Κομοτηνή: Ένας 89χρονος εθελοντής αιμοδότης

«Σχεδόν ενενήντα χρονών δεν βαρεθήκατε να προσφέρετε εθελοντικά;» Τον ρωτήσαμε «89!» μας διόρθωσε χαμογελώντας και μας απάντησε χωρίς να μας εκπλήξει: «Όχι, δεν κουράζεται ο άνθρωπος όταν προσφέρει, αντιθέτως γεμίζει η ψυχή του.»

Τον συναντήσαμε στο στέκι του Σωματείου Εθελοντών Αιμοδοτών Ροδόπης. Εξήντα χρόνια προσφέρει στους κόλπους του. «Μαζί με τον Αθανάσιο Βίστα» ξεκινήσαμε και συνεχίζω» δήλωσε και στάθηκε στο κατώφλι με την χαρά και την όρεξη ενός έφηβου να μας μιλήσει για την ανάγκη να είναι κανείς εθελοντής αιμοδότης.

Μιλά για «μια προσφορά ανιδιοτελούς αγάπης προς το συνάνθρωπο» και είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που με σιγουριά μπορεί να πει κανείς για έναν συνάνθρωπό του ότι: «Το λέει και το εννοεί» αν αναλογιστεί κανείς ότι την πρώτη πρώτη φορά που έδωσε αίμα η αιμοδοσία γινόταν με μια απλή σύριγγα και τον λήπτη με τον αιμοδότη δίπλα – δίπλα «έπαιρνε και έβαζε αίμα την ίδια στιγμή, δίπλα- δίπλα» το περιγράφει και χαμογελά. Ήταν το 1956 με την μετάγγιση να γίνεται με την σύριγγα και τον εξαίρετο αείμνηστο παθολόγο Γιώργο Αντωνιάδη.

Δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τους εκπροσώπους του τοπικού Τύπου και των ΜΜΕ για την στήριξη του Σωματείου «χάρη στη δουλειά όλων σας έχουμε αυτάρκεια αίματος και στέλνουμε και σε άλλα νοσοκομεία της χώρας » μας είπε και όταν του είπαμε «υπερβολές, χάρη στην προσφορά των εθελοντών αιμοδοτών» ο παππούς της αιμοδοσίας χαμογέλασε προσθέτοντας «για να γίνει το καλό απαιτείται η προσπάθεια πολλών μαζί.»
Τον αφήσαμε στον ίδιο χώρο. «Απόγευμα πια, δεν θα πάτε στο σπίτι για λίγη ξεκούραση;» τον ρωτήσαμε «Η παρουσία μου στους εθελοντές αιμοδότες μου δίνει ζωή » απάντησε καλώντας μας να συνεχίσουμε να περνούμε συχνά. Ποιος μπορεί να αρνηθεί τέτοιου είδους προσκλήσεις;
Φώτο: Ο κος Δημήτρης Δημητρακόπουλος ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφίες:Μαρία Νικολάου