Η άλλοτε κραταιά Βυζαντινή Αυτοκρατορία έναν περίπου αιώνα πριν από την τελική πτώση της στους Οθωμανούς Τούρκους το 1453 είχε συρρικνωθεί εδαφικά και αδύναμη οικονομικά και κατακερματισμένη πολιτικά δεν μπορούσε να αντιτάξει σθεναρή άμυνα και αντίσταση. Το παραπάνω ανέφερε ο Γεώργιος Χρ. Χαριζάνης, Επίκουρος Καθηγητής, Βυζαντινής Ιστορίας στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του Δ.Π.Θ. στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε σήμερα αργά το απόγευμα με θέμα: «Η συνάντηση του Βυζαντίου με τη Δύση. Όψεις ιστορίας και πολιτισμού», πριν την τελετή αναγόρευσης του ομότιμου καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ Benjamin Hendrickx σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας προς Σχολής Κλασικών και Ανθρωπιστικών Σπουδών του Δ.Π.Θ.
Σύμφωνα με τον κ. Χαριζάνη η επικράτεια και οι θάλασσες της είχαν γίνει πεδίο δράσης και ανταγωνισμού ξένων δυνάμεων, όπως συνέβη στην περίπτωση των ιταλικών πόλεων της Βενετίας και της Γένουας, που τη ζημίωναν, τη λυμαίνονταν, την κατέστρεφαν και απομυζούσαν και την τελευταία ικμάδα της.
Ο καθηγητής Χαριζάνης αναφέρθηκε συγκεκριμένα στο παράδειγμα της άλωσης της Ηράκλειας της Θράκης από τους Γενουάτες το 1351. Η Ηράκλεια «Η μεγάλη και θαυμαστή», «η περιώνυμος πόλις» αλώθηκε από τους Γενουάτες τον Οκτώβριο του 1351. Η άλωση της είναι ένα από τα σημαντικά επεισόδια του πολέμου – ενός ακόμη- που είχε ξεσπάσει τότε ανάμεσα στη Βενετία και στη Γένουα.
«Ήταν πολύ εύκολο για τους Γενουάτες να κυριεύσουν την Ηράκλεια.» είπε ο καθηγητής και εξήγησε ότι «Παρά την τειχομαχία που έγινε, κατάφεραν και ανέβηκαν με κλίμακες (σκάλες) τα τείχη- ιδιαίτερα αυτά στην πλευρά της στεριάς που ήταν περισσότερο ευάλωτα – ενώ άλλοι εισέβαλαν από τη δυτική πύλη της πόλης.» Όσον αφορά στους πολίτες της, ήταν άοπλοι, απαράσκευοι και απροετοίμαστοι για μάχη. «Επιπλέον φαίνεται πώς η ηγετική τάξη της πόλεως αδικούσε και καταπίεζε τους ασθενέστερους, οπότε δεν υπήρχε κλίμα ενότητας και ομόνοιας, αλλά ραθυμίας και ολιγωρίας.» Πέραν τούτου, όπως είπε ο κος Χαριζάνης, μέσα στην Ηράκλεια είχαν συγκεντρωθεί με τα υπάρχοντά τους –λόγω της γενικότερης ανασφάλειας – πρόσφυγες χωρικοί από την γύρω ύπαιθρο της Θράκης. Το Φαινόμενο το συναντούμε την ίδια εποχή, τη δεκαετία της εμφύλιας διαμάχης του 1340 και στη μονή της Κοσμοσώτειρας στη Βήρα, όπου μέσα στα τείχη της είχαν αναζητήσει καταφύγιο αγρότες χωρικοί από τη γύρω περιοχή. «Άρα, η πόλη ήταν χωρίς άμυνα, καθώς διοικούσαν «εμπαίκται…και νεανίσκοι» Ο διοικητής της πόλεως εγκατέλειψε κατά την άλωση την πόλη με λίγους δικούς του.»
Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι και στο παράδειγμα της Ηράκλειας, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, εκτός από το έλλειμμα ενότητας και ομόνοιας, εκτός από την ραθυμία και την ολιγωρία, δεν έλειπε και η εμφύλια διαμάχη.
Φώτο: ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία:Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος