Γ. Χαμζαδάκη: «Πιστεύω στην μεγαλύτερη όσμωση πια της Μειονότητας με την Πλειονότητα.»

Η κα Γεωργία Χαμζαδάκη έχει δουλέψει στο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων (ΠΕΜ) και ως επιμορφούμενη και ως εκπαιδευτικός στα ΚΕΣΠΕΜ, αλλά και ως επιμορφώτρια, ως σχολική σύμβουλος στα μειονοτικά σχολεία αποκτώντας έτσι μια συνολική άποψη, από την αρχή του μειονοτικού Προγράμματος μέχρι το τέλος του.

«Είναι ένα Πρόγραμμα το οποίο νομίζω πως με έχει διαμορφώσει σαν δασκάλα και σαν άνθρωπο, ήταν μια πολύπλευρη βοήθεια, μια εξαιρετική εμπειρία και μια μεγάλη τύχη στη ζωή μου να βρεθώ εδώ και να δουλέψω με τα παιδιά της μειονότητας με τη βοήθεια του Π.Ε.Μ., νομίζω ότι χρωστώ μόνο ευγνωμοσύνη γι αυτό που με έκανε να είμαι μέσα από τις τόσες πρωτοποριακές μεθόδους, μέσα από την υποστήριξη μου στην Τουρκική Γλώσσα.» δηλώνει στην ΕΡΤ Κομοτηνής προσθέτοντας  « Δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοπεί, με την υποστήριξη των υπευθύνων, όσο ήμουν δασκάλα, με το υλικό που ήταν τόσο ανοιχτό, με απεγκλώβισε από τη δικτατορία του ενός βιβλίου και μου έδωσε προεκτάσεις σε μια πληθώρα βιβλίων που μου τα παρείχαν, που ήταν συνοδευτικά του Προγράμματος, με τις σχέσεις που με έκανε να αποκτήσω με τους μαθητές μου, με τη σχέση που με έκανε να αποκτήσω με τη μειονότητα γενικότερα.» δηλώνει αποτιμώντας τα οφέλη και προσθέτει « Δεν ξέρει κανείς τι να απαριθμήσει από όλα αυτά που έχω πάρει από το Πρόγραμμα και κάθε φορά αισθάνομαι ότι είμαι πέντε βήματα πιο μπροστά από τις πιο σύγχρονες μεθόδους που χρησιμοποιούν στα δημόσια σχολεία.»

Σύμφωνα με την κα Χαμζαδάκη όταν ακούει ότι κάποιες ομάδες καθοδηγούν τους εκπαιδευτικούς σε σεμινάρια για την παιδαγωγική του Φρέϊρε, χαμογελά, καθώς όπως λέει, εκείνη το διδάχτηκε πριν από είκοσι χρόνια. «Είναι ένα Πρόγραμμα πάρα πολύ μπροστά από την εποχή του. Το μόνο του πρόβλημα ήταν ότι ήταν ένα φαντασμαγορικό πανάκριβο ύφασμα το οποίο προσπάθησε να μπαλώσει ένα παλιό τριμμένο ύφασμα ενώ αυτό ήταν καινούργιο και πολύ λαμπερό και ακριβό ύφασμα» λέει χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενη δε στο τι θα πρέπει να ακολουθήσει μετά; Απαντά: «Πιστεύω στην μεγαλύτερη όσμωση πια της Μειονότητας με την Πλειονότητα. Θα πρέπει να γίνει μέρος του δημοσίου σχολείου και είναι ο μόνος τρόπος για να έρθουν σε επαφή οι δύο πληθυσμοί. Αλλιώς και πάλι τα ελληνικά τους θα παραμένουν τα ελληνικά του σχολείου.» σημειώνοντας με νόημα «Αν τα παιδιά δεν έρθουν σε επαφή μεταξύ τους, νομίζω ότι ο προφορικός τους λόγος θα μείνει ο λόγος της σχολικής αίθουσας. Κι ό,τι και να κάνουν οι εκπαιδευτικοί θα παραμείνει ένα εργαλείο το οποίο θα διακινείται μόνο μέσα στους χώρους του σχολείου και δεν είναι αυτό το ζητούμενο.»
Φώτο: Γεωργία Χαμζαδάκη ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου