Κομοτηνή: Δέκα χρόνια στα αζήτητα της ανεργίας

«Από το 2010 δεν δουλεύω και τώρα αναγκαστικά μοιράζω φυλλάδια δεν έχω κάτι άλλο να κάνω» μας είπε ο Θεόδωρος Αλμανίδης. Τον συναντήσαμε στο δρόμο. Από πόρτα σε πόρτα με τα φυλλάδια στα χέρια. Από τις επτά το πρωί μέχρι τις τρεις το απόγευμα. «Όχι κάθε μέρα κι αυτό είναι το κακό» λέει και στέκεται να μοιραστεί μαζί μας φιλόξενα δύο κουβέντες.

Ήταν οικοδόμος για 13 ολόκληρα χρόνια, έχοντας 1.500 ένσημα βρέθηκε στην ανεργία χωρίς να μπορεί να «ξεκολλήσει», όπως λέει από εκεί. Εργάζονταν σε Κομοτηνή, Ορεστιάδα, Διδυμότειχο, όπου παρουσιαζόταν δουλειά σε οικοδομές και δημόσια έργα ήταν παρόν.

Τώρα, και τη δουλειά με τη διανομή των φυλλαδίων ακόμη τη βρήκε από τους γνωστούς του. «Κάνω ένα μεροκάματο το πολύ δύο την εβδομάδα, συνήθως τέσσερις μέρες το μήνα εργάζομαι. Καλά που παίρνουμε Κάρτα Αλληλεγγύης και μπορώ να αγοράζω τα τρόφιμα. 300 ευρώ το μήνα, για λογαριασμούς, δεν ξέρω πώς να πληρώσω τα δάνεια μου.» σημειώνει και παίρνει μερικές ανάσες λίγο πριν συνεχίσει.
Από τότε που έμεινε άνεργος, πριν δέκα χρόνια χτύπησε πολλές πόρτες, όλοι του είπαν «Είσαι μεγάλος, δεν κάνεις για τη δουλειά, δεν μπορούμε να σε πάρουμε.» Στα πενήντα του, στα μάτια των εργοδοτών που θα μπορούσαν να του δώσουν δουλειά, φαντάζει άχρηστος.’

« Οι πολιτικοί ας κάνουν ό,τι χρειάζεται για να ανοίξουν θέσεις εργασίας.» δηλώνει στέλνοντας το δικό του μήνυμα στους αιρετούς. « Ξέρετε πόσο κουράστηκαν τα πόδια μου; Είμαι αναγκασμένος από τις επτά μέχρι τις δύο και τις τρεις να περπατώ. Περπάτημα βρέξει –χιονίσει.» λέει με παράπονο και δείχνοντας τα φυλλάδια που του έχουν απομείνει σημειώνει: «Σήμερα διέμεινα 2000 φυλλάδια κι έχω ακόμη 1500 να δώσω για να πάρω 33 ευρώ. Ευτυχώς σε δύο μέρες μετά το τελείωμα της δουλειάς με πληρώνουν.» Τον αφήνουμε να συνεχίσει. Μόνος, με τα φυλλάδια στα χέρια και συντροφιά τις σκέψεις του.
Φώτο: Θεόδωρος Αλμανίδης ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου