«Θέλαμε έναν δικό μας χώρο, ένα στέκι που θα αρέσει πρώτα σε μας και μετά στους άλλους, γιατί κι εμείς είμαστε τα παιδιά της πιάτσας και της νύχτας. Έναν χώρο που θα μπορούσε να μας εξασφαλίσει τα προς το ζην.» δηλώνει η Ξένια και προσθέτει «Είναι για μας σαν να βγαίνουμε κάθε μέρα έξω . Παράλληλα, μπορούμε να βγάζουμε κι ένα μεροκάματο. Μας δόθηκε έτσι αυτή η ευκαιρία και δεν την χάσαμε.»
Ο Αιμίλιος, ο συνεργάτης και σύντροφός της, στέκει πιο εκεί την ακούει, χαμογελά και μας πλησιάζει. Και οι τρεις μαζί τώρα σε ένα απομεσήμερο του καλοκαιριού συζητάμε για τους νέους δρόμους, τις ιδέες και τις προσπάθειες σε καιρό κρίσης . Ένα καφενείο που πέρασε στα δικά τους χέρια τους έδωσε το «άλλοθι» να συνεχίσουν να ζουν στην Ελλάδα παλεύοντας για τα όνειρά τους στον τόπο τους, στην Κομοτηνή.
Μέλος πολύτεκνης οικογένειας η ίδια είχε την βοήθεια των αδερφών της στις εργασίες ανακαίνισης. Έτσι, στα πολύπειρα χέρια τους ακόμη και το άχρηστο, το χρησιμοποιημένο, το απλό έγινε χρήσιμο κι αξιοποιήσιμο. Τραπέζια από καμένες παλέτες, ραφάκια αυτοσχέδια στους τοίχους, καρέκλες, που έφεραν πολλές ώρες προσωπικής δουλειάς κι ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. «Η κρίση γεννάει ιδέες» λένε και οι δύο και προσθέτουν «και οι ιδέες απαιτούν πολλές ώρες δουλειάς».
Σερβιτόροι χρόνια, εργαζόμενοι για το μεροκάματο σε άλλες επιχειρήσεις, γνώριζαν καλά το χώρο των καφέ και της εστίασης. Στη δική τους επιχείρηση πια συνδυάζουν και τα δύο προσφέροντας επιπλέον ποιότητα, χαμόγελα, άμεση εξυπηρέτηση. «Πρέπει να ξέρεις να ακούς τον άλλον. Μερικές φορές λέω μισοαστεία μισοσοβαρά ότι είμαστε «ψυχολόγοι» με πέντε ευρώ.» Εργάζονται πολλές ώρες και προσπαθούν από την μια με τον παραδοσιακό καφέ στο μπρίκι και από την άλλη με κρύα πιάτα να έλξουν πελάτες. Ο Αιμίλιος συνδυάζει και το ψάρεμα απολαμβάνοντας την αγάπη του για την θάλασσα. «Μια επιχείρηση σήμερα μόνο με πολλές ώρες δουλειάς μπορεί να κρατηθεί, μόνο αν στηριχθεί στην οικογένεια» δηλώνει προσθέτοντας «προσπαθούμε να επιβιώσουμε χωρίς να λείπουν οι «συμπληρωματικές δουλειές»».
Νιώθουν πιο γεμάτοι, τα συναισθήματα διαφορετικά, «τώρα δουλεύεις για τον εαυτό σου», λένε και παρά την αγωνία και την ανασφάλεια που νιώθουν για το πώς θα εξελιχθεί η προσπάθεια τους δεν χάνουν στιγμή το κέφι. Στις δυσκολίες απαντούν με θέληση, μεράκι κι αισιοδοξία. «Δεν ξεκινάς κάτι λέγοντας: «Θα πάει καλά; Δεν θα πάει καλά;» δηλώνει η Ξένια και προσθέτει ότι «Το ποτήρι πρέπει να το βλέπουμε πάντα μισογεμάτο και ποτέ μισοάδειο. Αν πετύχει έχει καλώς, ειδάλλως γεροί να είμαστε χέρια πόδια έχουμε, θα δουλέψουμε κάπου αλλού. »
Φώτο: Ο Αιμίλιος και η Ξένια ρεπορτάζ-κείμενο-φωτογραφία: Μαρία Νικολάου
Κάνε like στη σελίδα μας στο Facebook
Ακολούθησε μας στο Twitter
Κάνε εγγραφή στο κανάλι μας στο Youtube
– Αναφέρεται ως πηγή το ertnews.gr στο σημείο όπου γίνεται η αναφορά.
– Στο τέλος του άρθρου ως Πηγή
– Σε ένα από τα δύο σημεία να υπάρχει ενεργός σύνδεσμος