Κομοτηνή: Η Ελένη και ο Γιάννης, δύο φοιτητές της Νομικής Σχολής

Η Ελένη και ο Γιάννης είναι δύο φοιτητές της Νομικής Σχολής Κομοτηνής, απολάμβαναν τον απογευματινό τους καφέ όταν τους συναντήσαμε σε ένα από τα πολλά νεανικά στέκια της πόλης. Στα 20 τους χρόνια, τίποτα, ή σχεδόν τίποτα, δεν μπορεί να συννεφιάσει το βλέμμα τους, βλέμμα καθαρό, αισιόδοξο, γεμάτο αγάπη και ενδιαφέρον για τον κόσμο γύρω τους.

«Η Κομοτηνή είναι φοιτητούπολη, μαζευόμαστε όλοι στα ίδια στέκια και περνάμε όμορφα» δηλώνει η Ελένη και μιλώντας για τη Νομική Σχολή σημειώνει «Θέλει αρκετό διάβασμα.» Παρά το γεγονός ότι ήταν δική της επιλογή προβληματίζεται ήδη για την επαγγελματική της αποκατάσταση. «Είναι μια σχολή που έχει αρκετό κορεσμό και δεν έχει μεγάλη απορρόφηση, αυτό είναι ένα θέμα που μας απασχολεί, θεωρώ ότι είναι ένα πρόβλημα που όλοι μας συζητάμε και μας απασχολεί για το τι θα κάνουμε στο μέλλον, αλλά, ωστόσο, την έχω επιλέξει, ήμουν ανάμεσα σε ψυχολογία και Νομική και δεν το έχω μετανιώσει. Ίσως επειδή είναι πιο ωραία η ζωή εδώ».

Έχοντας αφήσει την Αθήνα πίσω της για χάρη των σπουδών, η πολύβουη πρωτεύουσα φαντάζει μακρινή πια. «Είναι πιο ωραία η ζωή εδώ στην Κομοτηνή γιατί είναι πιο «μαζεμένη». Είναι «μαζεμένη» πόλη, πιο μικρή, μπορείς να πας οπουδήποτε, δεν φοβάσαι. Είμαστε μόνοι μας δεν μένουμε με τους γονείς μας μαζευόμαστε στα σπίτια και έχουμε την ελευθερία να περνάμε καλά.» δηλώνει η Ελένη και ο Γιάννης την ακούει, συμφωνεί μαζί της και γελά.

«Το θέμα της ανεργίας είναι πάντα επίκαιρο και ιδίως για μας που δεν έχουμε στο συγγενικό μας περιβάλλον κάποιον να ασχολείται με τον κλάδο της Νομικής.» δηλώνει ο Γιάννης « Είναι ωραία! Είμαστε ήδη στο δεύτερο έτος, έχουμε άλλα δύο χρόνια. Η Σχολή πάει καλά, έχει απαιτήσεις, το επίπεδο είναι πολύ καλό. Παρόλο που βρισκόμαστε σε μια επαρχιακή πόλη, οι καθηγητές είναι πολύ καλοί, υπάρχει όντως επίπεδο στη Σχολή.» Ο Γιάννης στέκεται και σ’ αυτά που δυσκολεύουν τον ίδιο και τους συμφοιτητές του. «Τα συγγράμματα είναι ένα πρόβλημα, πολλά δεν διανέμονται δωρεάν, στη βιβλιοθήκη είναι λίγα τα αντίτυπα και μόνο ο δανεισμός μας μένει, αλλά για λίγες μέρες, οπότε αναγκάζεσαι να καταφύγεις σε σημειώσεις και να αγοράζεις τις φωτοτυπίες. Αλλά, αλλοιώνεται έτσι και ο δημόσιος χαρακτήρας που θα έπρεπε να έχει το Πανεπιστήμιο.» δηλώνει και σπεύδει να προσθέσει « Είναι και το θέμα της εξίσωσης των πτυχίων των κολεγίων με αυτά των Πανεπιστημίων, μια εξίσωση που είναι απαράδεκτη.»

Τους ρωτάμε για το κόστος σπουδών στην Κομοτηνή. «Εξαρτάται» λέει πρώτη η Ελένη «Κάθε μήνα τα έξοδα ή θα αυξάνονται ή θα μειώνονται δεν υπάρχει στάνταρτ ένα ποσό. Εξαρτάται. Στις εξεταστικές για παράδειγμα παραγγέλνεις συχνά από έξω. Ξοδεύεις σε σημειώσεις και τα έξοδα αυξάνουν.» Ο Γιάννης είναι πιο συγκεκριμένος. «Περίπου 500 με 550 ευρώ δίνω για ενοίκιο 200 ευρώ αλλά μένω σε περιοχή 15 λεπτά από το Κέντρο, στην περιοχή των Στρατώνων. Είμαι από την Αθήνα, δεν έχω πρόβλημα με το περπάτημα, άλλοι συμφοιτητές μου, όμως, από μικρές πόλεις μου λένε ότι μένω μακριά. Εδώ στο κέντρο βρίσκεις σπίτι με 250 ευρώ.» Όσον αφορά στα παράπονα που αφορούν στη συμπεριφορά των ντόπιων; «Δεν έχω κάποιο παράπονο από τους κατοίκους. Ίσως επειδή είμαι από την Αθήνα και έχω συνηθίσει σε πιο απρόσωπες καταστάσεις. Θεωρώ ότι εδώ είναι όλοι πολύ εξυπηρετικοί, πολύ γελαστοί, πολύ πρόθυμοι. Θεωρώ ότι οι φοιτητές έχουμε πολύ καλή αντιμετώπιση από τους περισσότερους τουλάχιστον κατοίκους της πόλης.» δηλώνει η Ελένη και ο Γιάννης προσθέτει «Πράγματι προσπαθεί η τοπική κοινωνία να εντάξει τους φοιτητές. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ τι θα μπορούσα να ζητήσω».

Για εκείνον η Κομοτηνή είναι μια «πολυπολιτισμική» πόλη, για την Ελένη μια «Φοιτητούπολη» και για τους δύο, όταν θα έχουν ολοκληρώσει τις σπουδές τους, θα είναι μια πόλη που θα τους έχει κάνει να κλάψουν σίγουρα δυο φορές, όταν ήρθαν για πρώτη φορά και όταν έφυγαν με το πτυχίο στα χέρια.
Φώτο: Κομοτηνή ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου