λείπει φεύγοντας, ότι αυτούς τους πολύ άξιους επιστήμονες και τους απλούς υπαλλήλους που είχα την συναναστροφή μαζί τους δεν θα έχω την ευκαιρία πλέον να τους βλέπω τόσο συχνά, θα τους βλέπω βέβαια γιατί όλοι στο χώρο της υγείας συναντιόμαστε, είτε από εδώ, είτε από εκεί, αλλά όχι με την συχνότητα που ήταν πριν. Νομίζω ότι κάτι σημαντικό κέρδισα από αυτούς, μου διεύρυναν τους ορίζοντές μου, βλέπω πιο σφαιρικά τα πράγματα, με βοήθησαν να γίνω καλύτερος γιατρός και καλύτερος άνθρωπος.»
Τον ρωτάμε για την επιλογή του να εργαστεί στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου. «Το βασικό πρόβλημα του Νοσοκομείου Διδυμότειχου είναι η έλλειψη προσωπικού. Ο Οργανισμός του Νοσοκομείου Διδυμότειχου στην Παιδιατρική που είναι η ειδικότητα μου έλεγε δύο παιδίατροι, δύο παιδίατροι σημαίνει 15 εφημερίες το μήνα, πρακτικώς αδύνατο , ανθρωπίνως υπεράνθρωπο, δεν γίνεται. Εγώ κατόρθωσα και τους έκανα τέσσερις στη διάρκεια της θητείας μου, δυστυχώς μέσα στο Δεκέμβριο οι δύο παραιτήθηκαν γιατί πήραν θέσεις σε άλλα νοσοκομεία, άλλες πόλεις. Έμειναν μόνο δύο, δημιουργήθηκε οξύ πρόβλημα και έπρεπε πάλι το Νοσοκομείο Διδυμότειχου να προστρέξει στη βοήθεια της Αλεξανδρούπολης και όπως έχουν κάνει στο παρελθόν και οι μαιευτήρες και οι ορθοπεδικοί και οι καρδιολόγοι, και οι παθολόγοι να βοηθήσουν και οι παιδίατροι δυστυχώς οι συνάδελφοί μου παιδίατροι έδειξαν έλλειψη προθυμίας να πάνε στο Διδυμότειχο λες και το Διδυμότειχο είναι καμία εξορία, καμία φυλακή και το λέω το δυστυχώς όχι σαν διοικητής αλλά σαν γιατρός. Ένα Νοσοκομείο είναι συμμαζεμένο. Μικρότερο μεν με τα προβλήματα του, σημαντικά ίσως, αλλά κάτι πρέπει να κάνεις.» δηλώνει και στο σημείο αυτό παίρνοντας μια ανάσα εκείνος βρίσκουμε την ευκαιρία να προσθέσουμε «με ανθρώπους γύρω τριγύρω» συμφωνεί κουνώντας το κεφάλι και σημειώνει «Δύο λύσεις υπάρχουν στη ζωή ή αιωνίως θα γκρινιάζεις, ποτέ τα πράγματα δεν θα είναι ιδανικά στη ζωή , ποτέ! Πάντα κάτι θα μας λείπει. Είναι μια καλή δικαιολογία για να μην κάνεις τίποτα. Η άλλη λύση είναι να σηκώνεις τα μανίκια και να λες: Θα προσπαθήσω από την μεριά μου να λύσω το πρόβλημα.» Με αυτό το σκεφτικό βρέθηκε όπως λέει στο Νοσοκομείο Διδυμότειχου παρασυρμένος από ένα παράδειγμα ενός καρδιολόγου που είχε προηγηθεί. «Είχε πει σε μια αντίστοιχη περίπτωση: «Δεν θα μείνει το Νοσοκομείο χωρίς καρδιολόγο», Έεε τότε δεν θα μείνει και χωρίς παιδίατρο είπα κι εγώ. Δεν θα μείνω για πάντα, το σπίτι μου και η οργανική μου θέση είναι στην Ξάνθη, όμως, μέχρι να δοθεί μια λύση από την 4η ΥΠΕ θα είμαι στο Διδυμότειχο.»
Φώτο: Δημήτρης Αδαμίδης ρεπορτάζ-κείμενο- φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος